Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 47

Góðir bílar
tryggja
skemmtilegt
ferðalag.
Bílaleigan
9
SKÚLATÚNI 4 SÍMI15808 (10937)
hann sagði að þetta væri al-
gengt og hljómburðurinn væri
alltaf vandamál í leikhúsbygg-
ingum. Sérstaklega í óperum og
hljómleikasölum væri nauðsyn-
legt að einangra veggina vel,
annars væri bergmálið til vand-
ræða, það væri sérstaklega í
sambandi við bassann. Þetta
kæmi aðallega fyrir þegar um
djúpar raddir væri að ræða, og
rödd Puseys lækkaði, þegar
hann varð reiður, en raddir
Toverys og von Holzens hækk-
uðu. Jim geispaði. — Þetta er
eiginlega allt sem hægt er að
segja.
— En sólhlífin og von Hol-
zen?
— Það var nú eitt, sem ég
hefði átt að skilja strax. Þetta
var eins og þegar maður sér
ekki skóginn fyrir trjám. Von
Holzen sagðist ekki hafa séð
neinn nema vikadrenginn. Pilt-
urinn sagðist hafa farið inn í
dagstofuna til að setja upp sól-
hlífina, en þá heyrði .hann
Blake hrópa á hjálp, svo hann
hljóp fram til að kalla á mig.
Það benti til þess að hann hefði
aldrei íarið með sólhlífina út á
svalirnar, hún hefði átt að vera
eftir inni, en það var hún ekki.
Og svo mundi ég eftir að Pusey
hafði verið í ljósbrúnum fötum,
eiginlega af sama lit og föt-
starfsmannanna.
— Pusey gekk einfaldlega út
á svaiirnar með sólhlífina, en
gætti þess að von Holzen kæmi
ekki ouga á sig að ofan. Von
Holzen leit upp, sá að einhver
var p.ð setja upp sólhlífina og
tók það sem að þar væri ein-
hver af starfsmönnunum að
verki. Hann hélt áfram við lest-
urinn og Pusey fór inn um
gluggann á sínu eigin herbergi.
Jim geispaði aftur. — Lögregl-
an hefur talað við Luzo og hann
segist hafa misst sólhlífina á
gólfið, þegar hann hljóp til að
kalla í mig.
— Er Sandy...
— Athugasemdir Sandys
voru svolítið ruglingslegar, en
ég held að hann hafi sagt satt,
þegar hann greindi frá ástæð-
unni til þess að hann. kom
hingað með leynd.
— Sandy var mjög hrifinn af
Peter, sagði Lana, — alveg eins
og ég. Hann vissi allt um nýju
uppfinninguna, en hvorugt okk-
ar vissi að Pusey var búinn að
komast að því í hverju hún var
fólgin. Hún fékk í sig hroll.
— En hversvegna ætlaði
hann að drepa mig?
Nú heyrðust þung skref á
svölunum ogWillaker lögreglu-
foringi hafði heyrt það sem
Lana sagði. — Pusey varð ann-
aðhvort að myrða yður eða gefa
allar ráðagerðir sínar á bátinn,
frú Blake. Hann hallaði sér upp
að svalariðinu. — Það var mik-
ið áfall fyrir Pusey, þegar hann
komst að því að þér vissuð allt
um uppfinninguna, og hann
varð líka vonsvikinn þegar
hann fann ekki skjölin í her-
bergi Blakes. Þá varð honum
Ijóst að þau voru í yðar vörzlu,
svo hann varð fyrst að fjarlægja
yður, áður en hann gæti notað
sér af þeim. Svo náði hann sér í
annan hníf í eldhúsinu og faldi
hann í auða herberginu. Eftir
það hringdi hann til lögreglu-
mannanna, sem voru á verði í
dagstofunni og sagði þeim að
allt væri í uppnámi meðal
gombíanna og skipaði þeim að
fara þangað. Hann lét sem þetta
væru skilaboð frá mér. En á
meðan fór Sandy inn í herbergi
frú Blake og sló niður herberg-
isþernuna, fann skjalatöskuna
og tók hana með sér. Þegar
Pusey kom til að sækja hana,
var hún horfin. Þá kom frú
Blake inn í herbergið. Hann
vildi fkki myrða hana fyrr en
hann hafði náð haldi á tösk-
unni, en hann varð að koma
henni fyrir, þar sem enginn
rækist á hana.
Ykkur er svo ljóst hvernig
þetta endaði, sagði Willaker. —
Þegar þú komst inn á herbergi
frú Biake varð Pusey að fela
sig og svo notaði hann tækifær-
ið til að loka þig inni í skápn-
um, til að hann gæti leitað bet-
ur að töskunni. Hann fann hana
ekki cg fór. Louise kom til
sjálfrar sín og opnaði fyrir þér.
Þá hittir þú Pusey á ganginum
og talaðir við hann. Að öllum
líkindum sá hann að þú hafðir
fundið hnífinn og að þú lézt
dyravörðinn taka við honum og
töskunni. Hann hringdi á lyft-
una og dyravörðurinn, sem hélt
að það værir þú, kom upp. Pus-
ey sló dyravörðinn niður og
náði töskunni og flýtti sér með
hana inn á herbergi sitt; fór
síðan inn í svefnherbergi Peters
Blake til að ganga frá frú
Blake. Willaker yppti öxlum: —
Þannig liggur í þessu öllu.
Lana lagði hönd sína á hand-
legg Jims. — Það er allt þér að
þakka, hvíslaði hún.
Það er nú svo, að þótt morð
og konur eigi eiginlega ekki
heima í daglegu lífi hótelpig-
anda, þá ...
SÖGULOK.
UGLA SAT Á KVISTI
Framhald af bls. 21.
sagði hann. — Heldurðu, að það
skipti einhverju, elsku Anna?
Við eigum alla ævina fyrir okk-
ur. Ég... ég vil alls ekki, að
þú haldir, að ég hafi verið að
neyða þig til einhvers.
En hvað hann er góður, hugs-
aði Anna niðurlút. Góður,
elskulegur, örlátur og góðvilj-
aður. Ef hann gæti nú líka ...
En hún hugsaði hugsunina ekki
til enda.
— Ég er að fara, sagði Yngvi.
— Ég hringi á morgun og þá
getum við skroppið til Kaup-
mannahafnar og borðað há-
degisverð á ferjunni. Viltu það?
Og svo getum við farið heim
eða verið í Kaupmannahöfn, ef
okkur lystir.
Hún kyngdi og þrýsti höfðinu
að öxl hans. Það var góð lykt
af honum. Rakvatn og ilmsápa
og hún kunni vel við efnið í
jakkanum hans. Það var svo
gott að vera hrifin og láta
hugsa um sig. Það tók bara svo-
lítinn tíma að venja sig við að
vera eftirlætisbarn.
Að venja sig við eitthvað. Við
karlmann. Hún hafði nú átt
Kristján svo lengi. Hann hafði
víst frekar átt hana. Átti nú
annar maður að eiga hana.
Yngvi...?
Ekki enn, hugsaði Anna. Nei,
ekki ennþá. Ég kann vel við
hann, mér líður vel hjá honum
og ég held, að mér þyki vænt
um hann. En ég veit ekki enn,
hvort ég elska hann ... eða
réttara sagt, ég veit, að ég elska
hann ekki. En ég vil ekki held-
ur vera án hans. Ég er konan,
sem vil bæði éta kökuna sína
og eiffa hana og svo finnst mér
ég leiðinleg í þokkabót.
En Yngvi vissi ekkert um ó-
vissu og efasemdir Önnu. Hann
leyfði henni að hafa tíma til að
átta sig og vissi kannski, að
ekkert gat hann betra gert.
Hann fékk leikhúsmiða, hann
lét taka frá borð á veitinga-
húsum og sendi henni blóm.
Hann hugsaði um hana. Og
Önnu fannst meira tii hans með
hverjum deginum sem leið.
Samt fannst henni sverð nísta
sig í hjartarætur, þegar þau
fóru í leikhúsið. Þau gengu um
í hléinu til þess að Anna gæti
sýnt Yngva alla salina. Yngvi
stóð og hló hrifinn, en Anna
þagði.
Kristján sá hana ekki. Kristín
sá hana ekki. Þau stóðu nálægt
hvort öðru á tröppunum. Krist-
ján hélt um axlirnar á Kristínu.
Hann var fölur og þreytulegur
— en hann var Kristján! Anna
gat ekki afborið að horfa leng-
ur á hann. Hún gat ekki hugsað
sér það að hann skyldi standa
þarna og að þau væru ekki
lengur eitt og þó tvö. Hún hafði
viljað skilja við hann og gert
það. En hún þarfnaðist manns
og varð að fá sér mann; mann,
sem tilheyrði henni eins og
Kristján tilheyrði Kristínu.
— Viitu kvænast mér, Yngvi?
spurði hún og leit á hann.
Anna leit í augun á Yngva og
sá, hvernig roðinn færðist í
kinnar hans.
— Viltu kvænast mér?
Hún sagði það sjálf. Hún bað
hans. Hún sá enn fyrir sér
Kristján og Kristínu, þegar þau
stóðu í leikhúsfordyrinu og hún
gat ekki afborið að vita af þeim
þar. Hún vildi ekki, að Yngvi
sæi þau. Það var ekki þess
vegna sem hún bað hans, og
hún vildi ekki heldur, að hann
héidi það.
— Anna, sagði og roðnaði
ennþá meira. Undrunarsvipur
kom á andlit hans, en svo urðu
blá augu hans myrk. Hann —
hann leit út fyrir að vera ham-
28. TBL. VIKAN 47