Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 45

NYTT FRA RAFHA

NÝ ELDAVÉL GERÐ HE6624. 4 hellur, þar af 1 með stiglausri
stillingu og 2 hraðsuðuhellur, stór ofn, 56 lítra, yfir- og undirhiti
fyrir steikingu og bökun, Ijós í ofni. Fæst með eða án glóðar-
steikar elements (grill). — Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
segja, en svo er maður kannski
tættur sundur frammi fyrir al-
þjóð. Það getur verið sárt, en þó
get ég ekki sagt, að það hafi
mjög slæm áhrif á mig.“
„Við vorum áðan að tala um
íslenzka leikara á leið til út-
landa til að leika þar. Telur þú
íslenzka leiklist standa erlendri
á sporði?“
„Mér hefur skilizt á þeim út-
lendingum sem hingað hafa
komið til að vinna í leikhúsinu
hér, að þeir séu hrifnir af okk-
ar leikhúsi. Til dæmis þau Dan-
ia Krupska og Roger Sullivan
sem settu upp „Zorba“, þau áttu
ekki orð til að lýsa hrifningu
sinni.
Já, ég held að okkar leikhús-
standard standist alveg saman-
burð miðað við aðstæður, enda
sýna þessi glæsilegu tilboð, sem
okkar ágætu leikurum hafa
boðizt að undanförnu, að svo
er.“
„Og ef við vendum okkar
kvœði í kross einu sinni enn:
Þú hefur unnið töluvert fyrir
Æskulýðsráð?'
„Já, ég hef gert það í mörg ár.
Það hefur nú oftast verið
þannig með byrjendur, að leik-
listin hefur ekki gefið nóg í
aðra hönd, og ég hef alltaf þurft
að vinna með. Vinna mín hjá
Æskulýðsráði hefur verið mjög
lífrænt starf og í rauninni finnst
mér alveg nauðsynlegt að vera
í snertingu við æskuna.
í sumar verð ég í Saltvík með
börn sem þangað koma og eru
á daginn við ýmiss konar leiki
og störf. Það hefur verið mjög
vel sótt og mér finnst starfið
jákvætt, enda hefur það gefið
góða raun. Svo hef ég lítilshátt-
ar kennt leiklist og framsögn
við Vogaskóla síðastliðin 3 ár.“
Þegar þarna var komið sögu
gerðum við hlé og skoðuðum
útsýnið frá efstu hæðinni í
Gnoðavoginum, þar sem Jón
býr ásamt foreldrum sínum og
bróður. Þess mætti geta hér til
gamans, að Jón er kominn bæði
af frændum vorum Færeying-
um og vinum okkar Dönum. Þó
er hann harður á því, að hann
sé algjör íslendingur sjálfur.
Og rétt áður en við kvöddum
Jón Símon Gunnarsson og
þökkuðum fyrir okkur mundum
við eftir kvenþjóðinni í landinu:
„Þú ert ekki giftur, er það?“
Hann glotti við og blikkaði
litmynd af fallegri stúlku í
einu horninu. „Nei, ekki segi ég
það nú ... allavega ekki enn, en
það kemur vonandi að því.“
☆
I BRÚÐKAUPSFERÐ
MEÐ DAUÐANUM
Framhald af bls. 11.
— Lana...
Hún var á lífi og hún var ó-
meidd. Hann fjarlægði dúkinn
og handklæðið og reisti hana
upp. Rerbergið fylltist af fólki.
— Ertu meidd?
— Nei, sagði hún þreytulega
og virti fyrir sér allt þetta fóljt.
— Sandy! stundi hún, —
Sandy Blake!
Herra og frú von Holzen,
Pusey lögfræðingur og Sandy
Blake stóðu í gættinni.
— Veslingurinn litli! hróp-
aði Pusey. — Hvar funduð þér
hana? Hva ...
— Sandy Blake, endurtók
hún hljómlausri rödd. — Hvað
er hann að gera hér? Hvað
hafið þér gert.
Leikarinn John Tovery batt
beltið á glæsilegum silkisloppn-
um og leit inn um gættina. —
Drottinn minn! sagði hann. —
Hvað er hér um að vera. Er
þetta nýtt morð, eða er þetta
ástaratriði?
Enginn hlustaði á hann. Jim
leit á klukkuna. Hana vantaði
tíu minútur í hálf tvö. Ef haun
gæti haldið þessu gangandi í
tuttugu mínútur í viðbót, þá
væri honum borgið, lögreglan
væri þá komin á vettvang.
Einhver, sem þarna var við-
staddur hafði myrt Peter Blake
og einhver hafði gert morðtil-
raun á konunni, sem hann hélt
í örmum sér.
Hann mátti ekki sleppa þeim
úr augsýn, en hann varð líka
að taia við Lönu í einrúmi. Hún
hlaut að vita hver hafði bundið
hana og fleygt henni þarna inn
í skápinn.
— Ég skal bera yður inn á
herbergið yðar, frú Blake,
sagði hann. — Þið hin verðið
kyrr hérna inni. .. Þið getið
farið inn í dagstofuna. Þar eru
nógir stólar, þar sem þið getið
setið meðan þið bíðið.
— Bíðum? hrópaði Tovery.
— Eftir hverju? Hvað á þetta
allt að þýða?
— Eitthvert ykkar hefir
myrt Peter Blake, sagði Jim
alvarlega. —- Einhver reyndi að
myrða frú Blake. Lögreglan er
á leiðinni. Þið verðið að bíða
hérna, þangað til hún kemur.
Sennilega eru fjórir saklausir,
ég bið ykkur að vera mér hjálp-
leg...
— Vertu ekki svona heimsk-
ur, Jim, sagði Tovery. — Ég er
orðinn leiður á þessu. Lögregl-
an yfirheyrði okkur í morgun
og ef hún hefir eitthvert okkar
grunað, þá hefði hún handtekið
viðkomandi. Þú hefur ekki leyfi
til að ásaka okkur um morð.
Það er hegningarvert...
—■ Ég skal sjá til þess að
hann haldi sig á mottunni, sagði
Pusey. — Komið henni í rúmið.
Vertu ekki hrædd, Lana!
— Komið henni í rúmið.
Vertu ekki hrædd, Lana, endur-
tók Blake háðslega. — Annist
þennati litla vesaling. Hún hef-
ir ekkj gert neitt annað af sér
en að myrða manninn sinn ...
— Raldið yður saman, sagði
Jim og fór inn í svefnherbergi
Lönu.
— Fljótt, hvíslaði hann. —
Hver réðist á þig?
— Ég veit það ekki, ég...
Er það satt að eitthvert þeirra
hafi myrt Peter?
— Hvað skeði eftir að þú yf-
irgafst. mig á svölunum? Hún
starði á hann og kyngdi. Svo
tautaði hún eitthvað óljóst um
að það hefði verið dimmt í her-
berginu, þegar hún kom inn og
Louisc lá á gólfinu. Þegar henni
varð ljóst hvað skeð hafði reif
hún upp dyrnar að dagstofunni,
því liún hélt að lögreglumenn-
irnir væru þar, en þeir voru
horfnir og hún hljóp inn í hitt
svefnherbergið til að leita
þeirra. Einhver kom þá aftan að
henni, fleygði einhverju yfir
höfuð hennar og skipaði henni
að þcgja. — Hann sagði... Pet-
er hafði hrópað á hjálp .. Hann
sagði að ...
— Hver sagði hvað?
En það vissi hún ekki.
- Ég var svo hrædd...
— Kvernig var rödd hans?
— Ég man það ekki... jú,
hún var lág og dimm ... En ég
þekkti hana ekki... það var
eins og hann væri að gera rödd-
ina éþekkjanlega. Hún strauk
þreytulega um ennið. — Ég var
víst að missa meðvitundina, ég
vissi ekki hvað var að ske...
vissi bara að ég mátti ekki
hljóða. Og þegar hann var far-
inn, var eins og röddin yrði
eftir, ég heyrði sömu orðin, aft-
ur og aftur. En ég vissi að
hann var farinn, það var ekki
hann sem talaði, því að her-
bergið suðaði ekki...
Jim hrökk við. — Hvað ertu
að segja?
28. TBL. VIKAN 45