Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 41

„Við vorum fátæk, svo að
auðvitað varð ég að gæta ítr-
ustu sparsemi. Ég hafði þvegið
diska og skrúbbað gólf þar sem
ég hafði verið áður, en ég hafði
aldrei lært að elda mat. Ég
varð því að byrja á að læra það
— og gerði það. Ég hef aldrei,
hvorki fyrr né síðar, lagt mig
eins fram við nokkurn hlut og
matargerðina í þá daga. Ég
hlustaði á sérfræðinga í útvarp-
inu, ég klippti uppskriftir út úr
blöðum, ég fékk hjálp hjá ná-
grönnunum, og einn þeirra
kenndi mér að baka brauð. Síð-
an bakaði ég brauð annan
hvorn dag.“
Og þegar Jim Dougherty var
að borða bitann sinn í vinn-
unni, átti nann til að finna, á
milli áleggs og brauðsneiðar,
litla miða sem á stóð eitthvað
á þessa leið:
„Þegar þú borðar þetta, ást-
in mín, hugsaðu þá um mig þar
sem ég sem ég sef heima og læt
mig dreyma um þig. Ástar-
kveðjur og kossar, þín Norma
Jeane.“
Eftir að Marilyn skildi við
annan eiginmann sinn; Joe Di
Maggio, var mikið rætt um
matreiðsluhæfileika hennar, og
þá náði blaðamaður nokkur í
Jim Dougherty og sagði honum,
að Marilyn, eða Norma Jeane
eins og hann þekkti hana, hefði
eldað alls kyns steikur handa
Joe; hvort hún hefði gert það
sama fyrir Jim?
,Steik?“ hrópaði Jim. „Nei,
það eina sem ég man að hún
hafi eldað eru gulrætur og
grænar baunir. Það var aldrei
neitt annað. Hvorugt okkar var
hrifið af þeim, en við átum
þær nær daglega, því að henni
fannst litirnir fara svo vel sam-
an á borðinu."
Marilyn var sagt frá þessu.
Hún er sögð hafa hugsað sig
lengi um og sagt svo: „Ég
reyndi að matreiða einfaldar
máltíðir, ekkert stórkostlegt, ég
veit það. En ég steikti kjöt og
bar það fram með grænmeti.
Mér fannst maturinn góður og
Jim kvartaði aldrei við mig.“
En matur, góður eða slæmur,
var ekki það sem Norma Jeane
hafði ætlað sér. Hún gerði sér
skyndilega grein fjrrir því, að
hjónaband gat verið hundleið-
inlegt. Nú var hún orðin fallega
vaxin, mjaðmasveiflandi og
sannkölluð Afródita, og henni
leiddist að vera húsmóðir. Það
hlutverk hafði þær afleiðingar
að hún gat ekki nálgast tak-
mark sitt. Þetta var ekki það
sem hún hafði látið sig dreyma
um allar næturnar á munaðar-
leysingj ahælinu.
En ömurleiki var ekkert nýtt
fyrirbæri í lífi hennar, og hún
lét allt ganga sinn gang á þann
hátt sem áralöng reynsla hafði
kennt henni að væri bezta leið-
in: með þögn. Andúðin á þessu
lífi magnaðist innra með henni
en á ytra borði bar ekki á
neinu. Hún gerði allt sem hún
gat til að virðast hamingjusöm
húsmóðir. En svo kom að því,
að henni féllust hendur og þá
gerði hún tilraun — þó „ekki
mjög alvarlega" — til að fremja
sjálfsmorð.
Það var eitt síðasta áfallið
sem hún varð fyrir. Líf hennar
var að taka miklum breytingum
og þær bar fljótt að.
Niðurlag í nœsta blaði.
OSYNILEG KONA
Framhald af bls. 13.
Svo ökum við af stað,
þau tvö í framsætinu, ég í
aftursætinu. Þegar við komum
að búgarðinum ökum við áfram
inn í skóginn, nemum svo stað-
ar við rjóður og stígum út úr
bilnum. Maðurinn minn og Gil-
berta ganga hlið við hlið, mjög
nálægt hvort öðru; ég er einum
tuttugu metrum á eftir þeim.
Við erum öll útbúin til veiða;
með byssur, í skinnjökkum og
stígvélum. Skógurinn er gisinn
þarna; það er haust og jörðin er
þakin visnuðu laufi. Trén eru
gömul, stofnarnir gráir alveg
upp í topp, ein og ein blaðlaus
grein teygir sig eymdarlega út
í loftið. Svartir smáfuglar
hoppa til og frá, stinga goggun-
um niður í blaðdyngjurnar og
koma upp með spriklandi
maðka, sem snúa upp á sig í
nefum þeirra. Sólin er eldrauð
eri mistrið er grátt eins og reyk-
ur frá eldsvoða í fjarska. Mað-
urinn minn gengur hægt, lítur
einstaka sinnum við og snertir
við Gilbertu, sem gengur ekki
lengur við hlið hans, heldur að-
eins fyrir aftan hann. Það er
eins og Gilberta sé undrandi
yfir því að hann skuli snúa sér
svo snögglega við; hún hörfar
ekki, heldur rekst hún á hann
í hvert sinn sem hann snýr sér
við, þrýstir sér upp að honum,
snertir hann með brjóstum sín-
um og maga.
Ég sé þetta allt greinilega, og
þá fer heili minn að vinna, al-
veg upp á eigin spýtur. án þess
að ég geti haft nokkurn hemil
á. Ég er sem sagt ósýnileg fyrir
manninum mínum; hann hagar
sér eins og hann sjái mig ekki,
heimurinn segirjá
við hinum logagyiltu
BENSONand HEDGES
28. TBL. VIKAN 41