Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 46

jyrirtœkinu, þetta er jorstjórinn
að vinna fyrir hádegisverðinum.
— Ég sagði... hvað áttu við?
— Þú sagðir að herbergið
hefði ekki „suðað“.
— Ó, það var eitthvað í her-
berginu, eða kannski í eyrum
mínum, einhverskonar titring-
ur ... Eitthvert holt hljóð, eins-
konar suð ...
Jim starði á hana. Hann
hugsaði til vikadrengsins, sem
sagði fyrir um morðið á Peter
Blake. Hann hafði staðið á því
fastar en fótiun að herbergið
„suðaði“.
Jim lokaði augunum og
reyndi af alefli að muna eitt-
hvað úr eðlisfræðinni.
— Hvað er þetta, Jim? Þú
ert svo ...
Jim opnaði augim. — Heyrðu
Lana. Ef einhver setur fótinn
innfyrir dyrnar hérna, þá öskr-
ar þú eins hátt og þú getur. Ég
verð í hinu svefnherberginu.
Hann gekk inn í dagstofuna
og benti á Tovery. — Ég þarf
að tala við þig.
— Nei, sagði leikarinn
ákveðinn. — Þetta mál kemur
mér ekkert við, ég neita ...
— Svona flýttu þér nú, sagði
Jim og hélt dyrunum opnum
fyrir hann. Tovery reis treglega
á fætur og fylgdi honum eftir.
Jim lokaði eftir þeim. Hann
vissi að raddir þeirra heyrðust
inn í dagstofuna, en ekki orða-
skil.
— Hvern andskotann mein-
arðu með þessu? sagði Tovery
hneykslaður.
— Þú myrtir Peter Blake.
— Nei, þú getur ekki... To-
very var orðinn náfölur og
hörfaði undan Jim. Vel þjálfuð
leikararödd hans varð skerandi.
— Ég held því fram að þú
hafir gert það. Þú komst hing-
að inn með hnífinn þegar von
Holzen leit undan. Þú ...
— Nei!
— Allt í lagi, sagði Jim ró-
lega. — Þá ert þú saklaus. En
ég þarf að spyrja þig nokkurra
spurninga...
Tveim mínútum síðar lokaðist
skáphurðin að baki Toverys.
Leikarinn opnaði svolitla rifu
og hvíslaði: — Viltu að ég
hlusti:
— Já, ég þarf á vitni að
halda, sem veit hverju hann á
að hlusta eftir.
Tovery kinkaði kolli og lok-
aði að sér. Jim fór aftur inn í
dagstofuna. Það var líklega
brjálæðiskennt, en hann neydd-
ist líklega til að bera fram fjór-
ar morðákærur, við Adelu og
Fritz von Holzen, Pusey og
Sandy Blake. Og hann þurfti að
flýta sér. Lögreglan myndi ekki
hlusta á hann, nema hann gæti
fært eitthvað fram til sönnunar
máli sínu.
— Von Holzen, viljið þér
koma hingað inn?
Aftur lokaði hann dyrunum.
— Þér myrtuð Peter Blake.
Þér vilduð ná í nýju uppfinn-
inguna hans og koma honum út
úr leiknum. Þér eruð keppi-
nautur hans. Þér ...
— Ég! öskraði von Holzen. —
Hvaða uppfinningu?
Hann var ofsareiður, en samt
sá Jim að áhugi hans var vak-
inn. Hann hélt áfram:
— Þér komuð inn í þetta her-
bergi og stunguð hann með
hnífnum. Ég hefi sönnun fyrir
því að þetta er rétt. Þér sátuð á
svölunum allan morguninn, það
gat enginn annar hafa gert það
og þér ...
Jim heyrði sjálfur að þetta
var nokkuð sannfærandi og von
Holzen var greinilega dauð-
skelkaður.
— Ég vissi ekkert um nýja
uppfinningu. Ég sagði engum að
ég hafði þekkt Peter Blake og
að ég hataði hann ...
— Hversvegna?
— Vegna þess að ég vildi
ekki láta blanda mér í þetta
mál. Eí ég hefði hugsað þetta
nánar, þá gat ég sagt mér það
sjálfur að lögreglan kæmist að
þessu fyrr eða síðar, en mér var
svo mikið í mun að halda mér
utan við þetta. Ég sat á svölun-
um, ég fór á hausinn vegna
Peters Blake og ég vissi að lög-
reglunni fyndist þetta næg
ástæða. En ég myrti hann ekki!
Þér getið ekki sannað ...
Jim hugsaði sig um og sagði
svo: — Þetta er í lagi.
— Hvað er í lagi?
— Þér getið farið. Út á sval-
irnar. En í öllum bænum hald-
ið þér yður saman. Von Holzen
staulaðist út fyrir. Jim sneri sér
að dyrunum. Ef honum hefði nú
skjátlast. Ef þessi hugmynd
væri nú alveg út í bláinn. Setj-
um svo að ...
Lana var komin inn í dag-
stofuna og Jim brosti til henn-
ar.
— Pusey, sagði Jim. — Viljið
þér hjálpa mér andartak?
— Sjálfsagt. En hvernig ...
— Komið hingað.
Hann lokaði á eftir þeim og
sagði í þriðja sinn: — Þér
myrtuð Peter Blake.
— Hvað í dauðanum eigið
þér við?
— Það að þér myrtuð hann.
Þér vissuð um uppfinninguna
og þér ætluðuð að nota yður af
því. Þér voruð alltaf öfund-
sjúkur út í Peter Blake, vegna
þess að hann græddi svo mikið.
Ef þér gætuð komist yfir þessa
nýju uppfinningu, þá yrðuð þér
ríkur maður og hann gjald-
þrota. Þér komuð inn í þetta
herbergi til að tala við hann,
áður en von Holzen fór út á
svalirnar. Þér töluðuð við hann,
og þið fóruð að rífast. Þá réðust
þér á hann með hnífnum...
— Nú verð ég að biðja yður
að gæta yðar herra Smith, sagði
Pusey. Rödd hans var alveg ró-
leg, kannski svolítið dýpri en
ella. ■
— Svo hurfuð þér á brott...
Jim þagnaði.
— Einmitt, sagði Pusey bros-
andi. — Þar kemur vandamálið,
von Holzen sat á svölunum og
þér vitið það jafnvel og ég að
enginn gat komist undan þá
leiðina. Þér viljið örugglega vel,
herra Smith og þér eruð að
reyna að hjálpa stúlkunni. Ég
hefi lika hug á því, en ekki á
minn kostnað.
Jim svaraði ekki. Hann var
að reyna að muna eitthvað,
eitthvert smáatriði. Eitthvað
sem hafði verið sagt, eða aðeins
drepið á; eitthvað til að hengja
hatt sinn á. Hvað? Hann starði
á Pusey eins og svarið væri að
finna þar.
— Fjandinn hafi það, sagði
Jim.
Þarna kom það. Hann vissi að
hann hafði á réttu að standa.
Sólhlíf á svölum, sólhlíf, sem
ekki átti að vera þar. Ljósbrúnn
einkennisbúningur, ljósbrúnar
buxur.
— Fjandinn hafi það, það
voruð þér sem myrtuð hann!
Grá augun í Pusey urðu að
mjóum rifum. Rödd Jims hafði
verið svo sannfærandi.
— Asni! sagði Pusey og rödd
hans varð hás og djúp. —
Hvernig vogið þér yður ...
Það var rétt, rödd hans varð
mjög djúp, þegar hann reiddist.
Djúp og titrandi.. og'þarna
kom hljóðið. Eins og bergmál.
Holt og suðandi. Það hætti um
leið og Pusey þagnaði. Einhver
hljóp yfir gólfið í dagstofunni
og Lana Blake reif upp dyrnar
og kaliaði::
—• Þarna er það! Þetta var
hljóðið sem ég heyrði! Adele
von Holzen og Sandy Blake
voru á hælum hennar.
— Hvað á þetta að þýða?
sagði Ernest Pusey. lágt og
fólskulega og hljóðið lét ekki á
sér standa. — Haldið þér að ég
ætli að standa hérna og hlusta
á alla þessa þvælu, á ásakanir,
sem eru alveg út í bláinn!
Jim starði undrandi á
skammbyssuna, sem Pusey tók
upp úr sloppvasanum. Pusey
stóð aðeins tíu skrefum frá hon-
um og Jim hafði ekkert til að
verja sig með. Lögreglan var á
leiðinni, en myndi ekki ná fram
fyrr en eftir fimm til tíu mín-
útur.
— Þessi skammbyssa, sagði
Pusey og járnbentir steinvegg-
irnir endurómuðu rödd hans, —
þessi skammbyssa er ekkert í
sambandi við ímyndaða sekt
mína. Ég ætla einfaldlega að
verja mig með henni, verjast
gegn brjáluðum manni.
En hann beindi vopninu að
Lönu. Jim þorði ekki að hreyfa
sig, því að Pusey var með fing-
urinn á gikknum. Hann myndi
örugglega halda því fram að
hann hefði notað hana í sjálfs-
vörn... Hvað var þetta? Jim sá
skáphurðina hreyfast. Tovery
var nú um það bil að leika sitt
stærzta hetjuhlutverk.
Myndi áandy Biake koma
auga á hann? Eða Adele von
Holzen gefa frá sér hljóð? Nei,
hún var sem steinrunnin.
Myndi Sandy Blake koma auga
á hann? Eða Adele von Holzen
gefa írá sér hljóð? Nei, hún var
sem steinrunnin. Myndi Pusey.
•Jim bað fyrir sér í hljóði.
Tovery stökk fram. Jim
fleygðl sér til hliðar og skotið
reið af. Adele von Holzen hljóð-
aði hátt og frá dyrunum heyrð-
ist myndug rödd: — Hvað er
hér um að vera?
Jim og Lana stóðu nú aftur
hlið við hlið við handriðið á
svölunum.
•—- Ég mundi það allt i einu
úr eðlisfræðinni, sagði Jim og
fleygði sígarettunni niður í
vatnið. — Það er eiginlega sama
lögmálið og með tónkvíslina.
Rödd getur hitt ákveðna tón-
hæð í herberginu og orsakað
titring. Það hljómar sem eins-
konar suð... að minnsta kosti
í stuttri fjarlægð. Það er ekki
óvenjulegt í húsum sem byggð
eru úr járnbentri steinsteypu.
Ég spurði Tovery um það og
46 VIKAN 28.TBL