Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 43

Hnsoagnavepzlin 1 levkiavíknr
I . ’lllaregÍteM :;fÍp^§§§% .... .
Létt og stílhreint sófasett teiknað af Gunnari Magnússyni húsgagnaarkitekt. Eins — tveggja og þriggja sæta. Viðartegundir: Ljós fura og lituð. Hnsoaonaverzlun liokiavíkur Brautarholti 2 -— sími 11940
eins og ég sé alls ekki til. En
ósýnileg' persóna getur aftur á
móti gert ýmislegt, sem sýni-
legu fólki leyfist ekki. Það er
til dæmis hægt að nota sér af
því að vera ósýnilegur, lyfta
byssunni, miða á einhvern og
skjóta. Enginn tekur eftir því,
þegar maður er ósýnilegur. Það
getur á vissan hátt verið óþægi-
legt að vera ósýnilegur, en það
hefur líka sínar góðu hliðar..
Nú heyrist skothvellur og
honum fylgir undarlega þungt
bergmál. Ég elti hundinn með
augunum, þar sem hann stekk-
ur á milli laufhrúganna og rétt
á eftir kemur maðurinn minn í
ljós, með arminn utan um Gil-
bertu. Hundurinn snýr aftur til
þeirra, með blóðuga akur-
hænu í kjaftinum. Fyrir ofan
hausinn á hundinum sé ég að
þau kyssast. Og maðurinn minn
hrópar:
— Fyrsta akurhænan!
Ég þegi og við höldum áfram
að ráfa um skóginn. Allt í einu
komum við að ferhyrndu engi,
sem er mjög reglulega skorið,
vaxið þéttu dökku grasi og ná-
kvæmlega afmarkað af rauð-
brúnu skógarkjarri. Þá tek ég
ákvörðun: ég er ósýnileg, þetta
er rétti staðurinn og nú er
stundin komin. Ég kalla til
mannsins míns, segi honum að
líta niður, — til hægri, þar sé
feit og stór akurhæna. Hann og
Gilberta snúa sér í þá áttina; á
meðan lyfti ég byssunni, til
handa honum og svo annað
vinstri og miða; fyrra skotið
handa Gilbertu. Ég er góð
skytta, ég get ekki misst af
þeim.
En skyndilega flýgur akur-
hænan upp, rétt fyrir framan
mig, frá hægri til vinstri. Mað-
urinn minn snýr sér eldsnöggt
við og skýtur án þess að miða.
Ég fell til jarðar, á hliðina, með
andlitið niður í kalt grósku-
mikið grasið. Ég sé að maðurinn
minn gengur framhjá mér til að
taka akurhænuna, sem hann
hitti, þegar hann skaut í gegn-
um mig. Ég sé ljós, grófgerð
leðurstígvélin, sem eru vot með
grasstráum í skóreimunum.
Hann sér mig ekki, ég er ósýni-
legri en nokkru sinni fyrr, mér
blæðir út hér á enginu og þau
snúa aftur til borgarinnar.
FRABÆRT
Framhald af bls. 15.
kynnti Gillian síðasta lagið,
„Mandrake Root“, sem er af
„Book of Thaliesyn“, með þeim
orðum að þetta væri dónalegt
lag um gamla vændiskonu.
Þeir byrjuðu ósköp þokkalega
en svo fór að færast fjör í leik-
inn. Lord þeytti lokinu af org-
elinu sínu (sem reyndar er eld-
gamalt og ljótt eins og sjá má
af myndinni) og Blackmore
töfraði fram einskonar selló-
sánd úr gítarnum. Hann er með
alveg rosalegt sánd svo og
hljómsveitin í heild, en það sem
helzt mátti að þeim finna var að
bassaleikarinn, Roger Clover,
varð of mattur, svo hann týnd-
ist eiginlega alveg. Við höfðum
heyrt í honum fyrr um daginn,
þegar hann var að „testa sánd-
ið“, eins og það heitir á fagmáli,
og þá var hann þrumandi góð-
ur en hans feill lá í því að hann
dæmdi um það af sviðinu — í
tómum salnum.
Eftir langa impróvíséringu
fór skyndilega allt í botn og
ljósin, stróbóskóbið, fór í full-
gang. Mikið fjör færðist í leik-
inn og áheyrendur fundu á sér
að eitthvað gott — afsakið stór-
kostlegt — var framundan.
Blackmore æddi um sviðið og
benti rótaranum í sífellu að
gefa sér meiri styrk og skyndi-
lega negldi hann gítarnum í
gólfið, eins og áður segir, og
braut hann. Síðan henti hann
brotunum í vegginn. Áður hafði
hann skellt sjálfum sér flötum á
gólfið og þá stóðu allir upp.
Svo varð allt í einu allt hljótt
— fyrir utan veikt hljóð úr
trommum Ians Paice. Rafmagn-
ið var farið af. Skipt var um
öryggi (?) og liðið fagnaði
ákaft. Og það veit trúa mín, að
hefðu þeir fengið að klára
„Black Night“, sem þeir voru að
byrja á þegar allt fór aftur,
hefði þetta orðið konsert í ver-
aldarsöguna. En ... því miður.
Eftir nokkrar árangurslausar
tih-aunir til að fá þá fram aftur
lölluðu áheyrendur sig út, held-
ur ófullnægðir. Ian Gillan
mátti þó sennilega vera ánægð-
ur; líklega hefur hann fengið
útrás þegar hann braut gat á
gólfið með míkrafónstatífinu.
Það var Ingibergur Þorkels-
son sem stóð fyrir heimsókn
þeirra félaga hingað og sagði
hann mér eftir hljómleikana að
þeir í hljómsveitinni hefðu
verið mjög ánægðir með ferð-
ina hingað, fólkið og landið —
en konsertinn hefðu þeir viljað
hafa lengri.
Ingibergur fór svo til London
að hljómleikunum loknum og
var þar í viku við að reyna að
semja við fleiri hljómsveitir irm
að koma hingað. Segist hann nú
vera að undirbúa nýja hljóm-
leika í september, þar sem komi
fram FAMILY, MARMALADE
og ein hljómsveit enn, ef til vill
PINK FLOYD. „Og,“ sagði
Ingibergur „svo ætla ég að fá
Rolling Stones hingað. Ég náði
í umboðsmann þeirra og þetta
verður ef til vill möguleiki þeg-
ar þeir fara í hljómleikaferð til
Ameríku. Gallinn er bara að
hún hefur ekki verið ákveðin
enn.“
MER FINNST EG
EKKI ■ ■ ■
Framhald af bls. 25.
„Nei, ekki í Þjóðleikhúsinu
sjálfu, en fyrsta veturinn eftir
að við útskrifuðumst, lékum við
28. TBL. VIKAN 43