Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 17

in um það að Grace frænka
væri ekkert betri en allir hinir
fósturforeldrarnir. Ekkert sem
frú Goddard sagði gat breytt
þeirri skoðun; hún hafði sannað
það sjálf í verki.
Þessi dvöl Normu Jeane á
munaðarleysingjahælinu stóð
þar til þann 26. júní 1937. Þann
dag kom frú Goddard, eins og
hún hafði lofað, og fór með
barnið með sér. Þegar hún fór
var ekkert nema jákvætt sagt
um hana á hælinu: „Hegðun
eðlileg... skýr og brosmild ...
skólaskýrslur góðar ... hljóð-
lát... sefur vel og eðlilega og
það sama er að segja um mat-
aræði ... virðist vel upp alin...
stendur sig vel í námi... tekur
þátt í öllum leikjum og verk-
efnum ... samvinnuþýð...“
Aðeins eitt atriði allan þenn-
an tíma var talið alvarlegt. Eitt
óveðurskvöld strauk Norma Je-
ane. Þá ráfaði hún stefnulaust
um í rigningunni um stund og
gekk í arma lögregluþjóns sem
fór beint pieð hana aftur á
hælið. Þar með voru upptalin
þau vandamál sem hún bakaði
munaðarleysingj ahæli nu.
Sú manneskja sem Marilyn
Monroe bar hvað mesta virð-
ingu fyrir allt sitt líf var elsku-
leg og nærgætin kona að nafni
frú Anna Lower.
Norma Jeane var kynnt fyr-
ir henni um það bil 40 mínútum
eftir að frú Goddard fór með
hana af munaðarleysingjahæl-
inu í annað sinn. Frú Lower var
frænka frú Goddard og hafði
lofað að taka stúlkuna til sín.
Frú Lower var á sextugsaldri
og mjög trúuð kona, tilheyrði
„Christian Scientist“-söfnuðin-
um í Sawtelle rétt vestan við
Los Angeles, þar sem hún bjó í
fallegu húsi ekki langt frá járn-
brautarstöðinni í St. Monica.
Hún var langt í frá vel stæð
fjárhagslega, en fékk sína mán-
aðarlegu 20 dollara frá hreppn-
um og var þannig fær um að
sjá Normu Jeane fyrir fæði og
húsnæði og svo var frú Lowell
yfirfull af kærleika sem Norma
litla var í ríkri þörf fyrir...
enn einu sinni.
Þegar Grace frænka kom með
hana að dyrum frú Lower, var
Norma Jeane full af réttlætan-
legum ótta og vantrausti. Hún
var orðin vön því, að enginn
vildi hafa hana og hún hafði
enga ástæðu til að ætla að þetta
heimili yrði öðruvísi.
En henni var komið á óvart.
„Frú Lower gjörbreytti öllu lífi
mínu,“ sagði hún síðar. „Hún
var blíð og góð og hún veitti
mér þá ást og umhyggju sem
mig hafði hungrað eftir. Ég
gleypti við því sem hún hafði
að gefa og áður en nokkur vissi
af var hún orðin mín heittelsk-
aða „Anna frænka1'.
En því miður var Anna
frænka ekkert ríkari af verald-
legum gæðum en ég. Ég átti tvo
klæðnaði, báða eins og báða frá
munaðarleysingjahælinu, en
Anna frænka þvoði þá og sá vel
um að allt væri í lagi með þá.
Og þótt krakkarnir í skólanum
stríddu mér og segðu að ég
skipti aldrei um föt, var mér
sama, því Anna frænka veitti
mér það, sem ég hafði aldrei
haft áður: ást.
Anna frænka hrósaði mér
fyrir allt sem ég gerði og sér-
staklega var hún ánægð með
hvað ég var hrifin af Abraham
Lincoln, sem ég lærði um í
sögu. Og smátt og smátt tókst
mér með hjálp og stuðningi
Önnu frænku, að komast út úr
skelinni minni. Jafnvel þótt ég
byggi öfugu megin við járn-
brautarstöðina (í fátækari hlut-
anum) kom að því að krakk-
arnir sem bjuggu hinum megin
fóru að bjóða mér að vera með
í leikjum og ég var jafnvel með
í skólaleikriti. Mér fannst ég
vera komin heim.“
Þegar Norma Jeane hafði
verið í eitt ár hjá frú Lower var
hún gjörbreytt stúlka. Hún
hafði öðlazt sjálfstraust og var
jafnvel orðin viss um að einn
góðan veðurdag næði hún tak-
marki sínu: Að verða kvik-
myndastjarna.
Áður hafði hún enga ástæðu
til að ætla að svo gæti orðið.
Hún hafði hvorki líkama né út-
lit til að gleðja myndavélaraug-
að. Hún var horuð; svo horuð,
að krakkarnir í skólanum köll-
Framhald á hls. 36.
28. TBL. VIKAN 17