Vikan - 15.07.1971, Blaðsíða 12

Ósýnilega
konan
Smásaga eftir
Alberto Moravia
Ég stend fyrir framan
manninn minn, allsnakin.
Við erum rétt risin upp,
maðurinn minn situr á
rúmstokknum, hann er í
skyrtunni einni og er að
hnýta hálsbindið sitt.
— Hvaða blettur er
. þetta? spyr hann.
Ég horfi ósjálfrátt niður
á mig, þangað sem hann
horfir, í hæð við magann.
En ég sé ekki neitt óvenju-
legt.
— Hvaða blettur? segi
ég.
Maðurinn minn er hæg-
látur og hugsandi, hann
svarar aldrei strax þegar
hann er spurður; hann
hugsar, það er eins og hann
eigi erfitt með að finna
orðin. Þannig - er það líka
núna. Hann veit að ég er
þarna í miðju herberginu,
ég stend þar bein og
hreyfingalaus, eins og fyr-
irsæta í myndlistaskóla,
sem lætur nemendurna
teikna- sig. Loksins segir
hann:
— Þessi blettur þarna á
veggnum.
Þá dettur mér í hug, að
hefði ég áður fyrr staðið
þannig fyrir framan hann,
án nokkurra spjara, eins og
ég stend nú, og hann hefði
horft á mig eins og hann
gerir nú, svona lengi og
gaumgæfilega, þá hefði það
komið honum í uppnám,
sem hefði náð á honum
slíkum tökum að hann
hefði gleymt því sem hann
ætlaði að segja, gleymt
hversvegna hann horfði
þannig á mig. En nú sé ég
greinilega að hann er alls
ekkert vandræðalegur.
Augu hans eru athugul og
fullkomlega róleg: tveir
litlir dökkir stöðupollar,
fullir áhugaleysi. Og hann
12 VIKAN 28. TBL
segir einu sinni ennþá:
— Þessi blettur þarna
við miðstöðvarofninn.
Ég sný mér við: blettur-
inn er reyndar þarna, ein-
mitt á veggnum hjá mið-
stöðvarofninum. En hvern-
ig fer hann að því að sjá
hann, ég stend fyrir og
skyggi á blettinn með lík-
ama mínum? Þetta er
skrítinn blettur, undarleg-
ur í laginu, einna líkastur
Norður-Ameríku á landa-
kortinu.
— Jahá, segi ég. — Þetta
er reyndar blettur. Hvernig
getur staðið á honum?
Meðan ég segi þetta fer
ég fram fyrir miðstöðvar-
ofninn og þykist vera að
athuga blettinn nánar, en
gæti þess vandlega að ég
skyggi algerlega á blettinn.
— Þetta er rakablettur,
segir hann.
Ég þrýsti mér fastar upp
að veggnum og segi svolít-
ið stríðnislega:
— Og í ofanálag er hann
furðulegur í laginu. Nú
skulum við prófa hve at-
hugull þú ert, hvernig er
bletturinn í laginu?
Hann lýkur við að hnýta
hálsbindið, svo horfir hann
aftur á blettinn, það er að
segja í gegnum mig og seg-
ir:
— Það er rétt hjá þér,
hann er skrítinn í laginu.
Hann líkist eiginlega Norð-
ur-Ameríku.
— Þú elskar mig ekki
lengur, segi ég einfaldlega.
— Hvað áttu við? Ég
hefði átt að svara honum
svo: Ég á við að ég er orðin
ósýnileg, gegnsæ fyrir þín-
um augum. Þú horfir beint
í gegnum mig eins og ég
væri úr gleri, eins og ég sé
ekki til.
En ég hafði ekki kjark