Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 12

HJÓNABANDIÐ
ER
HAPPDRÆTTI
Smásaga eftir Guy de Maupassant
£g hafði verið settur hjá stúlku. Hún var dóttir
uppgjafaofursta, ung og
Ijóshærð stúlka, fallega vaxin og dálítið
hermannleg, frökk af sér og
talaði mikið. Hún hertók mig allt kvöldið ...
Karlamiðdegisvfizlunni var
að ljúka. Þetta voru allt kvænt-
ir menn og gamlir vinir, sem
komu saman stöku sinnum og
höfðu piparsveinahátt á öllu.
Það var borðað lengi og mikið
drukkið. Allt bar á góma og
gamlar endurminningar voru
rifjaðar upp; öll smáatvikin.
sem hlýjuðu um hjartaræturn-
ar og gerðu hláturinn fleygan.
— Georg, manstu ferðalagið
okkar til Saint-Germanie með
stelpurnar tvær frá Mont-
martre?
■— Hvort ég man, ja, það veit
sá sem allt veit.
Og svo minntu þeir hvor ann-
an á smáatvikin, á sitt af
hverju, sem enn gat vakið kæti.
Talið barst að hjónabandinu,
og allir sögðu þeir með alvöru-
þunga sannfæringarinnar:
-H, hver sem gæti gert
það upp aftur.
Georges Duportin bætti við:
- Það er furðulegt, hvernig
maður lendir í þessu. Fyrst í
stað er maður fastráðinn i að
kvænast aldrei, og svo fer mað-
ur út í sveit einn fallegan vor-
dag; það er heitt og sumar í
loftinu, akrarnir aisettir blóm-
um, maður hittir unga stúlku
hjá kunningjum sinum . . og
einn tveir, og svo er það gert.
Maður kemur harðkvæntur
heim.
Alveg rétt. hrópaði Pierre
LétoiJe. — Einmitt svona fór
fyrir mér. Að visu stóð alveg
sérstaklega á . . .
Vinur hans greip fram í:
Já, en þú þarft sveimér
ekki að kvarta. Þú átt yndis-
legustu konu í heimi, fallega,
alúðlega og fullkomna í öllu,
svo að hvað það snertir ertu
bezt settur af okkur öllum.
Hvað sem öðru liður þarf
ég ekki að þakka mér það.
svaraði hann.
Hvað áttu við?
Það er alveg rétt að ég á
afbragðs konu á alla lund, en
það var nú samt svo, að ég
kvæntist henni nauðugur.
— Hvað er að heyra þetta.
Jú, það er satt. Nú skal
ég segja ykkur söguna eins og
hún gekk. Ég var þrjátíu og
fimm ára þá og fannst allar
stúlkur vera bragðlausar og
heimskar og ég elskaði pipar-
sveinalífið.
Svo var mér boðið í brúð-
kaup til Símonar dÉrabel i
Normandi. Þetta var ekta nor-
mannabrúðkaup. Klukkan
fimm síðdegis var setzt að borð-
um, og þegar klukkan var ell-
efu, var enn verið að snæða.
Ég hafði verið settur hjá stúlku,
sem hét ungfrú Dumpulin, hún
var dóttir uppgjafaofursta, ung
Ijóshærð stúlka, fallega vaxin
og dálítið hermannleg, frökk
af sér og talaði mikið. Hún
hertók mig allt kvöldið, dró
mig með sér um garðinn, fékk
mig til að dansa við sig, þótt
mér væri það þvert um geð; í
stuttu máli sagt: hún kvaldi
mig.
Ég hugsaði með mér: Ég læt
þetta dankast í dag. en á morg-
un flý ég. Og þá er allt í iagi.
Um klukkan ellefu hvarf
kvenfólkið, hver fór inn til sin;
en karlmennirnir sátu áfram
til að reykja og drekka, eða
drekka og reykja, ef þið viljið
það heldur.
Við gátum horft gegnum
opna gluggana á sveitafólkið,
sem var að skemmta sér. Bænd-
urnir og stúlkurnar þeirra
dönsuðu í hring og sungu með
gjallandi rödd einhverja barna-
lega þjóðvisu rneð slitróttum
undirleik tveggja fiðla og eins
klarinetts, og sá sem lék á
hann hafði verið settur upp á
eldhúsborðið. Söngurinn og há-
vaðinn í bændunum yfirgnæfði
stundum algerlega hljóðfærin.
Það var eins og þessi veikburða
hljóðfæraleikur gufaði upp i
loftið, svo að ekki heyrðist
nema brot og stakir tónar við
og við.
Tvö stór kvartil með blysum
í kring höfðu verið sett út með
hressingu handa fólkinu. Tveir
menn höfðu nóg að gera að
skola glösin í stórum bala og
halda þeim svo undir rauða
bununa eða þá gulu úr cider-
kvartilinu. Allir. þeir ungu sem
voru að dansa, og þeir gömlu
sem sátu rólegir hjá og horfðu
á, og ungar kófsveittar stúlk-
urnar réttu fram hendurnar
með áfergju til að ná sér i glas
og hölluðu svo höfðinu aftur á
bak og helltu góðgætinu ofan
i hálsinn. Á borði hafði verið
sett fram brauð, smjör, ostur
og snarl. Og allir gleyptu í sig
bita milli dansanna. Það var
ljómandi fallegt og skemmti-
legt að sjá þetta samkvæmi,
sterka og geðríka bændur og
hina heilbrigðu lifsgleði þeirra
i algleymingi undir alstirndum
næturhimninum. Eg fékk ómót-
12 VIKAN 10. TBt.