Vikan - 09.03.1972, Side 13
stæAilega löngun til ;iö drekka
þessa stóru vinbikara í botn og
borða brauð með smjöri og hrá-
um lauk. Ég stóðst ekki freist-
inguna að slást i liópinn og
skildi við innisetumennina.
Kannski hef ég verið svolit-
ið slompaður, ég skal játa það.
en þess var skammt að bíða. að
ég varð blindfullur.
Ég hafði þrifið í lúkuna á
lafmóðri sveitastúlku, og við
dönsuðum þangað ti) ég náði
varla andanum.
Síöan drakk ég vinglas "g
svo dansaði ég við aðra. Og ti!
þess að svala þorstanum, tæmdi
ég fulla ská) af cider. og eftir
það dansaöi ég eins og ég væri
brjálaður.
Ég var liðugur og léttur á
mér. ungu piltarnir horfðu á
mig með aðdáun og reyndu að
stæla öll hoppin og stökkin mín.
allar stúlkurnar vildu dansa við
mig og hoppuðu jafn íislétt og
luglinn.
Jæja, eftir að hafa dansað
hvern dansinn á fætur öðrum
og drukkið talsvert mörg glös
af víni og cider. var ég orðinn
þannig á mig kominn. að mér
var ómögulegt að standa upp-
réttur.
Þegar é'g hafði gengið úr
skugga um þetta, afréð ég að
reyna að komast upp í her-
bergið mitt. Allir sváfu i höll-
inni og allt var hljótt og dimmt.
Ég hafði engar eldspýtur og
allii' voru háttaðir. bjóst ég viö.
Undireins og ég var kominn
inn i ársalinn kom yfir mig
svimi, ég reyndi árangurslaust
að finna handriðið á stiganum:
loksins tókst mér að þreifa það
uppi, svo settist ég i neðsta
stigaþrepið til að reyna að
skerpa hugsanirnar svolítið.
Herbergið mitt var á annarri
hæð. þriðju dyr til vinstri. Ég
mundi þetta sem betur fór.
Mér óx hugur við að uppgötva.
hve minnugur ég var og hóf
nú uppgönguna. þrep af þrepi
ög hélt báðum höndum dauða-
haldi um handriðið til að détta
ekki, og staðráðinn i að gera
engan hávaða.
Það kom ekki fyrir nema
þrisvar-fjórum sinnum. að mér
vrði fótaskortur og ég dvtti a
hnén, en svo var handfestu
minni og viljaþreki fvrir að
þakka, aö ég valt ekki niður
stigann.
Loks komst ég upp á aðra
hæð og hóf för mína inn gang-
inn og þreifaði fyrir mér meö
höndunum. Þarna voru dyr.
Eitt, taldi ég, en svo fékk ég
svimakast og slagaði burt frá
þilinu og eftir ýmiss konar
sveiflur lenti ég á þilinu hin-
um megin. Ég afréð að fara að
hinu þilinu aftur í beina þver-
línu. Það var löng og erfið ferð.
Loks komst ég heilu og höldnu
að ströndinni hinum megin. og
hélt nú áfram ferðinni inn
ganginn og beitti stökustu var-
færni og kom loks að öðrum
dvrum. Tvö. taldi ég upphátt,
til að vera viss um að ég teldi
rétt. Svo hélt ég áfram. Loks
komu enn dyr, þær þriðju.
Þrjú, það er ég, sagði ég og
sneri lyklinum. Hurðin opnað-
ist. Úr því að hurðin opnast
hljóta það að vera mínar dyr,
hugsaði ég með mér, þótt rugl-
aður væii. Og loks lokaði ég
hurðinni á eftir mér ög þreif-
aði mig varlega áfrant í myrkr-
inu.
Ég rak mig á eitthvað mjúkt.
Það var sófinn. Og ég flevgði
mér strax i hann.
Eins og ég var á mig kominn
hefði ég veriö lengi að komast
að náttborðinu og finna kertið
og eldspýturnar. Það hefði (-kki
verið minna en tveggja tima
verk. Og annan eins timá mundi
það taka að fara úr fötunum
og ekki einu sinni víst. að mér
tækist það. Þannig álvktaði ég.
Og svo fór ég bara úr skón-
um, svo hneppti ég frá mér
vestinu því að það þrengdi að
mér, hneppti svo buxnastrengn-
um og svo sofnaði ég fast.
Það hafa sjálfsagt liðið marg-
ir tímar. Ég vaknaði allt i einu
við lúðrahljóm, sem skóf innan
eyrun í mér.
Hvað er að sjá þetta, leti-
blóðið þitt. Liggurðu í bælinu
enn?
Kvenrödd svaraði:
.K, er klukkan orðin tiu.
Ég var svo þrgytt i gær.
í skelfingarangist spurði ég
sjálfan mig, hvers konar sam-
tal þetta gæti nú verið.
Hvar var ég eiginlega stadd-
ur?
Hvað hafði ég gert?
Mér var ómögulegt að fá svar
við þessu i allri þokunni, sem
var í heilabúinu á mér.
Fyrri röddin hélt áfram:
Ég skal draga glugga-
tjöldin frá.
Og svo heyrði ég fótatak. Ég
Frcnnhald á bls. 44.
\
10. TBl. VIKAN 13