Vikan - 09.03.1972, Síða 45

kaupa og selja kvenfólk. Brot
á þeim lögum varðar tveggja
ára fangelsisvist.
Einnig úrval af tónakasettum með klassískri tónlist
Nú er brúðarverðið kallað
„brúðkaupsg-jöf“.
Þessum lögum hlýðir þó
enginn. Þau voru sett einkum
sökum þess, að búið var að
sprengja brúðarverðið upp úr
öllu valdi, þannig að það voru
ekki nema ríkir og gamlir
karlar sem höfðu efni á að
kaupa fallegustu stúlkurnar.
En nú. er farið í kringum lög-
in með því að kalla brúðar-
verðið einfaldlega „brúðkaups-
gjöf“.
Enginn veit hve mikið Mon-
sieur Iba M'Bengue, fasteigna-
sali í höfuðborginni Abidjan,
varð að greiða fyrir konu sína,
sem Agnés heitir og er for-
kunnar fögur. „Hún kostaði
skildingin," segir maður henn-
ar, „en hún hefur borgað sig.“
Hún hefur þegar fætt honum
tólf börn.
Bengue-fjölskyldan á sjö her-
bergja hús í Abidjan. f dagstof-
unni er sjónvarpstæki, -en ekk-
ert annað. Þegar fjölskyldan
er heima, hefst hún aðallega
við á veröndinni, þar sem rými
er nóg. Þar er stór sófi, fjórir
stólar og borð. „Við heyrum
til eins konar efri millistétt,“
segir Agnés Bengue. „Maður-
inn minn þakkar mér alger-
lega að við höfum komizt svo
hátt. Ég vinn úti. Ég er yfir
símadömunum í aðalsímstöð-
inni í Abidjan. Ég hef mjög
gott kaup, eftir því sem gerist
um konur.“
Þessi afríska fjölskylda byrj-
ar daginn klukkan hálfsex. Þá
fara foreldrarnir á ffetur.
Morgunverðar er ekki neytt
sameiginlega. „Aðeins sá, sem
á mjög erfiðan dag fyrir hönd-
um borðar eitthvað á morgn-
ana,“ segir frú Agnés. Hálfsjö
förum við hjónin til vinnunn-
ar. Svo hittumst við öll og borð-
um miðdegisverð klukkan tvö.
Við borðum oftast Foutou, þjóð-
arrétt Fílabeina.
Eftir matinn leggur maður-
inn minn sig og sefur tvær
klukkustundir. Við gerum okk-
ur ekki mikla rellu út af barna-
uppeldinu. Börnin sjá fyrir sér,
hvernig við lifum. Við ætlumst
til að þau læri þannig af okk-
ur.“
Aðspurð hvort hún útskýrði
kynferðismál fyrir börnunum
svaraði frú Agnés: „í Afríku
hefur enginn áhyggjur af slíku.
Börnin eru vitni að því er systk-
ini þeirra eru getin og þegar
þau fæðast.“
Og hvers óskar Agnés Ben-
gue sér?
„Hvers ætti ég svo sem- að
óska mér? Við eigum lítinn bíl
og börnin eru heilbrigð. Ég veit
ekki hvað ég vildi fá til við-
bótar, nema þá kannski fleiri
börn.“
Sú sem tekur Pilluna.
Afrískir eiginmenn eru sem
sagt ennþá húsbændur á sín-
um heimilum, jafnvel þótt þeir
eigi velmenntaðar og útivinn-
andi konur.
Franski prófessorinn Hanry,
sem kenndi sálfræði í Gíneu
1962 til 1966, skrifar um afr-
ísku konuna: „Eiginmaður
hennar lítur á hana sem barna-
maskínu eða hefðartákn, aftur
á móti sjaldan sem lífsföru-
naut.“
Aminata Diarra, sem er tutt-
ugu og átta ára, er þó ekki mis-
notuð barnamaskína. Hún bros-
ir á hverju kvöldi framan í
sjónvarpseigendur Fílabeins-
strandar, en þeir eru um fimm-
tán þúsund talsins. Hún er sjón-
varpsþula hjá fílabeinska út-
varpinu, Radiotélévision Ivoiri-
enne. Aminata á aðeins eitt
barn og er ógift. Röksemdir
hennar fyrir þeim lífsmáta
hljóta að hljóma ankannalega
í eyrum flestra afrískra kvenna.
,,Ég vil ekki láta neinn karl-
mann niðurlægja mig,“ segir
hún. ,,Ég er alin upp í Frakk-
landi og get ekki lifað án blíðu
Og nærgætni. Svoleiðis nokkuð
vita afrískir karlmenn ekki
hvað er. Ég lifi frekar ein, en
að láta bjóða mér lífskjör ann-
arra afrískra kvenna. Ég hef
gott kaup, eigin íbúð og get
gert það sem mér sýnist.“
Hvað hún á við með því,
útskýrir hún hikandi: „Ég tek
Pilluna. Ég vil ekki eignast
fleiri börn. Ég vil vera eins
lengi ung og mögulegt er.“
Aminata er tuttugu og átta
ára, en á þeim aldri eru flest-
ar afrískar konur orðnar gaml-
ar, útpískaðar af barneignum.
Venjulegast er að þær eigi barn
árlega. Justine Eyapobi, tutt-
ugu og eins árs, hefur eignazt
tuttugu og þrjú systkini alls.
Hún vinnur nú á hárgreiðslu-
stofu sem rekin er af franskri
konu, Madame Fabiani. Sú
stofa stendur ekkert að baki
þeim á Champs Elysées Just-
ine segir svo frá:
„Við okkur skipta aðeins
frúr ráðherranna, dætur ríkis-
manna og hvítu konurnar. Síð-
10. TBL. VIKAN 45