Vikan - 09.03.1972, Blaðsíða 49

þú ættir ekki að vorkenna hon-
um. Hvað heldurðu að við get-
um nú gert?
— Það skal ég segja þér,
sagði Jonathan. — Við komum
vitanum í lag aftur.
Querol starði undrandi ,á
hann. — Vitanum? En lamp-.
inn . . . ?
— Ég kom ekki varahluta-
laus, sagði Jonathan. —• Ég
hafði þrjá varalampa með.
Hann benti með höfðinu. —
Náðu í einn þeirra, Ross. Svo
ferð þú upp á pallinn og gerir
nákvæmlega það sama sem
Leigh gerði. Karlinn þarna get-
ur farið með þér og haldið
regnkápu yfir lgmpanum, svo
hann springi ekki. Ég vil ráð-
leggja ykkur að láta hann ekki
springa. Af ráðnum hug, á ég
við. Þá vitið þið hvað skeður
með Jacky. Og reynið ekki að
telja sekúndurnar rangt. Ég hef
gætur á ykkur!
Ég reis á fætur, ég var nauð-
beygður til að hlýða honum.
Kassarnir með lömpunum stóðu
upp við vegginn. Þegar ég gekk
framhjá Jacky, leit ég snöggt
á hana. Jonathan hafði hrint
henni til jarðar og vafið hári
hennar um hönd sér. Ég sá að
hörundið var hvítt við hárs-
ræturnar, svo fast hélt hann í
hárið. En hún mætti augnaráði
mínu, án þess að depla augun-
um. — Gerðu þetta ekki. sagði
hún. — Hann þorir ekki að
skjóta mig.
— Jæja, svo þú heldur það?
Þú skalt reyna að óhlýðnast
mér, sagði Jonathan. Svo sagði
hann við Jacky. — Þú hefur
mjúkt hár, elskan, það er nota-
legt að halda í það. Og hann
kippti fastar í hár hennar.
Ég vissi ekki hvað ég átti að
gera. — Hvað get ég gert?
sagði ég við Querol.
— Þarftu að spyrja? Hlýddu
honum!
Hann var náfölur af ótta.
Það var hræðilega kalt uppi
á pallinum. Regnið steyptist
niður. Mooney stóð við hlið
mér og hélt regnkápunni yfir
lampanum. Hann tók hana í
burtu í hvert sinn, sem ég
skaut skerminum fyrir ljósið.
Skermurinn var venjulegt
pappaspjald, með álímdu svörtu
plasti. Þetta var mjög einfalt,
en gerði sitt gagn.
í hvert sinn sem ég tók
skerminn frá, blindaðist ég af
sterku ljósinu. Það var reynd-
ar ekki ljósið sjálft sem blind-
aði, heldur sex speglar, sem
voru bak við ljósaperuna og
endurköstuðu ljósinu. Jonathan
hlýtur að hafa hugsað þetta ná-
kvæmlega.
Smám saman vandist ég
þessu, leit undan í hvert sinn
sem Ijósið skein og á þann hátt
blindaðist ég ekki.
Jonathan vék ekki af verðin-
um. Ég sá ekki Jacky, en ég
gat ímyndað mér hvernig henni
leið þar sem hún lá við fætur
hans. Mínúturnar snigluðust
áfram og Jonathan varð óþol-
inmóður. Hann kallaði stöðugt
til mín:
— Er Convenant ekki að
koma? Ef ég kæmi auga á
rauða og græna ljósdepla úti í
sortanum, þá var það Conven-
ant með David Farelly um
borð, á leið í opinn dauðann.
Auga fyrir auga og tönn fyr-
ir tönn, var ábyggilega það sem
var að brjótast um í huga Jona-
thans. Líf Davids gegn lífi hans.
En ég varð að meta líf Davids
móti lífi Jacky. Ég reyndi að
telja mér trú um að það væri
ekki alveg víst að David þyrfti
að týna lífinu, þegar bátur hans
brotnaði í spón við klettana,
en það var öruggt að líf Jacky
hékk á bláþræði, ef ég hlýddi
honum ekki í einu og öllu. En
ég gat ekki losnað við þá til-
finningu að ég væri að vinna
markvisst að því að granda lif-
andi manni. Ég bað þess í hug-
anum að einhver í San Sebast-
ian hefði tekið eftir truflunum
á ljóskastaranum. Það hafði
liðið þó nokkur stund, áður en
hægt var að senda út ljósmerk-
in aftur. Það gat verið að
strandgæzlan væri nú þegar
komin á stúfana.
Jonathan kallaði nú, enn einu
sinni: - Sjást engin ljós enn-
þá?
. — Nei, sagði ég, — allt er
óbreytt.
— Ertu að ljúga?
— Nei, ég er ekki að ljúga.
Komdu upp sjálfur, svo þú get-
ir fullvissað þig um það!
Ég þurfti að blinda Ijósið.
Mér varð hugsað til David
Farellys, sem var einn á báti
og hafði ekki hugmynd um þau
örlög sem ég var um það bil
að búa honum. Hann hlaut að
vera kominn mjög nálægt Kan-
anga nú. Ég lokaði augunum og
lét ljósið skína.
Þegar ég opnaði augun aft-
ur, sá ég þá. Örsmáa hvíta
punkta í sortanum. Ég kreppti
hnefana í örvæntingu minni.
Nú var það of seint að gera
nokkuð, Convenant var á hraðri
leið til glötunar.
Framhald í næsta blaði.
ÁST HENNAR VAR
AFBROT
Framhald af bls. 9.
— Það ert þú sjálfur, sem
þvingaðir mig til að ljúga!
sagði Gérard. — Hvað hefðir
þú tekið til bragðs, ef ég hefði
sagt þér að ég ætlaði að fara
með henni?
Bóksalinn fórnaði höndum.
Hann var svo reiður að hann
kom ekki upp nokkru orði.
— Jæja? öskraði Gérard og
réði nú ekki lengur við sig. —
Viltu að ég búi hér hjá þér,
eins og fábjáni, eða að ég segi
meiningu mína og lifi lífi mínu
eins og áður?
í reiði sinni skildi herra Le-
guen aðeins orðin „eins og áð-
ur“. Hann var alltof hneyksl-
aður til að skilja nokkuð ann-
að. í rauninni skildi hann ekki
eitt orð af því sem sonur hans
sagði. Gérard talaði um ein-
hvern nýjan raunveruleika, en
faðir hans heyrði aðeins „eins
og áður“, og það róaði hann.
— Eins og áður, já, ég vil
að þú verðir eins og áður. Ég;
vil að hún hætti að elta þig!
— En ef það er nú ég sem
elti hana?
— Asni! sagði hann. — Vesa-
lings fábjáninn þinn! Skilurðu
ekki að hún er búin að nota
þig í marga mánuði, þessi —
þessi dækja!
Gérard varð náfölur.
— Ef þú kallar hana dækju
einu sinni ennþá, þá er ég far-
inn héðan fyrir fullt og allt,
sagði hann lágt.
— Ef þú ferð, sagði Leguen
reiðilega, — þá skal hún fá að
finna fyrir mér. Það geturðu
sagt henni. Það eru þó til lög
í Frakklandi.
Hann öskraði þessi síðustu
orð méð sigurhreim í röddinni.
Óljósar hugsanir flugu gegnum
hugskot hans. Foreldravald.
Unglingar tældir. Höfuð fjöl-
skyldunnar.
Gérard flautaði háðslega.
— Nei, nú dámar mér!
- Hvað? sagði herra Legu-
en, sem var að springa af hinu
ímyndaða valdi sínu.
— Það er ágætt fyrir þig að
lögin eru ennþá við líði. Það
var lán fyrir þig að uppreisn-
armennirnir í maíbyltingunni
létu lögin þin í friði. Það er
lán fyrir þig að Frakkland skuli
ennþá vera fullt af þínum lík-
um! Annars værir þú fjandi illa
staddur nú.
Bóksalinn skildi loksins hvað
sonur hans átti við. Hann varð
sótrauður í framan. Hann hafði
tekið þátt í maíbyltingunni.
Hann hafði farið í kröfugöng-
ur. Og nú fékk hann það fram-
an í sig að hann væri allt að
því fasisti! Hann sem alltaf
hafði kosið vinstri flokkana!
— Byltingin hefur ekkert
með verknað ykkar að gera!
sagði hann. — Frelsi er ekki
það sama og sjálfsvald.
'— Frelsið á sér engin tak-
mörk, sagði Gérard.
Herra Leguen hló hátt. Þetta
keyrði um þverbak! — Það er
svefnherbergisbylting, sem þið
eruð að sækjast eftir! sagði
hann.
Gérard fór út, án þess að
líta um öxl. Honum var ekki
ljóst hvort hann ætlaði að fara
heim aftur. Það eina sem vakti
fyrir honum var að losna við
að hlusta á raust föður síns,
losna við að líta framan í hann,
losna við að hugsa um þenn-
an föður, sem hann bar ekkki
virðingu fyrir lengur. Hann
flúði án reiði, án saknaðar, án
nokkurrar hugsunar, þungur
um hjartarætur. Hann flúði til
Daniéle.
í einu horni dagstofunnar á
heimili Daniéle var plötuspil-
ari í gangi, í öðru léku dreng-
irnir sér hljóðlega.
Gérard sat við matborðið og
las. Hann notaði borðið sem
skrifborð og hafði breitt upp-
sláttarbækur og skrifblokkir um
allt borðið.
Útidyrnar opnuðust og Dani-
éle kom inn. Þótt henni væri
vel ljóst hve vonlaust þetta
ástand var, þá lét hún ekki á
því bera. Hún gekk að borðinu
og lagði stóra plasttösku á það.
Upp úr henni tók hún nær-
fatnað, tannbursta og rakvél.
— Drengirnir hafa vonandi
ekki truflað þig? spurði hún.
Gérard leit upp frá vinnu
sinni, hallaði sér aftur á bak í
stólnum og sagði brosandi:
-— Nei, síður en svo.
Hann horfði á varninginn,
sem Daniéle tók upp úr tösk-
unni. Hún hélt rauðri peysu
upp að baki hans, til að sjá
hvort hún væri mátuleg.
— Er þetta líka handa mér?
— Ég vona að hún sé ekki of
lítil, sagði Daniéle.
Gérard stóð upp og fór úr
skyrtunni. Daniéle horfði bros-
andi á hann. Hann tók peys-
una og var um það bil að
smeygja henni yfir höfuð sér,
þegar hann hikaði og horfði á
Daniéle. Þá rann upp fyrir
honum að hann hafði aðeins
verið þarna í nokkra klukku-
tíma. Honum leið vel. Það var
eins og hann hefði alltaf búið
10. TBL. VIKAN 49