Vikan - 19.10.1972, Blaðsíða 12

Astríða
Smásaga eftir
Guy de Maupassant
Særinn var kyrr, og það glóði á
hann. A bryggjunni virtust allir
bæjarbúar I Havre vera saman
komnir til þess að horfa á skipin
sigla inn á höfnina.
Það sást fjöldi skipa I fjarska,
gufuskipin með reykstrók aftur
úr sér og seglskipin, sem voru
drégin af næstum ósýnilegum
dráttarbátum. Hin háu siglutré
þeirra bar við himin likt og nakin
tré.
Þau flýttu sér nvaðanæva að
frá sjóndeildarhringnum i áttina
til hins þrönga hafnarmynnis,
sem virtist siðan gleypa þessi
skrlmsli I sig. Þau stundu,
skræktu og blésu, og það stóðu út
úr þeim gufustrókarnir likt og úr
lafmóðum dýrum.
Tveir ungir Iiðsforingjar voru
að ganga um á bryggjunni, þar
sem fjöldi fólks beið. Það kastaöi
á hvað annað kveðjum og end-
urgalt bær, stundum stanzaöi
sumt þeirra og fór að masa við
kunningja sina.
Sá hærri liðsforingjanna, Paul
d’Henricol, tók allt I einu þétt-
ingsfast i handlegg félaga sins,
Jeans Renoldi, og hvislaði að
honum:
„Taktu nú vel eftir, þvi aö
þarna kemur Madame Poincot.
Virtu hana nú vel fyrir þér. Ég
þori að veðja um, að hún er aö
gefa þér hýrt auga.”
Hún gekk við hlið eiginmanns
sins, sem leiddi hana undir hönd.
Hún var um fertugt, ennþá mjög
lagleg, fremur feitlagin, en vegna
yndisleika sins og hinna stil-
hreinu llna og mýktar, sem
vöxtur hennar var gæddur, virtist
hún eins ung og blómleg og hún
var um tvitugt. A meðal kunn-
ingja sinna var hún kölluð
Uyðjan, vegna slns tigulega
göngulags, sinna stóru, svörtu
augna og þess tignarblæs, sem
yfir henni hvildi. Hún var alltaf
óaðfinnanleg á allan hátt. Aldrei
hafði skapazt hinn minnsti vafi
um hreinleika lifernis hennar.
Hún var talin imynd dyggöugrar
og óspilltrar konu. svo dyggðug
og heiðvirð, að enginn karlmaöur
hafði dirfzt að nálgast hana eöa
jafnvel hugsa um hana á þann
hátt.
Og þó hafði Paul d’Henricol
verið að fullvissa Renoldi vin sinn
um það, að Madame Poincot væri
ástfangin af honum. Og hann hélt
þvi jafnvel fram, að á þvi léki
ekki hinn minnsti vafi.
„Þú mátt vera viss um, að mér
skjátlast ekki. Ég sé þaö svo
greinilega. Hún elskar þig, hún
elskar þig af mikilli ástrlðu likt og
skirlif kona, sem hefur aldrei
elskað. Fertugsaldurinn er
hræðilegur aldur fyrir dyggðugar
konur, sem búa yfir óskertum
skilningarvitum og kenndum.
Þær fremja þá alls konar flónsku-
verk og haga sér eins og hreinir
bjánar. Hún hefur hlotið
dauöaskot frá Amor, væni minn.
Hún er að falla likt og særður fugl
og er alveg reiðubúin að hnlga I
faðm þinn. Sjáðu, horfðu bara á
hana!”
Hin hávaxna kona nálgaðist. A
undan henni gengu dætur hennar
tvær, önnur tólf ára og hin fimm-
tán ára. Hún fölnaöi snögglega, er
hún nálgaöist þá, og augu hennar
störðu á andlit liösforingjans.
Hún leit hann eldheitu tilliti,
einblíndi á hann og virtist ekki
lengur sjá börn sin, eiginmann né
neina aðra manneskju. Hún
endurgalt kveðjur ungu mann-
anna án þess að lita niður. t
augum hennar brann slikur eldur,
að loksins seytlaöist dálftill efi inn
I hug Renoldi liðsforingja.
Vinur hans hvislaði nú að
honum: „Ég var alveg viss um
það. Tókstu ekki eftir henni
núna? Fjandinn hafi það! Hún er
skrambi laglegur kvenmaöur!”
En Jean Renoldi var ekkert
áfjáður i að lenda i sliku ásta-
Hin hávaxna kona n:
íienni gengu dætur hen
hin fimmtán ára. Him fölnaði snögglega^
er hún nálgaðist þá og augu heiinár
storðu á andlit liðsforingjans Hún Úit
hann eldheitu tilliti, einþlindi á hani/og
virtíst ekki lengur sjá böm sin, eigjjn-
mann né neína aðra manneskju . . .

■ "?N' ’ ** ^1*. % fíjjj

12 VIKAM 42. TBl.