Vikan - 19.10.1972, Blaðsíða 24

EG VIL
AÐ HEIMILIÐ
SÉ HANS
GRIÐASTAÐUR
VIKAN heimsækir
frú Dóru Guðbjartsdóttur, forsætisráðhe^afrú.
Texti: Kristín Halldórsdóttir
Myndir: Sigurgeir Sigurjónsson
„Ég er óskaplega venjuleg manneskja, og ég skil ekki, hvernig þú
ætlar að skrifa eitthvað upp úr þessu samtali okkar. Ég hef ekki
nokkurn skapaðan hlut að segja.” sagði frú Dóra hógværlega.
— Hvað, viðtai við mig? Já, en
ég er svo óskaplega venjuleg
manneskja, ég hef ekki frá neinu
að segja, sagði Dóra Guð-
bjartsdóttir, forsætisráðherrafrú,
þegar við hringdum til hennar og
fórum fram á v.^tal. En eins og
viðbrögð hennar gáfu til kynna,
hversu litillát hún er og frábitin
þvf að láta nokkuð á sér bera, eins
hlaut meðfædd alúð hennar og
elskulegheit að verða til þess, aö
hún veitti okkur þetta umbeðna
viðtal.
— Þið gerðuð nú okkur
ráðherrafrúnum góð skil i
Vikunni í fyrra, sagði Dóra, þegar
við vorum setztar að spjalli á
heimili þeirra hjóna að Aragötu
13, og við ættum ekki að vera neitt
merkilegri persónur, þótt
eiginmennirnir séu ráðherrar.
— Áttu við, að þú viljir ekki
vera umtalsverð eingöngu vegna
mannsins þins?
— Ekkert i þá áttina. Ég er
100% kona mannsins mins og vil
ekki vera neitt annað.
— Þú ert fædd og uppalin Reyk-
vikingur, er það ekki?
— Jú, en foreldrar minir komu
utan aflandi. Móðirmin, Astbjörg
Jónsdóttir, var frá Akranesi, og
faöir minn, Guðbjartur Ólafsson,
var frá Kollsvik við Patreksfjörð.
Þar var ég tvö sumur barnið hjá
afasystur minni, sem raunar var
amma Magnúsar Torfa ólafs-
sonar, ráðherra. Við Magnús
Torfi erum sem sagt þremenn-
ingar.
— Ég var óttalegur
kramaraumingi i bernsku, fékk
alls konar sjúkdóma og var
stundum vart'hugað lif. Vistin i
Kollsvik hafði ótrúlega góð áhrif
á mig, og heilsan batnaði til
muna. Þá var öðruvisi um að
litast i Kollsvik en nú, niu bæir i
byggð, útræði mikið og land-
búnaöur. til uppfyllingar. Við
fórum öll saman til kirkju i
Breiðuvik og hópuðumst saman
til leikja á flötunum i Kollsvik. Nú
er barna einn bær i byggð. ■
— Og það er fleira en Kollsvik,
sem hefur breytt svip. Reykja-
vik er ekki fjarska Uk þvi, sem
hún var i minni æsku. Við
bjuggum við Laugaveginn, og við
krakkarnir könnuðumst við alla,
sem um götuna gengu. Ef við
sáum nýtt andlit, vissum við, að
þarna fór utanbæjarmaður. Það
var gaman að eiga heima við
Laugaveginn, og ég var ósköp
óánægð með það að flytjast á
Framnesveginn, þegar ég var
16 ára. En auðvitað reyndist lika
ágætt að vera þar. Ég gerðist
KR—ingur, og við krakkarnir
vorum mikið i iþróttum.
— Voruð þið mörg systkinin?
— Þrir bræður og tvær systur.
Það eru þrjú ár á milli okkar
systranna, svo að við áttum ekki
mikla samleið i æsku, en nú er
hún min bezta vinkona, við tölum
24 VIKAN 42. TBL.