Vikan - 19.10.1972, Blaðsíða 37

Raðhomsóíi
með mjúkum púðum.
Fjölbreytt úrval af áklæði.
★
Bðlstrarinn
Hverfisgötu 74 - Slmi 15102
ÁSTRÍÐA
manninn deyja. t>aö er .minusta
kosti ekki vel gert.”
Renoldi reiddist og sagði
honum að þegja, en þá sagði
d’Henricol, aö þetta væri van-
sæmd og svlvirðing. Arangurinn
af þessu varð einvigi á milli
þeirra. Renoldi særöist, öllum til
mikillar ánægju, og lá rúmfastur
nokkurn tíma.
Hún heyrði um þennan atburð
og elskaði hann einungis heitara
vegna þess, þar eð hún áleit, aö
hann heföi háð einvlgi þetta til
verndar mannorði hennar. En
hún var of veik til þess að geta
farið á fætur og sá hann þvl ekki,
áður en herdeildin fór á brott.
Hann hafði verið þrjá mánuði I
setuliðinu I Lille, þegar systir
þessarar fyrri ástmeyjar hans
heimsótti hann morgun nokkurn.
Hún sagöi honum, aö Madame
Poincot væri nú dauðans matur
eftir miklar og langar þjáningar
og stöðuga sorg, og væri henni
ekki hugað lif. Hún bað þess eins
að fá að sjá Renoldi I augnablik,
eitt augnablik, áöur en hún lokaði
augum sinum að eilifu.
Fjarveran og tíminn höfðu lægt
óvild og reiði unga mannsins.
Hann varð nú hrærður við og
tárfelldi. Hann lagði strax af staö
til Havre.
Hún virtist vera að heyja
dauðastriöiB. Þau voru skilin ein
eftir. Hann varð nú frá sér af sorg
við hlið þessarar konu, sem hann
hugði nú vera aö deyja, og hann
ásakaöi sjálfan sig fyrir dráp, þó
ekki væri það gert með hans eigin
hendi. Hann brast I grát. Hann
faðmaði hana aö sér og kyssti
hana blíðum, ástrlðufullum
kossum af meiri ástúö en nokkru
sinni fyrr. Hann muldraði slitrótt
með ekka:
„Nei, nei! Þú skalt ekki deyja.
Þér skal batna. Við munum
eiskast að eilífu - að eilifu!”
Hún stundi upp meö erfiðis-
munum:
,,Þaö er það satt? Þú elskar
mig þá þrátt fyrir allt?”
Og hann var hryggur vegna
ógæfu hennar og sór, aö svo væri,
og lofaöi aö biða, þar til er henni
væri batnað. Hann var þrunginn
ástúðlegri meðaumkun og kyssti
aftur og aftur hinar mögru
hendur vesalings konunnar.
Hjarta hennar sló óregiulega og
titrandi.
Næsta dag sneri hann aftur til
stöðva sinna i Lille.
Sex vikum siðar fór hún að
heimsækja hann þar. Hún var nú
orðin mjög ellileg, óþekkjanleg og
ástfangnari en nokkru sinni fyrr.
Vegna hi.ns andlega magnleysis
sins féllst hann á að búa með
henni. Nú dvöldust þau saman
eins og þau væru löglega gift, og
yfirforingi hans, sem hafði lýst
vanþóknun sinni á honum fyrir að
yfirgefa hana fyrrum, fann nú að
þessu sambandi þeirra og sagði,
að það væri ekki I samræmi við
hið góða fordæmi, sem liðs-
foringjar ættu að gefa allri her-
deildinni. Hann aðvaraði Renoldi
og kærði slöan framferöi hans,
svo að Renoldi gekk úr her-
þjónustu.
Hann settist að i þorpi einu á
strönd Miðjarðarhafsins, þessa
sigilda hafs elskendanna.
Og nú liðu þrjú ár. Renoldi
hafði þegar beygt sig algerlega
undir okiö. Hann var alveg yfir-
bugaöur og vandist nú hinni
stöðugu, óbreytilegu ást
konunnar. Hár hans var nú orðið
grátt.
Hann leit á sjálfan sig sem
glataðan mann, mann, sem oröið
hefði fyrir skipbroti I lifinu.
Héöan af bjó hann^ ekki yfir
neinum vonum, engri framgirni,
og engin ánægja var I vændum I
lifi hans. Hann leit á tilveruna
sem gráa flatneskju.
En morgun nokkurn var honum
rétt nafnspjald, sem á stóð:
Joseph Poincot, skipaeigandi,
HAVRE.
Eiginmaðurinn! Eigin-
maðurinn, sem ekkert hafði sagt,
sem haföi gert sér grein fyrir þvl,
að það var til einskis að berjast á
móti hinum æðislega þráa
kvenfólksins. Hvað vildi hann?
Hann beiö I garðinum og neitaöi
að koma inn I húsiö. Hann hneigði
sig kurteislega, en neitaöi að
setjast, jafnvel á bekk I
garðinum. Hann hóf strax mál
sitt, skýrt og hægt:
„Monsieur, ég kom ekki hingaö
til þess að ámæla yður. Ég veit of
vel, hvernig i öllu lá. Ég hef verið
fórnardýr, já, við höfum verið
fórnardýr nokkurs konar
skapadóms. Ég hefði aldrei
truflað yður hér, ef málið horfði
nú ekki öðruvlsi viö. Ég á tvær
dætur, Monsieur. önnur þeirra,
sú eldri, elskar mann nokkurn, og
hann endurgeldur ást hennar. En
fjölskylda þessa unga manns er
ráðahagnum mótfallin og færir
sem ástæðu fyrir þvl hagi og
llferni móður þessarar dóttur
minnar. Ég ber hvorki reiði- né
haturstilfinningar til yöar, en ég
elska börn min, Monsieur. Ég er
þvi hingað kominn til þess að
biðja konu mina að snúa meö mér
heimleiðis. Ég vona, aö nú
samþykki hún að snúa til heimilis
mins, - til sins eigin heimilis. Ég
mun láta llta svo út, vegna dætra
minna, að ég hafi gleymt og
fyrirgefið.”
Renoldi fann hjarta sitt kippast
við og hjartslátt þess veröa
hraöari. Hann fann til brjálæðis-
kenndrar gleði likt og dauða-
dæmdur maöur, sem er náðaöur.
Hann stamaöi: „Já, auð-
auðvitað, Monsieur. Ég sjálfur-
Verið viss um þaö. Enginn vafi -
það er rétt. Það er ekki nema það
eina rétta!”
Nú neitaði Monsieur Poincot
ekki lengur að fá sér sæti.
Renoldi æddi þvl næst upp á
loft. Hann stanzaði snöggvast
fyrir utan herbergisdyr ástkonu
sinnar til þess að jafna sig og ná
valdi á sér og gekk slöan inn,
alvarlegur i bragði.
„Það biður maöur eftir þér
niðri,” sagði hann, „sem ætlar að
færa þér fregnir af dætrum
þlnum.”
Hún stóð á fætur. „Af dætrum
minum? Hvaða fréttir af þeim?
Þær eru þó ekki dauðar?”
Hann svaraði: „Nei, en það er
alvarlegt mál á döfinni, sem þú
ein getur ráöið fram úr.”
Hún beiö ekki eftir frekari
skýringum, en fór fljótt niöur
stigann.
Þá hneig Renoldi niður á stól og
beið. Hann var I miklum hugar-
æsingi.
Hann beið langan, óralangan
tlma. SIBan heyrði hann
reiðilegar raddir neöan aö og
ákvað aö fara niður.
Madame Poincot var að standa
á fætur, reið I skapi, og var I þann
veginn að ganga upp á loft, en
eiginmaöur hennar hafði tekið
dauðahaldi i kjól hennar og
hrópaði upp: „En mundu eftir
þvi, að þú ert að fyrirgera
hamingju dætra þinna, dætra
þinna, barna okkar!”
Hún svaraði aöeins
þrákelknislega:
„Ég fer ekki aftur til þin.”
Renoldi sá nú hvernig fara
kynni I málinu. Hann gekk æstur
til þeirra og stundi upp:
„Hvaö er þetta? Neitar hún að
fara?”
Hún sneri sér að honum og
ávarpaði hann, i návist þessa
löglega eiginmanns sins, án
sinnar venjulegu ástúðar, en þó
var sem hún skammaðist sln fyrir
þessa vanrækslu slna. Hún sagði:
„Veiztu, um hvað hann biður
mig? Hann við, að ég snúi meö
honum heim til hans og búi undir
sama þaki með honum.”
Og hún flissaöi fyrirlitlega að
þessum manni, sem grátbað hana
næstum á hnjánum.
Renoldi sneri sér að henni með
einbeitni örvæntingarfulls
manns, sem spilar út slnu siðasta
spili, og fór að rökræða viö hana
og lýsti fyrir henni, hversu illa
væri ástatt fyrir hinum ungu
stúlkum. Hann talaði máli þeirra,
máli eiginmannsins, máli sjálfs
sln. Og þegar hann hætti og
reyndi árangurslaust að finna
einhver ný rök, muldraði Mon-
sieur Poincot á bliðlegan hátt, likt
42.TBL. VIKAN 37