Vikan - 19.10.1972, Blaðsíða 34

Framháld af bls. 31.
enginn? Hlustar kannski enginn á
konur?
1 Parfs er köld haustsúld
daginn, sem við hjónin tökum
strætisvagn frá Place de 1 Opera
til Saint-Quen. Mig langar aö sjá
þann staö aftur og sýna hann
manninum mlnum. Þaö er erfitt
aö trúa sfnum eigin augum, en nú
sföustu rúm þrjú árin hefur
gríöarlegt háhýsi veriö reist rétt
utan múra setursins. En innan
múranna hefur þaö ekki tekiö
miklum breytingum. Einnig nú
eru þar bleikar rósir I blóma og
gullfiskar f blárri tjörninni. Um
pflviöinn og mfmósuna og
kastanfutrén leikur andrúmsloft
friöar, sem ég á erfitt meö aö trúa
aö sé raunverulegt.
Viö minnumst þess aö baö var
aöeins mánuöi fyrir ráöstefnuna I
Saint-Quen aö sonur okkar var
kallaöur til herþjónustu. Viö
tölum þakklát um veikindi hans I
bernsku, sem geröu aö verkum aö
hann var úrskuröaöur ótækur f
herinn, þegar til kom. Undarlegt
aö vera þakklátur fyrir veikindi,
sem næstum höföu kostaö barniö
manns lffiö — en nú hafa þau,
þegar öllu er á botninn hvolft,
kannski bjargaö Iffi drengsins
okkar. En þau björguöu honum
ekki frá vandræöum okkar tfma -
vonbrigöunum, vantraustinu og
örvæntingunni, sem fylgt hefur
óvinsælasta striöinu i sögu okkar.
Viö tölum um syni okkar, þá sem
eru i Kanada eöa f fangelsi. En
mest tölum viö um þessa hraustu,
hugrökku eöa kannski hræddu
drengi sem fóru I strföiö. Þá sem
nú standa atvinnulausir á
götuhornum, þá sem eiga
dauflega vist I fangabúöum, þá
sem hafa veriö limlestir, þá sem
eru ennþá I strföinu og þá sem
aldrei munu eiga þaðan aft-
urkvæmt. Þangaö fóru þeir svo
margir, uppveöraöir af öllum
þessum fallegu oröum um
fööurlandsást, oröum sem hafa
haft svo mikfa þýöingu I sögu
okkar - skylda og heiöur og
ættjaröarást, lýöræöi og réttlæti.-
Og ef þaö svo sýndi sig aö þetta
strfö var ekki háö i anda þessara
oröa, þá dregur þaö i okkar
skilningi ekki úr fórn þeirra,
heldur gerir hana þvert á móti
enn stærri og ógnþrungnari. Þeir
voru blekktirjeiddir á villigötur,
og þaö undirstrikar hversu mikill
harmleikur þeirra var.
Og svo tölum viö um „óvininn”.
Fyrir hverja manneskju okkar
megin, sem á um sárt aö binda,
eru tugir f landi „ óvinarins.” Og
eigum viö svo aö geta látiö svo
heita aö sorg vietnamskrar
móöur eöa eiginkonu sé
frábrugöin okkar sorg, og aö allt
veröi I lagi ef okkur tekst .
aö„vietnamfsera” sorgina fyrir
næstu forsetakosningar? ;
34 VIKAN 42. TBL.
Og svo skrifa ég, komin heim á
hótel:
Bestu þakkir fyrir bréfiö. Þaö
var gott aö heyra frá yöur.
Mér þykir leitl aö ég missti af
aö hitta yöur f Paris, en þaö er
gott aö þér skuliö nú vera hjá
fjölsky 1 du yöar, þótt aöeins kunni
aö vera um skamma hrfö
Þér skrifiö aö þér hafiö lofaö
börnum yöar aö vera alltaf kyrr
hjá þeim, jafnskjótt og land yöar
hefur fengiö friö og sjálfstæöi.
Geriö svo vel aö segja frá mér
— og Coru og Ann og Irmu og Miu
og Gwen — frá okkur öllum,
,sem vorum I Saint—Quen og
ölium — og þeir skipta milljónum
— sem gera þaö sem þeir geta til
aö binda endi á striöiö, aö viö
munum ieggja haröara aö okkur
til aö þér getið sem fyrst efnt
ioforö yöar viö börnin.
Meö kærri kveöju og tárum,
Vivian.
ÁSTRÍÐA
Framhald af bls. 13
hann einan og geta talaö viö hann
óþvingaö. Þegar þau hittust þá,
féll hún máttvana f faöm hans, og
hann átti nú einskis úrkosti en aö
veröa elskhugi hennar.
Og þaö samband hélzt f sex
mánuöi. Hún elskaöi hann af
ótaminni, ástrföufullri ást. Þessi
villta ástrföa haföi hana svo á
valdi sinu, aö hún hugsaöi ekki
framar hót um neitt annaö. Hún
gaf sig algerlega honum á vald,
lfkama sinn, sál, mannorö og
stööu, - hamingju sina. Þessu
haföi hún öllu kastaö á bál hjarta
sfns, lfkt og dýrmætum munum er
kastað sem fórn á bálköst hins
dauöa.
Hann var búinn aö fá leiöa á
henni fyrir nokkru og nú sá
hann innilega eftir sfnum
auövelda sigri, en hann var bund-
inn á höndum og fótum. Hann var
fangi hennar. Hún sagöi jafnan
viö hann: „Eg hef gefiö þér allt.
Hvers meira getur þú krafizt?
Þá langaöi hann til aö segja:
„En ég hef ekki krafizt neins af
þér, og ég biö þig aö taka aftur
þaö, sem þú gafst mér.”
Hún skeytti ekkert um þaö,
hvort til feröa hennar sæist og
hún kæmist þannig f klfpu og
fyrirgeröi mannoröi sfnu. Hún
kom til fundar viö hann á hverju
kvöldi, og ástrföa hennar varö
sffellt heitari I hvert skipti, er þau
hittust. Hún fleygöi sér f faöm
hans. þrýsti honum aö sér af
heljarafli, leiö I öngvit viö hina
lostsætu kossa, sem honum
leiddust nú einungis.
Hann sagöi dauflega: „Reyndu
aö stilla þig.”
Hún svaraöi einungis:
„Eg elska þig” og hneig sföan á
hnén fyrir framan hann og staröi
á hann meö aödáun langa-lengi.
HiÖ starandi augnaráö hennar
þreytti og ergöi hann aö lokum
svo mjög, aö hann reyndi aö reisa
hana á fætur.
„Seztu hérna. Viö skulurn tala
saman,” sagöi hann.
Hún muldraöi aöeins: „Nei, lof
mér aö liggja svona.” Og þannig
lá hún. Sál hennar var f leiöslu.
Hann sagöi viö d’Henricol, vin
sinn:
„Svei mér þá! Ég held aö þetta
endi meö þvf, aö ég leggi hendur á
hana og lemji hana. Ég þoli þetta
ekki lengur. Þaö veröur aö binda
endi á þetta og þaö tafarlaust!
Hvaö ræöur þú mér til aö gera?”
Og vinur hans svaraöi: „Slfttu
þessu sambandi ykkar.”
Og þá bætti Renoldi viö og yppti
öxlum:
„Þú talar kæruleysislega um
þetta mál. Þú heldur, aö þaö sé
auövelt aö slfta sambandi viö
kvenmann, sem kvelur þig meö
blföu, ergir þig meö gæöum,
ofsækir þig meö ást sinni, sem
hugsar um þaö eitt aö falla þér i
geö og gera þér til hæfis og er
aöeins sek um þá einu misgerö,
aö hún gefst þér á vald án þinnar
óskar.”
En allt I einu komu þær fréttir
morgun nokkurn, aö þaö ætti aö
fara aö flytja setuliöiö frá stöö
þeirra f Havre. Renoldi dansaöi
af gleöi. Honum var borgiö! Hann
var sloppinn án nokkurra
oröasenna og rifrildis, án gráts og
kveinstafa! Sloppinn! Nú þurfti
hann aöeins aö blöa þolinmóöur
tvo mánuöi enn. Hann var
sloppinn!
Um kvöldiö kom hún til hans,
æstari en nokkurn tfma áöur. Hún
haföi heyrt hinar hræðilegu
fréttir. An þess aö taka af sér
hattinn, greip hún hendur hans og
þrýsti þær full óróa. Augu hennar
störöu I augu hans, og hin titrandi
rödd hennar var ákveöin.
„Þú ert aö fara,” sagöi hún.
„Ég veit þaö. 1 fyrstu nlsti sú
fregn hjarta mitt. Sföan skildi ég,
hvaö mér bar nú aö gera. Ég hika
ekki hiö minnsta viö aö gera þaö.
Ég er hingaö komin til þess aö
færa þér hina stærstu sönnun um
ást, sem nokkur kona getur boöið.
Ég ætla aö fylgjast meö þér, þvi
aö nú er ég aö yfirgefa eiginmann
minn, börn mfn og fjölskyldu alla.
Ég er aö steypa mér f nokkurs
konar glötun, en ég er samt
hamingjusöm. Mér finnst nú, aö
ég sé aö gefast þér aftur. Þetta er
sföasta og stærsta fórn mfn. Ég er
þfn aö eilffu.”
Hann fann Iskalda svitalæki
renna niöur bak sér, og þaö greip
hann ofsaleg, máttvana reiöi,
reiöi veikleikans. En hann náöi
samt aftur valdi á sér, og meö
rólegri og kæruleysislegri rödd,
sem lýsti einnig góðvilja hans,
neitaöi hann aö þiggja fórn
hennar. Hann reyndi aö friöa
hana og telja um fyrir henni,
reyndi aö benda henni á, hvllikt
flónskuverk þaö væri. Hún
hlustaöi á hann, staröi á hann
sfnum stóru, svörtu augum og
meö fyrirlitningarbros á vör. Hún
svaraði honum ekki einu oröi.
Hann hélt áfram aö tala viö hana,
og er hann loks hætti, svaraöi hún
aöeins:
„Getur þaö veriö, aö þú sért
hugleysingi? Ertu einn af þeim,
sem tæla konu og fleygja henni
sföan frá sér af einskærum dutt-
lungum og lfkt og af tilviljun?”
Hann fölnaöi og byrjaöi aftur á
röksemdafærslum sfnum. Hann
benti henni á óhjákvæmilegar
afleiöingar slfks flónskuverks,
sem skaöa myndi þau bæöi allt
þeirra lff. Hann lýsti fyrir henni,
hvernig lff þeirra beggja legöist
þannig I rústir og hvernig allar
dyr lokuðust þannig fyrir þeim.
Hún svaraöi aöeins þrákelknis-
lega: „Hverju skiptir þaö, þegar
viö elskum hvort annað“?” Þá
svaraöi hann allt I einu reiöilega:
„Jæja, þá skaltu fá aö vita þaö!
Ég vil þaö ekki og geri þaö ekki!
Nei og aftur nei, skiluröu þaö? Ég
geri þaö ekki, og ég banna þér aö
gera þaö.” Slöan náöi sá kali og
sú óvild, sem haföi nú ólgaö svo
lengi I honum, algerum tökum á
honum, og hann létti á hjarta
sfnu:
„Fjandinn hafi þaö! Þú hefur
núna t langan tfma hangiö aftan I
mér án minnar óskar og gegn
mlnum vilja. Þér er nú bezt aö
sleppa takinu og fara. Ég yröi þér
þá mjög þakklátur, svo sann-
arlega!”
Hún svaraöi engu, en andlit
hennar virtist allt f einu eldast,
lfkt og taugar hennar og vöövar
heföu sljóvgazt snögglega. Og
hún ráfaði á brott án þess aö
kveöja.
Þaö sama kvöld byrlaöi hún sér
eitur.
1 viku var henni ekki hugaö lff.
Og fólkiö f bænum þvaðraöi um
hana og samband hennar viö liös-
foringjann og vorkenndi henni.
Þaö afsakaöi synd hennar vegna
þess, hve ástriöa hennar var ofsa-
fengin, þvf aö ofsafengnar,
ofreyndar tilfinningar, sem
ástrföumagniö gerir hetjulegar,
öðlast fyrirgefningu alls þess,
sem þær er lastvert. Kona, sem
ræöur sér bana, er I rauninni
aldrei hórkona. Og brátt var
Renoldi liösforingi fordæmdur af
almenningi fyrir aö neita aö hitta
hana aftur.
Nú var þaö almælt, aö hann
heföi yfirgefiö hana, svikiö og
fariö illa meö hana. Yfirforingi
hans, sem var ofurliöi borinn af
meðaumkun sagöi honum álit sitt
á honum undir fjögur augu. Paul
d’Henricol fór I heimsókn til vinar
sfns og sagöi viö hann: „Fjandinn
haföi þaö, Renoldi! Þaö er
vftaverö synd aö láta kven-
Framhald á bIs. 37.