Vikan - 19.10.1972, Blaðsíða 21

heföi einhverja leikfélaga. Ég
held aö þaö yrði hættulaust, ef
hann yrði ekki fyrir þvi sama, ég
á viö aö hann yriö ekki fyrir
striöni og ásóknum, þvi aö þá
. . .Hann er eyöilagöur af dekri,
einrænn og hrokafullur. En þaö er
ekki hans sök. Hann fær aö gera
þaö sem hann vill, engum dettur I
hug aö kenna honum svo mikiö
sem hæverskuvott.
Klemens skellihló. — Þarna
fengum viö þaö óþvegiö.
Svo varö hann alvarlegur aftur.
— En ég held aö viö ættum aö sofa
á þessu, áöur en viö ákveöum
hvaö gera skal. Ég sting upp á þvl
aö viö slitum fundi I kvöld og
tölumst viö, þegar viö höfum
hugsaö máliö betur.
Viö mættum Gabriellu i for-
salnum, hún var á leiðinni upp.
— Hvaö hafiö þiö haft fyrir
stafni? Hefir veriö fjölskyldu-
fundur, án þess aö ég hafi verið
boöuö á hann?
— Ég skal segja þér þaö, ef þú
hjálpar mér aö taka upp úr
töskunum, sagöi Axel.
Klemens gekk i áttina aö
herbergi sinu, sem var i sömu
álmu og herbergi okkar Claes, en
á neðri hæöinni. Axel og
Gabriella gengu saman upp
stigann og ég á eftir þeim. A efri
ganginum fórum viö sitt til
hvorrar áttar og glaðværar
raddir þeirra hurfu mér.
Haföi mer orðið nokkur
ágengt? Ég vonaði það innilega,
en samt læddist aö mér sú
hugsun, aö skeð gæti aö mér hefði
kannske skjátlast viövikjandi
Claes. Var hann eins og ég sá
hann, — eða varhann sálfræðilegt
vandamál?
Ég háttaöi og skreiö i rúm-
ið. Ég mundi hvernig Klemens
haföi lagt höndina á öxl mér, ég
fann ennþá snertinguna, það var
eins og hiti i hörundinu. Eins og
ég heföi ekki kappnóg meö
sjúkling eins og Claes i minni
umsjá, þótt ég færi ekki aö láta
mann eins og Klemens Renfeldt
spilla geöró minni. Hann sem
afgreiddi konur á færibandi,
læddist inn i svefnherbergi á
nóttunni, haföi jafnvel heimsótt
mágkonu sina að næturlagi. Voru
þetta lygasögur sem Claes hafði
sagt mér, eða var þetta sann-
leikur? Ef svo var, skeöi þetta
þá, meöan Carl-Jan var á lifi, eða
eftir lát hans? Hvernig haföi
dauöa hans boriö aö og hvers-
vegna haföi Claes sagt> Klemens
heföi drepið fööur hans.Hvers-
vegna haföi Klemens tekið þessa
ásökun, án þess aö andmæla ....
Drottinn minn, ef ég ætlaði aö
halda þannig áfram, þá yröi ég
brjáluö. mér myndi aldrei koma
blundur á brá.
Reiöhjólin stóöu viö dyrnar,
klukkan ellefu næsta dag.
Þaö eru viss hlunnindi aö vera
rikur, hugsaöi ég, þegar ég sá
svipinn á Claes, þar sem hann var
aö skoöa dýrgripina. Reiöhjólin
voru hárauð með allskonar
aukahlutum, sem ég kannaðist
ekkert við, haföi aldrei augum
litiö svo glæsileg reiðhjól.
— Komdu við skulum reyna
þau, sagöi Claes.
— En þú veröur fyrst aö læra aö
hjóla.
Viö fórum meö hjólin út á
heimkeyrsluna, sem var bæöi
breiö og slétt. Ég lagöi mitt hjól
frá mér. — Þaö er bezt aö ég haldi
i þig, til aö byrja meö.
— Nei, þá læriég þaö aldrei. Ég
vil reyna sjálfur.
Hann gat komizt á bak og
hlykkjaöist áfram eins og tiu
metra, en þá var hann næstum
búinn aö aka á tré og hann og
hjólið ultu, sitt i hvora áttina.
— Meiddiröu þig?
Hann skoöaöi skrámu á oln-
boganum — Uss, þaö er ekki neitt,
þaö blæöir ekki einu sinni úr þvi.
Faröu frá, annars keyri ég þig um
koll.
Hann var nokkuð fljótur að
komast upp á lagið. Hann steig
pedalana af miklum móði og
hallaðist sitt á hvað, en hann sat á
hjólinu og datt ekki. Það uröu æ
fleiri skrámur, sem hann
hlakkaði til að rifa ofan af og við
skemmtum okkur vel yfir þvi.
Þegar við komum aftur heim á
hlaöiö, stóö Klemens þar hjá
rauöa sportbilnum sinum og
talaði viö ungfrú Dickman.
— Hæ, horföu á mig, Klemens
frændi.
Hann gleymdi að hemla og ók
beint á þau og þegar þeim var
ljóst aö hann ætlaði ekki aö
hemla, var þaö of seint. Ungfrú
Dickman hélt að hann heföi gert
þetta viljandi, en þaö var siður en
svo, hann ætlaöi aöeins að sýna
þeim hve duglegur hannn væri.
Ktemens greip I hann, til ab
fyrirbyggja að hann æki beint á
bllinn hans. Hann gat náö i
Claes, en hjóliö rann áfram og
stöövaöist við vinstri fót ungfrú
Dickman. Hún hljóöaöi upp yfir
sig óg ég hugsaði ab betra heföi
veriö að hann hefi ekiö á
Klemens, hann heföi ekki tekiö
þaö nærri sér.
En ungfrú Dickman var ekki
sama. Hún sendi Claes
42. TBL. VIKAN 21