Vikan - 19.10.1972, Blaðsíða 32

KONAN í
SNÖRUNNI
22. kafli
Dr Priestley kom á stöðina i
Waldhurst siödegis og fann þar
bll frá Quarley Hall, sem beið
hans þar. Innan hálftíma var
gestgjafi hans að bjóöa hann
velkominn og láta i ljós ánægju
sina yfir heimsókn hans.
— Ég tel það einhvern mesta
heiöur, sem mér hefur verið
sýndur, aö þér skulið hafa svo
mikinn áhuga á tilraunum
minum, að vilja vinna þaö til að
koma svona langa leið, sagði
Partington. — Ég vona bara, að
þér hafið svo mikla ánægju af þvi,
aö það borgi yður ferðina. Ef þér
viljið koma strax út I vinnu-
stofuna mina, þá höfum við
klukkutima til umráða fyrir
kvöldverð.
Dr. Priestley tók þessu með
þökkum og þeir gengu út um
hliöardyr út I garðinn, siðan eftir
stig meö limgiröingu til beggja
handa og komu að hliöi. Þaðan
sást yfir slétta flöt meö byggingu
til vinstri handar, rétt viö hliðið,
og húsaþyrpingu viö þann endann
sem lengra var frá. Eitt húsið
var sýnilega flugvélarskúr.
— Þetta mun vera einka-
flugvöllurinn yöar? sagði
Priestley.
Það var eins og skuggi færðist
yfir andlit Partingtons er hann
svaraði: — Já, en þvi miður
geymir hann ekki nema sorglegar
endurminningar fyrir mig, og þaö
svo, aö ég er uppá slökastiö f arinn
að ganga um bakdyrnar á rann-
sóknarstofunni, til þess að vekja
ekki upp endurminningarnar um
þenna hræöilega morgun. En þér
hafiö kannski ekki heyrt um
slysið, þegar flugmaðurinn minn
týndi lifi?
— Jú, það vildi svo til, að ég las
um það I blöðunum. Það hlýtur
að hafa verið mikiö áfall fyrir
yöur.
-- Óneitanlega. Fyrst og
fremst veröur maður alltaf illa
snortinn þegar menn biða bana af
slysförum, og auk þess þótti mér
innilega vænt um André — þaö
fann ég bezt eftir aö hann var
dáinn. Ég er maður með aðeins
eitt áhugamál og ég er hræddur
um, að ég láti það verða ofrikt i
huga minum. Ef til vill hættir
mér til aö taka þjónustu fólks,
sem sjálfsagöan hlut, og veit
ekki, hvers virði hún er fyrr en ég
hef misst hana. Og siðan André
dó, finn ég að ég hef oröiö fyrir
missi, sem verður aldrei bættur.
— Hver veit nema þér finniö
einhvern annan ungan mann, sem
getur þjónað yður eins trúlega og
hinn, sagði Priestley.
Partington hristi höfuðiö, dapur
á svip. — Ég er ekkert I þvi skapi
að reyna það. Sannleikurinn er
sá, að ég er alvarlega að hugsa
um aöhættaaðnotaflugvél. Ekki
afþvi að ég sé neitt hræddur um
að verða fyrir samskonar slysi og
veslings André sálugi. Eg er
dálitið forlagatrúar og held ekki,
að ég geti sjálfur flýtt eöa seinkað
dauða mlnum. En flugvélin
mundi minna mig um of á André,
sem mér var farið að þykja svo
vænt um.
— Þér hafið þá ekki flogiö yður
til gamans?
— Nei, ég hef ekki gaman af
neinu nema verkinu, sem ég hef
með höndum. Ég fór að nota
flugvél, afþvi aö hún er bezta
tækið til að komast fljótt leiöar
sinnar. Eins og hjá flestum eigin-
gjörnum mönnum eru hjá mér
vissir hlutir, sem ég get ekki
þolað. Ég vil gjarna umgangast
vini mina, en ég get alls ekki
þolað að vera innan um ókunn-
uga. Af þeirri ástæðu hef ég
foröazt almenningsfarartæki eins
og járnbrautarlestirnar, og mér
liður blátt áfram hræðilega, ef ég
neyðist til að ferðast meö þeim.
Þvi er þaö, að þegar ég fer til
London, nota ég alltaf minn eigin
bil, og er oftast einn I honum.
— Ef til vill, vilduð þér gera
mér þá ánægju að heimsækja
mig, þegar þér verðið á ferðinni i
London, sagði dr. Priestley.
•— Það væri mér ánægja, enda
þótt ég standi að jafnaöi mjög
stutt við i höfuðborginni. Ég á
hús I Queen Anne Street, sem ég
keypti fyrir nokkrum árum, en
eftir þvi sem tilraunir mlnar
komust lengra á veg, fann ég að
hávaði og hristingur fór
sivaxandi I borginni, svo að ná-
kvæmustu tilraunirnar fóru út um
þúfur og urðu óáreiðanlegar. Þá
leitaði ég mér að einhverjum
kyrrlátum stað, og fann loks
þennan. Það fyrsta sem ég gerði,
var að byggja þessa tilrauna-
stofu, þar sem ég get verið viss
um aö veröa mjög litiö truflaður.
— Þá eru þessar Lundúnaferöir
yðar einskonar hvild frá starfinu?
— Það get ég varla sagt. Eins
og þér munuð sjá, þarf ég yiö
tilraunir minar að hafa fólk, til aö
gera sumar þeirra á. A undan-
förnum árum hef ég kynnzt
talsvert mörgum, sem ég hef
getað notað til þessa og án
aðstoöar mundi ég ekki hafa
nema litið brot af þeirri þekkingu,
sem ég hef nú. Fólk hefur ekki
taliðeftir sér að gera mér þennan
greiöa, og þvi gleöur það mig að
hafa stundum getað gefið þeim I
staöinn nokkrar hollar bendingar,
byggðar á þekkingu minni á
sálarlifi þeirra. Margir þeirra
eru fegnir aö geta spurt mig
einslega til ráöa og ræða viö mig
málefni, sem þeir mundu alls
ekki vilja minnast á viö neinn
annan. Það er vegna þessara
viðræöna, sem ég fer svo oft til
London. En svo er þaö oft, aö þeir
geta ekki komið þangað, svo að ég
verð að fara til þeirra, og þá nota
ég flugvélina.
— En þér geriö þó flestar
tilraunir yðar hér?
— Auðvitað. Næstum allar.
Þær eru nú komnar á þaö stig, að
mér væri ómögulegt aö gera þær
annarsstaöar. Þessvegna er þaö,
að margir af þessum vinum
minum, sem vilja láta gera á sér
tilraunir — og margir þeirra hafa
mikla trú á þeim — koma hingað.
En svo að þér misskiljiö mig ekki,
er rétt að taka það skýrt fram, að
ég fæst ekki viö neinar lækningar.
Tilraunir minar ganga út á það
að finna örugga sálar-
rannsóknaraðferö, og snúast
eingöngu um þaö. Ráðleggingar,
byggðar á rannsóknum mlnum
standa auðvitað hlutaðeigendum
til boöa, ef þess er þörf, og til þess
eru þeir að ráöfæra sig við mig.
Þeir komu nú inn i rannsókna-
stofuhúsiö. Aðaldyrnar lágu inn I
einskonar forstofu og inn úr henni
lágu aftur tvennar dyr. Par-
tington opnaði aörar og þeir komu
inn I háan sal með borði við
veggina allt I kring. Á þessum
borðum mátti sjá fjöldann allan
af allskonar vlsindaáhöldum, svo
að jafnvel dr. Priestley, sem var
þó ýmsu vanur, varð forviða yfir
fjölda þeirra og dýrleika.
Partington brosti að þessum
sýnilega áhuga gests sins. —Eins
og þér sjáið, er þetta herbergi
aðallega vinnustofa, sagði hann.
— Ég nota hana mest til aö prófa
áhöldin og stilla þau, og eins til
þeirra tilrauna, sem ekki eru
sérlega vandasamar, en oft þarf
að gera samt. En svo hef ég
hérna fyrir innan minni sal, og
þar framkvæmi ég aðal-
rannsóknirnar, eða þar geri ég
tilraunirnar við rannsóknir á
huga manna, með hjálp þeirra
vina minna, sem eru svo vænir að
vilja sjá af tima sinum til þess.
— Þér eigiö náttúrulega marga
slika vini? spuröi Priestley.
— Talsvert marga, sagði
Partington, — en eins og þér
skiljiö, þarf ég ennþá fleiri, ef vel
á að vera. Þvi fleira fólk sem ég
hef til tilraunanna, þvi ná
kvæmari verða þær. Oft kemui
þaö fyrir, að þessir vinir minir
koma til min með vini sina, sem
annaðhvort af forvitni eöa ein-
32 VIKAN 42. TBL.