Vikan - 19.10.1972, Blaðsíða 40

(f' 7 AR-EX V
s. ' \ \ snyrtivörur I
%/ U fvrir c)
■v f fýrir
'• ofnæma
/ og
?: i. viðkvæma ft
huð U
7
/
JW*T ■ #»„;-$>
.... ?í' -. s*. w.
^Fegrunarsérfræóingar aöstoöa yöur viö
val á réttum snyrtivörum.
TKFLTSWT. s.f.
^Langholtsvegi 84 Simi35213 cHoltsapótekshúsinu
I
,7
I
eíimfo***
tók aö athuga hana betur, fannst
honum kæti hennar vera eitthvaö
einkennilega óeölileg. Ekki
kannski beinlinis uppgerö, en þaö
var samt eins og hún kæmi aldrei
af sjálfu sér, heldur væri ein-
hverskonar grima sem stúlkan
bæri, viljandi eöa óviljandi. Og
dr. Priestley var heldur ekki lengi
aö sjá orsökina til þess arna.
Sennilega var þessi kjaftháttur
Everleys sannur aö vissu leyti.
Þaö var ekki nema mjög senni-
legt, að stúlkan og Vilmaes
hefðu veriö ástfangin hvort af
ööru, en koma ungfrú Bartlett
heföi eitthvaö spillt milli þeirra,
að minnsta kosti i stúlkunnar
augum.
Dr. Priestley leit á stúlkuna
ööru hverju og velti því fyrir sér,
hvaö lægi aö baki þessu fagra
útliti. Haföi hún sjálf haldiö aö
sambandið milli hinna tveggja
byggöist á ást? Eöa haföi hana
kannski grunað, að "íitthvaö
annaö hefði leitt hugi þeirra
saman? Og væri svo, haföi hún
þá komizt að sannleikanum?
Hann þóttist hér um bil viss um,
aö hún heföi einhvern grun um hið
sanna i málinu, enda haföi hún
haft næg tækifæri til aö veita
þeim eftirtekt, meöan ungfrú
Bartlett dvaldi þar. Aftur á móti
var óllklegt, að bróöir hennar
hefði tekiö mikið eftir þvi, þar
sem hann hugsaöi ekki um annaö
en visindi sin. En hitt var
óliklegt, aö stúlkan, sem auðvitað
var afbrýöissöm, heföi haft augun
lokuö. Ef til vill gat einhver gefiö
honum bendingu um þetta. En
hvernig átti hann aö brydda upp á
þessu viö stúlkuna? Þetta var
aöal umhugsunarefni dr.
Priestley um kvöldiö.
Partington minntist ekkert á
erindi dr. Priestleys, fyrr en viö
kaffiö. Þá sneri hann sér að
systur sinni. — Mig langar til aö
sýna dr. Priestley eitthvaö af
tilraunum mínum, sagöi hann. —
Nenniröu aö gera þær meö mér I
fyrramáliö?
— Auövitaö. Er þaö ekki þetta
vanalega? svaraöi hún. —
Hvenær ætlarðu aö vekja mig?
— Um klukkan hálffjögur, ef þú
getur þá, svaraði Partington
brosandi.
Hún gretti sig, hálf-glettnis-
lega. —Ég verð vist að nenna
þvi, sagöi hún, — og ég get vist
alltaf farið að sofa á eftir. Þér
sjáiö, dr. Priestley, aö ég er
píslarvottur i þjónustu visind-
anna. Charles dregur mig svona
fram úr rúminu, hér um bil
þrisvar á viku, þegar hann hefur
engan annan aö gera tilraunirnar
á. En nú ætla ég aö láta ykkur i
friöi viö visindin, stundarkorn.
Þiö skuluð bara ekki sitja uppi
alla nóttina.
Hún stóö upp og gekk út úr
stofunni. Partington sneri sér aö
gesti sinum. — Ég er svo hepp-
inn, aö systir min er ágæt til að
gera tilraunir á, og hefur gefiö
betri árangur en nokkur annar,
sem ég hef reynt við. Og auk þess
hefur hún áhuga á þeim. Þér
skiljiö, aö þar sem þessar
tilraunir minar eru I þvi fólgnar
aö rannsaka vissar bylgjur, geta
hvaöa aðrar bylgjur eöa titringur
sem er, truflaö þær. Þessvegna
verö ég að velja þennan tima
sólarhrings, þegar slíkar
truflanir eru minnstar þvi að þær
hverfa hvort sem er aldrei alveg.
Þeir röbbuöu nú um hriö um
hávisindaleg efni og dreyptu á
hinu ágæta portvini Partingtons.
Eftir hálftima eða svo, komu þeir
aftur til ungfrú Partington i
setustofunni, þar sem hún var aö
leika nýjustu danslögin á
grammóíóninn.
— Jæja, loksins komiö þiö,
sagöi hún glaðlega. — Dansiö
þér, dr. Priestley?
— Ég er hræddur um, að
dansinn sé ekki min sterkasta
hliö, svaraði hann, alvarlega. —
Ég eftirlæt þaö einkaritaranum
minum, hr. Merefield, og'ég þori
aö segja, að hann dansar vel.
— Hversvegna komuö þér ekki
meö hann meö yöur? spuröi hún.
— Hann heföi getað verið mér til
skemmtunar, meðan þiö voruö á
kafi I visindunum. En það dugar
nú ekki aö tala um þaö héöanaf.
Ég ætla aö setja einhverja aöra
plötu á, sem á betur viö ykkar
hugleiöingar.
Klukkan var ekki langt yfir tiu,
þegar Partington stakk upp á aö
taka á sig náöir. — Ef þér hafið
ekkert á móti þvi, dr. Priestley,
held ég viö ættum aö fara aö
hátta, sagði hann. — Viöþurfum
aö fara snemma á fætur, og þaö
er nauösynlegt, aö heilinn sé i
lagi. Og þú lika, systir sæl. Þú
þarft lika að vera
útsofin ef tilrauniinar eiga
aö takast.
Partington fylgdi gesti sínum
inn i svefnherbergiö og sannfæröi
sig um, aö hann vantaði ekki
neitt. Þegar dr. Priestley var
oröinn einn, afklæddi hann sig og
fór i rúmið. Nokkra stund lá hann
vakandi og var aö hugsa um,
hvort hann mundi finna nokkrar
upplýsingar þarna á staönum, þvi
aö hann var enn sannfærður um,
aö þarna væru þær, ef hann
aöeins gæti fundið þær. Loksins
sofnaöi hann þó, en þegar hann
vaknaöi aftur, sá hann gestgjafa
sinn standa viö rúmstokkinn með
tebolla i hendi.
— Klukkan er rétt hálffjögur,
dr. Priestley, sagði hann. — Ég
vakti yöur sjálfur, afþvi aö ég
tlmi ekki aö ónáöa starfsfólkið á
þessum tima. Ég er þegar búinh
aö vekja systur mina. Viljiö þér
koma niöur, þegar þér eruð
klæddur? Ég skal hitta yöur i
forstofunni.
Dr. Priestley flýtti sér i fötin og
fáum minútum siöar var hann
kominn niöur I forstofuna til
húsbóndans. Hann opnaöi dyrnar
og þeir gengu til rannsókna-
stofunnar. Ennþá var dimmt,
nema hvaö stjörnurnar blikuöu,
en Partington hafði vasaljós I
hendinni til aö visa þeim veginn.
— Þetta er ágætis veöur, sagöi
hann, — og nú ættu lofttruflanir
aö vera þaö minnsta, sem þær
geta oröið. Sólin kemur ekki upp
fyrr en klukkan fimm, eftir
sumartíma, svo að viö höfum
timann fyrir okkur.
Þeir fóru nú inn I rannsóknar-
stofuhúsiö og þar inn i litið her-
bergi, sem dr. Priestley hafði
ekki séö áður. Þar var togleður á
gólfi og vatnsmálning á veggjum.
A miöju gólfi var þægilegur
hægindastóll, og á boröi við einn
vegginn fjöldi áhalda, sem fljótt á
litið virtist einna likast stóru og
margbrotnu útvarpstæki. Eini
glugginn var mjög hátt uppi, og
dr. Priestley tók eftir þvi, að hann
var vandlega lokaður með hlera.
Partington gekk aö áhaldinu.
— Ég verö aö láta yöur vera i
myrkri svo sem eina minútu, ef
yður er sama, sagöi hann. Ljósiö
slokknaöi og ofurlitill smellur
heyrðist, rétt eins og I slökkvara.
Litill ljósgeisli kom frá áhaldinu
og skein á skerm, sem var i
nokkurra feta fjarlægð, og eftir
aö hafa dansaö til og frá stun-
darkorn, kyrröist hann svo að
loks var varla hægt aö sjá neinn
titring á honum.
— Agætt! sagði Partington, um
leiö og hann kveikti aftur. —
Þessi ljósgeisli er næmur fyrir
utanaökomandi bylgjum, og eins
og þér sjáið, eru þær nú mjög
reglulegar og mjög veikar. Viö
þurfum liklega aö biöa stun-
darkorn eftir systur minni. Ég
vona, aö tilraunin takist vel, en þó
er sá galli á, aö systir min hefur
ekki tekiö þátt i þessum
tilraunum siöan morguninn, sem
veslings André fórst, svo aö þaö
er hugsanlegt, aö hún setji þær i
samband við slysiö, og geti þvi
ekki einbeitt huga sinum, eins og
nauösynlegt er.
— Ungfrúnni hefur þótt vænt
um hann, ekki siður en yöur
þótti? spuröi Priestley.
— Já, og ég veit aldrei, hversu
vænt henni hefur þótt um hann.
Ég hef tekiö eftir þvi, aö hún
foröast eins og heitan eldinn aö
minnast á dauða hans, og þaö er
ekki þar fyrir, aö mér er lítiö um
þaö lika. En nú meöan viö biöum
eftir henni, ætla ég að útskýra
fyrir yöur tilraunina, sem ég ætla
aö gera. Þegar ég vakti systur
mina áöan, sagöi ég henni aö taka
einhverja bók af handahófi og
lesa vandlega einhvern kafla i
henni. Siðan biö ég hana aö
setjast þarna I stólinn og hugsa
fast um þennan lesna kafla. Svo
ætla ég aö marka hugar-
bylgjurnar á næman pappir meö
ljósgeisla, sem titrar til og frá.
Og eftir myndinni, sem geislinr
40 VIKAN 42. TBL.