Vikan - 05.04.1973, Side 20

w
Þau höföu tæplega hálftima til
umráöa, þangaö til feröafólkiö
lagöi af staö i næstu skoöunar-
ferö. Ef til vill var betra aö biöa?
Þá gátu þau einfaldlega laumast
inn á herbergi Edwardshjónanna
og stoliö grisnum. Harry geröi
þaö samt strax upp viö sjálfan
sig, aö hann ætlaöi ekki aö
klifra neitt út og inn um glugga,
þaö var skárra aö stinga upp
skrána, eöa aö koma sér vel viö
einhverja herbergisþernuna. Aö
visu haföi hann enga æfingu I aö
stinga upp skrár......
— Mér dettur nokkuö I hug,
sagöi Jean, - viö gætum bara hætt
viö allt saman. Þá fá þau aldrei
aö vita hvaö þaö var, sem viö
vorum á höttunum eftir.
— Já, einmitt, en þá fáum viö
sjálf hefur ekki aö vita baö, sagöi
Harry og honum fannst þetta ekki
sniöug hugmynd. - Ef þau vita nú
hvaö þaö er, sem viö erum aö
leita aö?
— Þá hafa þau sennilega
hrifsaö þaö til sin, meöan viö
sitjum hér og veltum vöngum.
Þau myndu ábyggilega stela þvi,
ef þeim býöur svo viö aö horfa, án
þess aö hiksta. Jean staröi á
gólfiö, i þungum þönkum. En svo
rétti hún úr sér og sagöi:
— Nei, þau geta ekki vitað það.
Þau geta ekki vitaö neitt um
sparigrisina. Þau hafa elt okkur
hingaö og hér erum við, á sama
hóteli og litil stúlka i rauðri kápu.
Á sama aldri, sagðiröu ekki aö
hún ætti aö vera um þaö bil sjö
árs?
— Þú átt við aö þau haldi að viÖ
séum á höttunum eftir telpunni
sjálfri . . . .Harry leit undrandi á
Jean. — Hérna.........?
— Já, þvi ættu þau ekki aö
halda þaö?
Hann gat ekki fundiö svar viö
Spannandi framhaldssaga
Eftir Chariotte Armstrong
5. hluti
......og rétt fyrir utan dymár
stóð Derinda, glæsilega klædd
að venju................
þessari spurningu. Andartaki
siöar sagöi Harry: — Allt i lagi,
viö veröum aö minnsta kosti aö
ná sambandi við Edwardshjónin
og ná i þennan fjandans sparigris,
svo viö getum komiö okkur
héöan.
— Þar er ég sammála, sagöi
Jean. — En þú sagöir að herbergi
Dorindu væri á sömu hæö. Hún
getur komiö út um dyrnar hjá sér,
hvenær sem er, nema þá að viö
læsum hana inni meö blýanti.
— Meö hverju........?
— Það er bragö, sem ég lærði,
þegar ég var I heimavistarskóla.
Viö stingum blýanti inn I rifuna
meðfram huröinni. Þá getur hún
ekki opnaö.
'Og meö glettnislegu augnaráði,
dró Jean gamlan blýant upp úr
töskunni sinni.
Þau voru tveim hæöum ofar, en
þau fundu fljótlega stigann.
Herbergi Dorindu var rétt viö
hliöina á herberginu, sem þau
ætluöu inn i, fjórum dyrum innar
en herbergi Edwardshjónanna.
Þaö var mjög hljótt þarna á
ganginum, svo það heyröist
greinilega, þegar Jean stakk
blýantinum af alefli i rifuna.
Rödd aö innan heyröist: - Hver er
þar? Þau svöruöu auövitaö ekki.
— Þaö er eins og dyrnar- séu
negldar aftur, hvislaöi Jean. —
Hún getur ekki opnaö núna. Þaö
er öruggt aö þaö þarf beinlinis aö
sparka i huröina, til afi geta
opnaö. En Dorinda myndi
auövitaö hringja niöur i
afgreiðsluna, til aö kvarta. Þau
höfðu þvi ekki margar minútur til
umráta.
Herra Edwards opnaöi strax og
þau böröu að dyrum. Hann brosti
breitt, þegar hann sá Jean. —
Höfum viö ekki sézt áöur?
— Jú, þér hafið á réttu aö
standa, svaraöi Jean.
— Hver er þetta, kallaöi frí
Edwards. Hún haföi lagt sig, en
nú reis hún upp og reyndi aö
draga niöur magabeltið, sem
haföi mjakast upp, þegar hún
lagöi sig.
— 0, frú Edwards, sagði Jean
og,sneri sér að henni. — Þaö var
ég, sem seldi dóttur yöar
sparigris úr leir I gjafabúðinni á
flugvellinum i Los Angeles.
— Drottinn minn, Sally? sagði
móöirin.
— Sæl, Sally, sagði Jean.
Telpan sat meö krosslagöa fætur
á rúminu sinu, sem var þriöja
rúmiö I herberginu. Þetta ver
frekar stór og slánaleg stelpa,
sem hálfsitt hár og fýlulegan
munnsvip og þaö var greinilegt
aö henni leiddist hræöilega.
— Og hver er þetta? Herra
Edwards virti Harry fyrir sér.
— Nafn mitt er Harry
Fairchild, sagöi Harry hljóölega
og hélt sig fyrir aftan Jean.
Jean sagöi: — Okkur langar til
aö kaupa grisinn. Þaö er nokkuð
mikils viröi fyrir okkur aö eignast
þennan gris. Viö höfum ekki tima
til aö skýra það nánar, en þaö er
löng saga. Viö borgum meö gleöi
hvaö sem þér setjiö upp. Viljiö þiö
selja okkur hann? Veriö nú svo
elskuleg aö gera það.
Frú Edwards endurtók: —
Drottinn minn. Feitir fótleggir
hennar dingluöu fram af rúm-
stokknum.
Jean hélt áfram: — Ég seldi
þenuan gris af vangá. Mér þykir
þaö leitt. Viö sjáum til aö þiö fáiö
annan, alveg eins. Ég lofa
þvi....
öll fjölskyldan glápti á hana.
Frú Edwards teygði sig eftir
skónum sinum.
Harry, sem stóö út við dyrnar,
hlustaöi eftir væntanlegum
hljóöum frá-ganginum, sagöi: —
Hfiö þiö sparigrisinn ennþá i
farangrinum?
— Sally hlýtur aö hafa hann i
leikfangatöskunni sinni. Frú
Edwards leit spyrjandi á
manninn sinn.
Herra Edwards fór aö blása sig
út. — Þiö eruö aö tala um spari-
gris. Þið segið að þaö hafi orðið
einhver mistök?
Jean endurtók sögu sina og
telpan fór aö r’óta i leikfanga-
töskunni.
— Hvaö eigiö þér eiginlega viö
meö þvi aö þetta hafi orðið ein-
hver mistök? spuröi maöurinn og
var tiltölulega vingjarnlegur.
— Já, sjáiö þér til, herra
Fairchild átti raunar þennan
sparigrfe, sagöi Jean, - og ég
mátti eiginlega ekki selja hann.
— Þá hlýtur eitthvaö aö vera
innan I honum, eitthvað áhuga-
vert, sagöi herra Edwards, mjög
ákveöinn.
Jean flýtti sér aö segja: — Viö
skilum telpunni auövitað aftur,
þvl sem hún hefur sett i hann.
Hún mun ekki tapa á þvi........
— Þaö er ekki hægt að ná neinu
úr grfsnum, nema aö brjóta hann,
er þaö? saði herra Edwards.
Harry heyröist einhver vera aö
berja frammi á ganginum. Hann
tók upp veskiö sitt og náöi i
hundrað dollara seöil. — Viö
höfum eiginlega ekki tima til að
vera hér lengur, sagði hann. —
Nægir þetta?
Það varð þögn. Þetta var
auðvitaö allt of mikiö.
— Segiö m'ér eitt, hrökk út úr
manninum, - eru demantaf i
grlsnum?
— Nei, alls ekki. sagöi Jean, - en
20 VIKAN 14.TBL.