Vikan - 05.04.1973, Side 25

Sigurgeir ljósmyndari var ekki i vandræðum með myndamótivin heima hjá þcim Svölu og Gylfa, og
hrifnastur var hann af arinskotinu. ,
sjálfsagt fyrirkomulag frá
upphafi.
— Sem betur fer held ég, að
þessi hugsunarháttur sé orðinn
almennur meðal ungs fólks,
segir Svala. Svona er þetta á
mörgum heimilum, þar sem ég
þekki til. En þetta var alls ekki
sjálfsagt mál fyrir 10-12 árum.
Ég man, að eldri kona sagði oft
við mig: „Þarftu alltaf að vera
að læra þetta, Svala min? Er
hann eitthvað óduglegur að
skaffa, maðurinn þinn?”
— Voru margar stúlkur i
lögfræðinámi samtimis þér?
— Ég var lengst af ein i 30-40
karlmanna hópi, og ég held ég sé
8. kvenlögfræðingurinn, sem út-
skrifast frá H.í. Það virðist vera
útbreidd skoðun, að sjálfsagt sé,
að kvenlögfræðingar sérhæfi sig
i hjónaskilnaðarmálum, enda
þótti það skelfing ófeminint, að
ég skyldi hafa meiri áhuga á
refsirétti en sifjarétti.
— Þú segist ætla að hverfa
aftur að lögfræðistörfum, þegar
þú ert búinn að fá nóg af sjón-
varpinu. Ertu ekkert hrædd um,
að það verði erfitt að taka upp
þráðinn aftur?
— Nei, það held ég ekki. Gylfi
er nú byrjaður að afla sér
rettinda sem hæstaréttar-
lögmaður, en til þess þarf að
flytja þrjú viðurkennd mál fyrir
Hæstarétti. Liklega opnar hann
stofu fyrst einn, og svo kem ég til
starfa með honum, þegar
viðskiptin eru komin vel á veg.
Svala og Gylfi byggðu húsið
sitt að Haðalandi 18 ekki löngu
eftir lögfræðipróf, og Svala
sagðist hafa verið farin að
hreinsa timbur hálfum mánuði
eftir að Kristján Birgir fæddist.
Þau hafa greinilega lagt sig
fram um að prýða heimilið
fallegum munum, málverkum
og skreytingum. Einn dýrgrip
eiga þau skemmtilegan, litla
yfirlætislausa mynd, sem
meistari Kjarval málaði árið
1915. Viðurinn i hurðum og viða á
veggjum vekur athygli okkar,
fallegur dökkur viður, sem heitir
vengi. Á gólfum i stofum og
skrifstofu er einlitt rautt teppi,
og i eldhúsinu er parkett.
En þetta heimili er ekki bara
fallegt, rauða teppið og parkettið
skipta greinilega ekki hærri sess
hjá húsráðendum en börnin
þeirra. Þau eru frjálsleg og
óbæld. Kristján Birgir er i essinu
sinu, sýnir okkur bækur og
margs konar gull, milli þess sem
hann þýtur um gólfið á öndvegis
traktor með kerru aftan i,
fjörugur og elskulegur drengur.
Heimasætan er öllu hlédrægari,
enda talsvert lifsreyndari.
— Finnstþér útivinna þin koma
niður á börnunum og heimilinu,
Svala?
— Ekki finnst mér það. Ég hef
aldrei getað hugsað mér að vera
heima allan daginn alla daga.
Börnin okkar þekkja ekki annað,
og ég er þeirrar skoðunar, að
aðalatriðið sé ekki það eitt, hvort
mamma sé alltaf heima eða
ekki. Það er margt annað mikil-
vægara fyrir börnin. Stefania
Sif er i æfingadeild kennara-
skólans og fer með pabbá sinum
á morgnana. Kristján Birgir er á
leikskóla hálfan daginn hérna
rétt hjá, og hann er svo ánægður,
að hann má helzt ekki missa úr
dag. Þá daga, sem ég er á vakt i
sjónvarpinu, vinn ég frá kl. 9 á
morgnana til kl. 9 á kvöldin og
þá hef ég mér til aðstoðar
fyrirtakskonu, sem kemur
hingað heim kl. 1 og sér um
heimilið, þangað til Gylfi kemur
heim. Þetta er ágætt fyrir-
komulag, en auðvitað hefur mest
að segja, að eiginmaðurinn skuli
vera svona hjálpsamur.
Framhald á hls. 37.
14. TBL. VIKAN 25