Vikan - 05.04.1973, Qupperneq 36

að stela peningunum og koma þvi
á mig?
— Það var hann, sem átti þá
hugmynd. Þegar ég sýndi ekki af
mér neinn áhuga á þessu bónoröi
hans, þá tók hann að útskýra fyrir
mér. hvernig hann gæti náð i
peninga I bankanum, mikla
peninga, og allir mundu telja þig
hafa stoliö þeim. Svo sagöi hann,
aö þegar kyrrö og ró yröi komin á
aftur, skyldi hann segja upp stööu
sinni og fara til Frakklands meö
mér. Hann sagði, aö þetta mundi
sennilega ekki gera þér neitt til,
þar sem þér mundi takast aö
stinga af til Suöur-Ameriku eöa
eitthvað annaö, og ekkert fréttast
til þin framar. Og ef út i þaö er
fariö, Dick, þá varstu hlaupinn aö
heiman og ekki vissi ég, hvort þú
mundir nokkurntima koma aftur.
Við ræddum þetta i einar fimm
eöa tiu minútur. Hún sagöi mér
öll smáatriöi, sem hún vissi og
hélt þvi alltaf fram, aö Allen heföi
átt hugmyndina en hún ekki og
hún heföi aldrei getaö haldiö
áfram meö þetta. Loksins þrýsti
hún sér aö mér og lagöi hend-
urnar um hálsinn á mér.
— Hvað sem ööru lföur, þá
hefur þetta allt fariö ágætlega.
Viö höfum peningana og Allen
getur ekki staöiö sig viö aö nefna
þaö einu oröi. Hugsaöu þér bara,
hvaö viö getum skemmt okkur i
Frakklandi! Ég skal fá þig til aö
gleyma, aö þetta hafi nokkurn-
tima gerzt, elskan min.
— Ég býst nú helzt við, aö
hvorugt okkar geti gleymt þvi,
Celia. Ég teygöi mig yfir hana og
undir boröiö og tók.hljóönemann,
sem þar var. — Og ég býst við, að
þaö veröi bæði ár og dagur
þangaö til þú sérö Frakkland.
Hún virtist eitthvaö hissa, en
svo áttaöi hún sig og þaö orkaði á
hana eins og hnefahögg, og hún
tók að ausa sér yfir mig.
— Allt i lagi piltar, sagði ég i
hljóönemann. — Nú getiö þiö
komiö inn.
Saksóknarinn og aöstoðar-
maöur hans voru næstum á svip-
stundu komnir aö dyrunum, enda
höföu þeir veriö i skúrnum
bak við bílskúrinn meö hljóö-
ritunartækin.
Skömmu seinna, þegar Allen
heyröi sögu Celiu og sá, aö pen-
ingarnir voru i okkar höndum,
játaöi hann sök sina. Ég held, aö
þetta, aö hún kallaði hann
„gamlan geithafur” hafi ráöiö
úrslitum. Þá hætti honum fyrst aö
standa á sama. Allen hélt þvi
fram, aö Celia heföi á.tt hug-
myndina aö þjófnaöinum. Hann
játaöi sig hafa beöiö hennar, en
hún heföi svo heimtaö, aö hann
stæli peningunum handa þeim aö
feröast fyrir. Ég vissi nú aldrei,
hvort þeirra sagði satt um þetta,
en mér er næst aö halda, að þaö
hafi veriö Allen. En hvaö sem þvi
leið, þá fengu þau bæöi dóm.
Og hvaö svo um mig? Nú,
bankinn bauð mér stööuna mína
aftur, en ég afþakkaöi gott boö.
Ég haföi annað I huga. Núna fyrir
fáum minútum talaöi ég viö
Nancy I sima og þaö sfðasta, sem
hún sagði var: „Flýttu þér,
elskan!” Og þvi er ég á leiö til St.
Theresa. En i þetta sinn skal ég
meö ánægju segja hverjum sem
er, hvert ég er að fara.
VILLTA VESTRIÐ
ENDURSKOÐAÐ
Framhald af bls. 15.
Kopits koma við sögu margar þær
persónur, sem frægastar eru úr
sögu Indiánastriöanna og Villta
vestursins, persónur sem þegar
hafa veriö margkynntar i bókum
og blöðum, i kvikmyndum og
þjóðvisum. En hætt er við aö i
leikritinu sjáist á þeim aörar
hliðar en i fyrri skiptin.
Ein aöalpersóna leiksins er sá
frægi Buffalo Bill, eöa William
Frederick Cody, eins og hann hét
réttu nafni. A árum bandarisku
borgarastyrjaldarinnar tók hann
þátt i hernaöi riddaraliös Noröur-
rikjanna gegn Indiána-
ættbálknum Kióvum (Kiowa)
og Kómönkum ( Comanches ), en
eftir striöið tók hann sér fyrir
hendur visundaveiöar til aö afla
kjöts verkamönnunum, sem unnu
að lagningu járnbrautar vestur
yfir sléttur Miövestursins.
Sagöist hann þá sjálfur hafa
skotiö nærri fjögur þúsund og
þrjú hundruö visunda á seytján
mánuöum. Þvi hefur hann þó
trúlega logið á sig, sem og
flestum þeim frægöarverkum
öörum, sem honum voru eignuö.
1868-69 fylgdi hann sem
ráðunautur liöi þvi, er Banda-
rikjaher sendi gegn Súum i
Nebraska. Þar hitti hann Ned
Buntline, blaðamann frá Chicago,
sem var i leit ab spennandi sölu-
efni. Hann geröi Buffalo Bill aö
aöalhetjunni I hundruöum
reyfara, sem hann skrifaði um
Villta vestriö. Þannig varð Cody
landsfrægur og hefur síöan veriö
talinn meö þjóöhetjum Banda-
rikjanna, þótt fæst afrekanna
sem honum voru eignuö ættu viö
mikil rök aö styöjast. Seinna
notaöi Buffalo Bill sér frægöina til
aö koma sér upp eigin „Wild West
Show”, sem hann feröaöist meö
vföa um, meira aö segja til
Evrópu, og þá varö landsfrægöin
aö heimsfrægö. Bill fékk suma
hinna sigruðu Indiánahöfðingja,
svo sem Sitjandi tudda (Sitting
Bull), til þess aö koma fram á
sýningum sínum, og urðu þeir
auðvitaö mikið aödráttarafl fyrir
almenning. Þaö er einmitt þetta
villtavesturssjó, sem Kopit
notar sem ramma utan um leikrit
sitt. Buffalo Bill viröist raunar
hafa viljaö Indíánunum vel, og I
leikritinu er hann sýndur sem
frjáKlyndur, velviljaður umbóta-
maður, sem gjarnan vill bæta hag
Indiánanna, en skortir til þess
allan mátt og gerir sér ekki
heldur ljóst hvílikur reginmunur
er á þvi Indiánalifi, sem gerist á
sviðinu hjá honum, og hinu sem
er raunveruleikinn. Valdhafar
lands hans notuöu hann fúslega
sem tæki til útrýmingar
Indiánunum, en þegar hann
reyndi að tala máli þeirra viö
valdhafana, gerðu þeir aöeins
grin aö honum sin á milli sem
hverjum öðrum trúö, honum og
Indiánahöfðingjunum, sem léku
niöurlægingu eigin þjóöar á
sviöinu hjá honum. Buffalo Bill
fór sem fleiri frjálslyndum
umbótamönnum, sem hafa ekki
viljað trúa öðru en aö hægt sé aö
reka hiö illa út meö ööru en illu.
Af öörum persónum leiksins
ber helzt aö geta Indiána-
höfðingjanna þriggja, Sitjandi
tudda, Josephs og Geronimos.
Sitjandi tuddi mun þeirra
þekktastur, enda ef til vill
merkastur allra framámanna
Norður-Ameriku-Indiána fyrr og
slðar. Hann var höföingi og töfra-
maður yfir einni grein Súa.
Asamt öörum höföingja Súa,
Tryllta hesti (Crazy Horse) var
hann aðalforingi Indiána i
varnarstriðum þeirra árin 1860-
1880, þegar hvitir menn flæmdu
þá af þeim veiðilendum Miö-
vestursins, sem Andrew Johnson
forseti haföi lofaö Indiánunum
1834 að þeir skyldu fá aö hafa I
friöi „svo lengi sem stjörnurnar
skina og fljótin renna.” Eftir
orrustuna viö Litlu Stórhyrnu,
þar sem Custer hershöföingi var
felldur meö öllu liöi sinu, gengu
hinar mestu kynjasögur af
Sitjandi tudda um Bandaríkin.
Meöal annars var sagt, að hann
hefði lært frönsku af jesúitapresti
einum, sem starfaö hafði sem
trúboöi meöal Indiána, lesiö siöan
á þvi máli frásagnir af herferöum
Napóleons mikla og tileinkaö sér
herbrögö hans, auk þess sem
hann heföi i dularbúningi stundaö
nám i herskólanum i West Point.
Þegar hvitur gestur Sitjandi
tudda spuröi hann hvaö hæft væri
i þeim orörómi, svaraöi
höföinginn, sem varla hefur
nokkurntíma heyrt Napóleon
36 VIKAN 14. TBL.