Vikan - 10.01.1974, Blaðsíða 17

IIún var að dauöa komin, þcgar
liúu kom til sænsku foreldranna.
\'ú stendur hún stolt á öxlum
Karinar.
Ef ég tók eitthvert barnanna i
fangið, hélt það sér af öllum
kröftum. Börnin reyndu hvað þau
gátu að losna við að vera látin ein
á gölfið aftur.
Karin sagði öllum, sem hún tal-
aði við, frá þvi, sem hún hafði
orðið vitni að á barnaheimilunum
og þar kom að einn daginn spurði
dönsk fjölskylda hana, hvort hún
gæti komið þvi i kring, að þau
fengju að ættleiða eitt þessara
barna. A kaþólsku barnaheimili
fann hún barn handa fjölskyld-
unni og seinna útvegaði hún þeim
tvö til viðbótar frá sama barna-
heimili.
1971 sneri sér til hennar fjöl-
skylda frá Norður-Sviþjóð, sem
hafði komizt að þvi, að hún hafði
hjálpað dönsku fjölskyldunni.
Karin Bork fann þrjú börn, sem
hún taldi að þola myndu ferðina,
sænsku hjónin fengu eitt þeirra og
hún fann heimili handa hinum
tveimur.
Karin fór með börnin til
Sviþjóðar og var svo hamingju-
söm, að hún sagði opinberlega frá
þvi, sem gerzt hafði, og að mikill
fjöldi barna i S-Ameriku vantaði
umhyggjusöm heimili. Málið fór
að hlaða utan á sig og frá þessu
var sagt i blöðum. t>að kom i ljós,
að Karin hafði gleymt að athuga
dönsk lög um ættleiðingu. Þau eru
orðin sextiu ára gömul og heimila
ekki einstaklingum að sjá um ætt-
leiðingu.
Móöir meö börn sin fyrir utan
dyrnar heinia hjá sér i
Kolmarden.
— Eftir þetta litu sumir á mig
sem svikara og lygara, segir
Karin. — Mér þótti það vitaskuld
leitt, en ég ákvað að halda starf-
inu áfram barnanna vegna. En
eftir þetta kom ég bara i kring
ættleiðingu til Sviþjóðar. Lengi
vel gekk það eins og i sögu, ég
sendi fimmtán börn til Sviþjóðar
og fann tiu ný og falleg heimili i'
Brasiliu.
Peningarnir
Eftir flóttann frá Brasiliu hefur
Karin Bork orðið að þola
slæm skrif i blöðum. ekki bara i
Danmörku heldur einnig seinna
meir i Svlþjóð. í einu dönsku blaði
stóð stórum stöfum á forsiðu:
„Stúlkan, sem seldi börn”.
— Ég hef aldrei selt barn og ég
hef aldrei keypt barn, segir hún.
Ejölskyldurnar. sem ég útveg-
aði börn, hafa einungis greitt út-
gjöldin, sem voru þvi samfara að
flytja börnin til Skandinaviu. Þar
við bættist vitaskuld kostnaður-
inn, sem var af þvi að ég eða ein-
hver annar fór með barnið. Dýr-
asta barnið kostaði foreldrana
5,500 danskar krónur. en það
ódýrasta 2-3000 danskar krónur.
Þetta er miklu minna en það kost-
ar að fá barn til dæmis frá Kóreu.
Fjórir nýir foreldrar hafa gefið
mér smágjöf, súkkulaðistykki,
vasa eða dúk. Flestir hafa ekki
gert neitt slikt. Ég fékk afslátt á
fargjöldum vegna þess hve ég
lerðaðist mikið. Þeim peningum
hélt ég og þeir hrukku ekki einu
sinni fyrir þvi, sem ég gaf brasi-
lisku mæðrunum, þegar þær
báðu mig ásjár seinna. 011 börnin
— nema þrjú — fékk ég á barna-
heimilum fyrir einstæðar ungar
mæður, sem hvorki vildu eða gátu
haft þau hjá sér. Eitt barnið fékk
ég hjá einstæðum föður.
Mörg þessara barna voru svo
lasburða, þegar ég komst i sam-
band við þau, að þau hefðu að öll-
um likindum dáið, hefðu þau ekki
komizt undir læknishendur.
Mæöurnar
Bæði sænsk og brasilisk yfirvöld
voru hlynnt starfsemi Karinar.
Allar fjölskyldurnar i Sviþjóð
voru viðurkenndar af yfirvöldum
sem hæfir fósturforeldrar og yfir-
völd i Brasiliu veittu öllum börn-
unum fararleyfi. Oft visaði
mæðrahjálpin i Rio barnshafandi
konum til Karinar, þvi að for-
stöðumenn hennar vissu, að
Karin gat útvegað börnunum
heimili.
— Einu sinni voru þrjár ungar
stúlkur hjá mér, segir Karin.
Tvær þeirra voru systur, sem
Framhald á bls. 3 9
Stefan —er hann ekki dásamleg-
ur? Nú krefjast brasilisk yfirvöld
þess, að hann verði sendur aftur
til Brasiliu og Berglundhjónin
liafa beðið sænsk stjórnvöld um
hjalp.
Marianne og Gösta Berglund i
Kolmarden i Sviþjóð geta ekki
sjálf eignast börn. Þau eru
hamingjusöm með börnin tvö,
sem Karin útvegaði þeim.
Monica, scin er tuttugu mánaða
gömul, leikur sér við litla bróður
sinn, sem er líka einn af „börnum
Karinar”.
Ég skil vel barnlausa foreldra af
þvi að ég veit, að sjálf get ég
aldrei eignast barn. Auk þess
vissi ég, hvaða líf þ'essi börn áttu
fyrir höndum i Rio.
2. TBL. VIKAN 17