Vikan - 10.01.1974, Blaðsíða 38

í hug Hann kom likinu niður i
lyftunni og dró Kon fram i gang-
inn. Svo breytti hann einfaldlega
húsbúnaðnum þarna inni Siðar
gæti hann manað hvern sem væri
til að þekkja stofuna þar sem likið
hafði verið.
Anita var kafrjóð i framan.
annað hvort af ögrun eða ótta.
— Þetta fer nærri þvi. sagði
March ofursti. — Óneitanlega
nokkúð nærri þvi. Þess vegna var
ég að velta þvi fyrir mér, hvort
þið munduð geta sagt okkur, hvað
raunverulega gerðist.
— Nú skil ég ekki
— Jú, það er hægt að véfengja
þessar breytingar á stofunni. Þá
verður að ganga út frá þvi, að
enginn hafi komið inn i stofuna
áður og séð, hvernig þar var inni,
upphaflega. Einnig verður að
ganga út frá þvi. að morðinginn
hafi getað fundið nýja lampa-
skerma. bókastoðir, eftirprentan-
ir af þekktri mynd — allt þetta um
hánótt. Byrjið þið ekki á öfugum
enda?
— öfugum....?
Nú varpaði March frá sér allri
kurteisi, og sagði: — Einhver
útbjó „falskt” herbergi fyrir-
fram. Hann kom þar fyrir lampa-
skermunum, bókastoðunum, eft-
irmynd af þekktu málverki og
meira að segja nýjum glugga-
tjöldum. Hann talaði við
Kandolph i þessu uppgerða her
bergi.-Og hann drap Randolph
þar. Seinna tók hann auðvitað
burt þessa smáhluti og kom stof-
unni i samt lag aftur. En það var
uppgerða herbergið, sem Ronald
Henham álpaðist inn i. Svona veik
þvi við. hr. Denham, að þér
þekktuð ekki ...
tjekkti ekki hvað? öskraði
Denham — Hvar var ég?
t stofunni i yðar eigin ibúð.
sagði March alvarlegur Hefðuð
þér verið ódrukkinn hefðuð þér
vel getað villzt, en kampavinið i
höfðinu á vður, beindi yður ósjálf-
rátt á réttu dyrnar.
Það voru tvennar dyr þarna i
stofunni og nú birtist bláklæddur
lögreglumaður i hvorum dyr-
anna. Að gefnu merki frá March.
gekk Davidson fulltrui Iram og
sagði:
Thomas Evans, ég tek yður
fastan fyrir morðið á Daniel
Randolph. Kg vara yöur við þvi,
að hvað sem þér segið verður
skrifað niður og notað við réttar-
höldin.
— Sjáið þið til. sagði March
ofursti, þegar þau hittust öll i ibúö
Armingdales, næsta dag. — Þetta
er ósköp einfalt. enda höfðuð þið
allar staðreyndirnar i höndunum.
- Evans var einn hæst setti
trúnaðarmaður Sir Rufusar, og
vissi auðvitað vel um þessi fyrir-
huguðu kaup hans við Randolph.
Og þá fann hann upp á sniðugum
svikum. Og annað en svik hafði
hann nú ekki i huga.
— Nú ætluðuð þér, Sir Rufus,
að fara til Manchester siðdegis i
gær og vera þar i viku. (Þetta
heyrði hr. Denham hjá na tur-
verðinum, þegar siðarnefndi
áminnti hann um að fara cKki að
syngja). Þá hefði ibuðin yðar
staðið auð. Evuis hringdi til
Kopdolphs og lezt vera þar. Ba’ö
hann að koma i ibúðina vðar
klukkan ellefu og ganga frá kaup-
unum Hann lét þess getið að
hann kynni að verða boðaður til
Manchester. en þá mundi ritarinn
hafa skjölin reiðubúin til undir-
skriftar. og undirrituð af yður.
Þetta hefði orðið auðvelt.
Evans mundi fara inn i læsta
ibúðina yðar inn um gluggann, og
svo látast vera ritarinn yðar. Og
Randolph — þér munið, að hann
borgaði alltaf út i hönd — mundi
þá afhenda vænan seðlaböggul
fyrir fölsuð skjöl.
Og hvers vegna hefði
Randolph átt að gruna neitt?
Hann vissi — eins og helmingur
allra blaðalesenda — að Sir Rufus
bjó á annarri hæð i Medici-hús-
inu. Hann hafði séð myndir af Sir
Kufusi með uppáhaldsmálverkið
silt eftir (ireuze. upp yfir vegg
skápnum tatnvel þótt hann
spyrði dyravoiðinn til vegar,
mundi honum verða v'sað á réttu
ibúðina. Jafnvel þótt dyravörður-
inn hefði sagt, að Sir Ruf us v æri i
Manchester, þá var allt undirbuið
og Randolph mundi spyrja um
ritara Sir Rufusar.
— En þvi miður kom þarna babb
i bátinn. Sir Rufus hætti við að
fara til Manchester. Hann ákvað
þetta siðdegis i gær, eftir að
Evans hafði gengið frá öllum
áætlunum sínum. En Evans
þarfnaðist peninganna, og eins
og við höfum séð i dag, þá bráðlá
honum á þeim. Hann vildi ná i
þessi íimmtán þúsund pund.
— Hann tók þvi annað ráð. Sir
Rufus yrði heima og þvi ekki hægt
að nota ibúðina hans. En þar eð
allar ibúðirnar voru eins þegar
frá eru taldir nokkrir smáhlutir,
hvers vegna þá ekki að nota eftir-
likingu af íbúð Sir Rufusar? Þá
gat hann notað ráðagerð sina
óbreytta. nema hvað Randolph
færi inn i skakka ibúð. Hann
mundi koma upp i lyftunni klukk-
an ellefu. Evans mundi biða við
opnar ibúðardyrnar og fara með
hann inn i ibúð, sem i fljótu bragði
séð var alveg eins og ibúð Sir
Rufusar. Númerin á hurðunum
eru mjög smá, og einsog við vit-
um var Randolph svo nærsýnn, að
hann var næstum blindur. Ef
Evans notaði einhvers konar dul-
arbúning, hversu klaufalegan
sem væri, þá var aldrei hægt að
þekkja hann siðar sem manninn
sem féfletti Randolph. Og honum
var ekkert hættulegt að nota ibúð-
ina, sem hann bjó sjálfur i ásamt
Denham.
Anita greip fram i: — Auðvit-
að! Ron var i þessu piparsveina-
gildi og venjulega hefði hann ver-
ið þar að skemmta sér til klukkan
tvö eða þrjú að morgni. En svo sá
hann að sér og kom snemma
heim.
Denham stundi. — Ég trúi þvi
bara ekki enn. Tom Evans morð-
ingi!
— Hann hafði ekkert morö i
huga, sagöi March ofursti. — En
þið skiljið, að Randolph grunaöi
eitthvað, og sýndi það lfka. Og
Evans, sem var raunsær maður,
neyddist til að drepa hann. Þið
38 VIKAN 2. TBL.