Vikan - 10.01.1974, Blaðsíða 44

þegar ég kom upp til að hátta.
Hann virtist ekki sérlega hrifinn
af þvi að sjá mig. Þegar ég visaði
honum á dyr, þá fór hann. Ég veit
ekki hver hefur komið með hann.
Mér veittist dálitið erfitt að karl-
kenna köttinn, en ég varð að
halda fast við það.
Adria tók hárið frá andlitinu og
ýtti þvi aftur á bak. — Það er dá-
litið undarlegt, finnst þér það
ekki? Eftir að hún hafði verið
svona lengi i hjólastól og gamla
húsið var gert að skiðaskála.
Margot kom þangað aldrei eftir
það. Hún hefur þvi viljað spyrja
þig að einhverju i gærkvöldi. Ég
hugsa að hún geti farið gegnum
læstar dyr, ef hún vill.
Nú fannst mér of langt gengið,
ég varð að andmæla henni. —
Adria. vina min, kötturinn er að-
eins Cinnabar. Ég held jafnvel, að
Shan hafi sett hann i rúmið mitt.
En hún var horfin. Hún stökk
frá mér og flýtti sér heim að hús-
inu, sem nú var komið i ljós. Hún
var hvergi sjáanleg, þegar ég
hringdi dyrabjöllunni.
t þetta sinn kom stúlka til dyra.
— Þér eruð ungfrú Earle, er það
ekki. Gjörið svo vel að ganga inn.
Herra McCabe biður yðar i bóka-
herberginu.
Ég þakkaði henni og gekk i
gegnum opnar dyrnar. Julian sat
i hægindastól með timarit á
hnjánum oghallaði dökku höfðinu
fram. Dyrnar að herbergi Margot
fyrir aftan hann, voru nú ekki
læstar, þær stóðu i hálfa gátt.
Julian sá mig og stóð upp, fleygði
tlmaritinu á borðið.
Hann brosti alvarlegu brosi. —
Þakka þér fyrir að koma, Linda.
Ég má kalla þig Lindu, er það
ekki.
— Clay segir að það sé viðtekin
venja i skiðaheiminum, sagði ég
glaðlega.
Hann þóttist ekki skilja hreim-
inn i málrómi minum. — Ég sá að
Adria var að koma, mættir þú
henni ekki úti á stígnum?
Ég kinkaði kolli. — Jú. Hún fór
að segja mér frá Cinnabar. Ég
reyndi að segja henni, að köttur-
inn væri aðeins köttur, en þá hljóp
hún frá mér.
Hann herpti saman varirnar,
en sagði ekki neitt.
Það var eins og kvikindið hefði
heyrt það sem ég sagði, hann
laumaðist gegnum rifuna á dyr-
unum og lallaði letilega inn I
bókaherbergið. Julian fölnaði. —-
Ég verð að læsa þessu herbergi
alveg. Shan er alltaf að setja
köttinn þarna inn.
— Ég held að hún hafi lika sett
hann i herbergið mitt i gærkvöldi,
sagði ég. — Hvað er hún að gera
með þessu?
— Ég veit það ekki. Það er
aldrei að vita hverju hún vinnur
upp á. En það getur verið, að hún
vilji ekki að stofnað sé til vináttu
milli ykkar Adriu, kannski hrædd
um að telpan sinni sér þá ekki
sem skyldi. Systir min hefur
hugsað um Adriu, siðan hún var
litil.
— Leyfði konan þin það? spurði
ég og beið i ofvæni eftir svarinu.
Hann stóð upp og lokaði dyrun-
um að herbergi Margot. Það var
engu likara en að hann væri að
loka fyrir spurningar minar lika.
Ég óskaði þess innilega, að ég
væri i betra sambandi við Julian
McCabe. Ég hafði eiginlega troð-
ið mér inn á Greystones, og hann
vissi ekki ástæðuna. Ég gat held-
ur ekki verið eðlileg, með allt
þetta á samvizkunni.
— Það er leitt, að Shan er ekki
gift, svo hún geti sjálf eignazt
börn, sagði ég. — Þá myndi hún
ekki beina öllum áhuga sinum að
Adriu.
Ég hefði ekki getað hitt verr á,
þvi að einmitt i þessu kom Shan
inn um dyrnar, frá anddyrinu og
hún hafði örugglega heyrt, það
sem ég sagði.
Hún var klædd chiffonskjól.
sem var eins og ský i kringum
hana, i þetta sinn var það gras-
grænn, efnismikill sloppur yfir
rósóttum siðbuxum. Mér fannst
þetta vera einskonar hippabún-
ingur, en framleiddur i einhverri
glæsilegri verzlun. Hún beindi
grágrænum augunum i áttina til
min og það var augljóst, að hún
var ekki beinlinis hrifin af mér.
En samt var rödd hennar glaðleg,
þegar hún sagði, með sinni lág-
væru, hljómþýðu rödd.
— En ég hef nú verið gift, ung-
frú Earle. Ég var gift nokkrum
árum áður en Adria fæddist. Ég
gat ekki búið i þvi hjónabandi, þvi
miður, svo ég tók upp mitt fyrra
nafn aftur. En við tölum ekki um
það hérna á heimilinu, ég hefi
bannað það stranglega. En þegar
við.tölum um að ég hafi mikið dá-
læti á Adriu, þá er það ekkert ein-
kennilegt, vegna þess. að hún á
enga aðra að. Móðir hennar tók
ekki mjkið tillit til hennar og faðir
hennar var sjaldan heima.
Rödd hennar var bliðleg, eins
og hún væri að útskýra eitthvað ó-
skiljanlegt fyrir frekar heimskri
manneskju. Hún settist i hæg-
indastól, lét fara vel um sig og
virti mig fyrir sér Kg hefði ekki
getað verið verr sett og ég var
mjög þakklát, þegar Julian kom
mér til hjálpar.
— Við vorum reyndar að ræða
um þig, sagði hann. — Þetta getur
ekki gengið lengur með Adriu.
Ungfrú Earle hefir töluverða
reynslu i að umgangast börn, sem
hafa orðið fyrir alvarlegum trufl-
unum Adria er á góðri leiö með
að verða afbrigðilegt barn Kg
held við verðum að nota okkur
reynslu ungfrú Earle, ef hún vill
vera svo elskuleg að hjálpa okk-
ur. Að minnsta kosti verðurðu að
hætta að koma þessum grillum
inn i koflinn á barninu, Shan.
Systir hans lét sér hvergi
bregða. Hún virti fyrir sér kött-
inn, sem hafði stokkið upp i
gluggasætið og var að snurfusa
sig i mestu makindum. Shan
smellti með fingrunum. — Cinna-
bar, komdu skinnið! Komdu,
Cinnabar! Þú ættir að hlusta vel á
þetta áhugaverða samtal.
Cinnabar stóð upp. og teygði sig
letilega. Svo stökk hann niður á
gólfið og skauzt upp i kjöltuna á
Shan. Hún hló og kötturinn sperrti
eyrun.
En Julian var greinilega búinn
að fá nóg. Hann tók i hnakkann á
kettinum og fleygði honum fram
á ganginn.
— Þú verður að hætta þessu,
Shan. Ég vil ekki að þú leikir
þennan hræðilega leik við Adriu.
Þú ert að gera barnið óttaslegið
og þess vegna hef ég snúið mér til
ungfrú Earle. Ég þoli þetta ekki
öllu lengur.
Það varð þrúgandi þögn um
stund. Shan laut höfði, eins og
barn, sem hefur verið snuprað. 1
þetta sinn hafði honum tekizt að
hafa áhrif á hana, þvi að ég sá
glitra á tár i augum hennar.
Eftir stundarþögn, spurði ég og
reyndi að gæta þess, að láta ekki
finna, hve taugaæst ég sjálf var.
— Ungfrú McCabe, haldið þér
raunverulega að Adria hafi ýtt
móður sinni fram af svölunum?
Julian varð greinilega stjarfur
og Shari leit á mig meö gremju-
svip. sem varð ennþá ljósari,
vegna þess að hún hækkaði ekki
róminn. — Ég er ekki i neinum
vafa. En annars get ég ekki séð,
hvað þetta kemur yður við.
— En hvað verður um unga
manninn, sem er i fangelsi og
verður kannski dæmdur fyrir
þennan glæp? A að fórna honum
til að vernda Adriu?
— Að sjálfsögðu! kallaði Shan
upp yfir sig. — Ég mun aldrei við-
urkenna fyrir nokkurri mann-
eskju, að ég er viss um að Adria
gæti vel verið sú seka. Haldið þér
að ég vilji eyðileggja þetta barn,
sem ég elska af öllu hjarta? Ég
óska einskis frekar en að vernda
hana fyrir öllu, sem gæti sært
hana.
Það gekk svo fram af mér,
hvernig hún talaði, svo ég varð
nokkuð andvaralaus. — Haldið
þér, að þaðhuggi barnið, að halda
að móðir þess sé komin aftur i liki
þessa kattar, sem gerir ekki ann-
að en að kvelja hana.
Shan starði á mig, galopnum,
sakleysislegum augum. — En éf
þetta er nú samt það rétta?
Julian var að þvi kominn að
æpa að henni, en gat samt stillt
sig. Mig langaði sjálfa til að æpa
hátt.
Julian fórnaði höndum I ör-
væntingu. — Við þurfum alls ekki
að ræða þetta mál, Linda. Vanda-
málið er Adria sjálf, sem virðist
vilja kvelja sjálfa sig. Og það er
þér að kenna, Shan.
— Ég hef alls ekki haft nein á-
hrif á hana. Shan virtist nú orðin
köld og róleg. — Hún kom hlaup-
andi til min i stiganum, þennan
örlagarika dag og sagði að móðir
sin væri að hljóða, vegna þess, að
hún hefði ýtt stólnum hennar
fram af svölunum, Hverju á ég að
trúa?
— Þvi sem ég kýs heldur að
trúa, er að Stuart Parrish hafi
farið inn i herbergi hennar og ýtt
Margot fram af. Ég kýs að halda
að rétti maðurinn sitji nú i gang-
elsi.
Það var rétt svo, að ég gat hald-
ið aftur af reiðilegum mótmæl-
um.
— Ég veit hverju þú kýst að
trúa, sagði Shan. — Og mér finnst
það ágætt. En stundum reyni ég
að imynda mér hvað Stuart held-
ur um þig. Þú varst þó vinur
hans. Þú komst með hann hingað,
það var ekki honum að kenna, að
Margot daðraði við hann. Og
vegna þess að Emory þykist vita
betur, þá lætur þú hann lönd og
leið og ferð ekki einu sinni til að
tala við hann. Hann er of stoltur,
til að biðja þig hjálpar. Hann hef-
ur enga tilraun gert til að nálgast
þig, siðan þú brást honum. Ég hef
oft hugsað um hann, hvað heldur
þú að hann hugsi.
Þetta var eiginlega furðulegt og
ég var mjög þakklát Shan. Ég
hefði getað sagt þeim báðum,
hvað Stuart hugsaði. Ég hefði
getað sagt þeim, að hann byggist
ennþá við þvi, að Julian kæmi til
hans. En eins og áður var tunga
min bundin. En nú var ég búin að
komast að þvi, að Julian ætlaði
ekki að gera neitt, til að hjálpa
bróður minum.
Eftir matinn fór ég á skiði með
Adriu og föður hennar. En þar
sem timinn var naumur, fórum
við ekki langt og mér tókst ekki
að komast að neinu, sem máli
skipti. Þegar ég gekk heim til
skiðaskálans, var farið að rökkva
og er ég kom að beygjunni á
stignum, vissi ég ekki fyrri til, en
steinn kom fljúgandi Ioftinu og
það munaði minnstu, að hann
lenti á andlitinu þ mér Ég vissi
ekki hvaðan á mig stóð veðrið og
þaut heim að húsinu. Meðan ég
var að hafa íataskipti hugsaði ég
um þetta fram og aítur og fannst
ég þyrfti að segja einhverjum frá
þessu.
Ég fór niður i fyrra lagi og sá að
Clay var að kveikja upp i arnin-
um. Hann var þögull og ekki laust
við áhyggjusvip á ásjónu hans.
Hann sneri sér við, og þegar ég
sagði honum, að ég hefði farið á
skfði, sá ég að hann vissi það. En
er ég sagði honum frá steinkast-
inu, sá ég að honum brá.
— Ég var búinn að vara þig við,
Linda, sagði hann. — En nú sé ég
að það er tilgangslaust, þú. ert
þegar ánetjuð.
— Shan sagði mér, að hún hefði
verið gift, en hún vildi ekki um
það tala og sagði ekki hverjum
hún hefði verið gift.
— Það er eins gott, að ég segi
þér það, sagði Clay, — Þu kemst
hvort sem er að þvi, fyrr eða sið-
ar. Shan var konan min.
Ef þetta er ekki innbrots-
þjófur, þá máttu koma með te,
ristaö brauð og mar-
melaði.— Heyrðu væri ekki
annars betra að færa mér
morgunmatinn i rúmiö.
44 VIKAN E.JBL.