Vikan - 10.01.1974, Blaðsíða 45

Ég varð furðu lostin, en ég sá að
hann ætlaði ekki að ræða þetta
mál frekar, svo ég spurði einskis.
Ég var þreytt, þegar ég gekk til
náða og sofnaði fljótt. Ég svaf vel
og var hress, þegar ég vaknaði.
begar ég kom niður næsta morg-
un, sagði Clay mér. að Julian biði
min i dagstofunni. Ég varð dálitið
uggandi, en það var óþarfi, þvi að
erindi hans við mig var einfald-
lega, að fara þess á leit við
mig, að ég ílytti til þeirra á
Greystonos. svo ég gæti haft auga
með Adriu. Shan hafði dottið nið-
ur stigann og hélt þvi fram að það
hefði verið Margot i liki Cinna-
bars, sem hefði hrint henni. Hann
sagði að Adria væri æst og ótta-
slegin og sagðist ekki vita, hvað
hann ætti til bragðs að taka.
Ég hugsaði mig vel um og það
rann mér til rifja, hve vesalings
telpan var illa stödd. svo ég lofaði
að fara með honum.
Shan var ekki mikið meidd, en
Julian átti erfitt með að sannfæra
hana um, að ekkert dularfullt
væri við þetta fall hennar i stigan-
um. Hún lá i rúminu, þegar við
komum inn til hennar.
— Júlian, þú veizt að stundum
kemur það ylir mig, að ég sé inn i
framtiðina. Það skeöi einmitt
þegar ég datt. Það veröur bráð-
um annað dauðsfall i fjölskyld-
unni. Ég veit það... ég veit það!
— Það verður að minnsta kosti
ekki þitt andlát, sagöi Julian og
rödd hans var hryssingsleg. —
Hættu þessu, Shan, hættu þessari
vitleysu! Það deyr einhver á
hverjum degi, góöa min. Þú veizt
að þessir fyrirboðar þinir fara
ekki alltaf eftir. Hugsaöu þig bara
um og reyndu að vera róleg. Ég
skal láta senda þér tesopa og svo
skal ég hringja til Reeds læknis
og biðja hann að lita á þig. Linda,
viltu verá hér hjá henni meðan ég
hringi?
— Já, þaðskal ég gera, sagði ég
og settist i litinn hægindastól.
Þegar Julian var farinn, lá
Shan með lokuð augu og lét sem
hún vissi ekki af mér. Ég fór að
tala rólega við hana.
— Bróöir yðar bað mig að
koma hingað og vera i nokkra
daga, ungfrú McGabe. Ég hef loí-
að þvi. Hann heldur að ég geti
haft góð áhrif á Adriu.
Að minnsta kosti gat ég reynt
að leiöa huga hennar frá dauöan-
um. Hún leit á mig, óvenjulega
róleg, svo það hvarflaði að mér,
hvort þetta fall hennar hefði ekki
verið eins konar sviðsetnig.
— Þér eruð hrifin af bróður
minum, er það ekki, ungfrú
Earle?
— Ég er ekki að hugsa um
bróður yðar, ég er að hugsa um
Adriu.
Dauft bros flögraði andartak
yfir ásjónu hennar. — Ég býst
við, að þér ráðið ekkert við það.
Flestum konum finnst hann mjög
aðlaðandi. Hann er vanur þvi,
hann tekur ekki einu sinni eftir
þvi. Hann getur ekki gleymt
Margot og það gerir hann aldrei.
Það getur verið, að stundum hafi
hann hatað hana, en hann elskaði
hana lika. Er það lika ekki oftast
svo, ást og hatur tléttast saman?
Eitthvað gerði vart við sig i
brjósti mér, — eitthvað. sem ég
viidi ekki láta ná á mér tökum. —
Var það þannig hjá ykkur Clay
Davidson?
Hún sneri sér undan. — Ég hef
aldrei hatað Clay. En Julian elsk-
aði Margot heimskulega heitt.
— Hún hlýtur að hafa verið á-
kaflega fögur, sagði ég og reyndi
að hafa gát á orðum minum. —
Ég hef séð af henni myndir, sem
teknar voru fyrir slysið.
Shan rak upp lágan háðslegan
hlátur- — Hún var djöfull i
mannsmynd, ungfrú Earle, skað-
leg, það er einmitt orðiö. Spillt af
dekri og skaðleg. Eftir bilslysið,
sem hefði auðvitað getað hent
hvern sem var, hataði hún hann,
hataði allt og alla. Alla, nema
-Clay.
Mér leið ekki vel, en ég varð að
komast að sem flestu. En þegar
hún talaði um Clay, rétti ég úr
mér og var á verði.
— Ég þóttist heyra að þér viss-
uð að ég var gift Clay, ungfrú
Earle?
Ég kinkaði kolli.
— Við vorum mjög hamingju-
söm og bjuggum hér, áður en
Julian kvæntist Margot. Við vor-
um hér, þegar hann kom hingað
meðsina úngu brúði. Clay var að
skrifa bók, vinna að bók, sem
hann lauk aldrei við. Það var góð
bók, ég las fyrstu kaflana. Hann
hefði fengið góða dóma fyrir
hana, ef Margot hefði ekki komið
til skjalanna.
Margot tók hann frá mér. Hún
var ekki fögur, ekki einu sinni
lagleg. En hún hafði eitthvað
jarðneskt við sig, eitthvað sem
karlmenn kunnu að meta. Hún
beitti sér lfka til að ná valdi á
þeim. Og hún þurfti sifellt ein-
hvern nýjan. Að sumu leyti gat ég
ekki kennt Clay um þetta. Þetta
var henni að kenna, en að sjálf-
sögðu gat ég ekki fellt mig við
það. Clay fór i burtu. Hann lauk
aldrei við bókina sina, en svo fór
hann að skrifa greinar i timarit,
til að hafa ofan af fyrir sér.
Þegar hér var komið sögu, fór
ég að hafa meira en litlar áhyggj-
ur af Shan. Taugar hennar virtust
þandar til hins itrasta og ég óttað-
ist að svo gæti farið, að ég réði
ekki við þetta. Hún virtist ekki sjá
hve illa mér leið, en það var engu
likara en að hún væri i bráðri þörf
fyrir að losna við eitthvað af
þessu álagi, með þvi að segja frá
þvi.
— Clay kom ekki hingað aftur,
fyrr en eftir slysið, hélt hún
'áfram. — Þegar Julian hætti að
æfa fyrir keppni og setti upp
skiðahótelið, þá vantaði hann
mann til að sjá um það. Ég fékk
hann til að bjóða Clay stööuna,
vegna þess að mér fannst það
gæti verið hentugt starf fyrir
hann, hann fengi þá tima til aö
sinna ritstörfum lika. Ég vissi að
honum gekk ekki of vel við þau.
En Margot lét hann ekki i friöi.
llún hélt sig hafa sama valdið
e'nnþá, hélt hún væri ennþá svo
aðlaðandi, að hann myndi hlýða
fyrstu bendingu frá henni. Iiún
vildi ekki skilja, að Clay var al-
gerlega afhuga henni, en þegar
hún komst að þvi lagði hún á hann
hatur og fór að hafa i hótunum við
hann. Hún sagðist ætla að segja
Julian sannleikann, segja honum
frá þvi, sem hann hafði aldrei vit-
aö, þvi að ég hafði ekki heldur
sagt honum frá Margot og Clay.
Það var lán að hún dó, ég hefi
aldrei harmað það. En nú er ég
hrædd við hana og það var ég
aldrei áður. Hún er sannarlega
komin aftur hingað til Grey-
stones, ungfrú Earle. Þér getið
hlegið að þvi, ef þér viljið, en hún
er hættuleg.
Shan lá grafkyrr meö lokuð
augu.
Ég yrti rólega á hana. — Hver
haldið þér að hafi ýtt stólnum
hennar fram af svölunum?
— Að minnsta kosti ekki vesa-
lings ungi maðurinn, sem situr i
fangelsi vegna þess. Mér geðjað-
ist ætiö vel að honum, þótt við
ættum ekki margt sameiginlegt.
- En hver...? sagði ég áköf.
— Hver? Að sjálfsögðu var það
Adria. Hún var reið við móður
sina. En það má ekki ásaka hana.
Hún verður aldrei ákærð, það
mun Julian sjá um.
Ég hugsaði upphátt. — Ef
Julian heldur þetta statt og stöð-
ugt, þá getur lika verið, að sá seki
gangi laus, sagði ég. — Er það
það sem þér viljið? Ég á ekki við
Stuart Parrish, ég á við þann,
sem raunverulega er sekur
Hún rak upp stór augu, sem nú
voru jafn græn og veggirnir i her-
berginu hennar. — Greystones er
ekki öruggur staður fyrir yður,
ungfrú Earle. Það skapast aðeins
vandræði við veru yðar hér.
Ég er mjög næm, hef margt á
tilfinningunni. Mér þætti mjög
mikið fyrir þvi, ef eitthvað óþægi-
legt kæmi fyrir yður.
— Eruð þér að hafa i hótunum
við mig? spurði ég.
Roði hljóp i föla andlitið. —
Farðu i burtu, Linda Earle, láttu
okkur hérna i friði.
Meöan ég var að velta þessu
fyrir mér kom Julian aftur inn i
herbergið.
— Ég var að tala um þetta við
Adriu, Linda, og hún er ánægð yf-
ir þvi, að þú ætlar að búa hér hjá
okkur. Hefurðu sagt Shan frá
þvi?
Það var Shan sem svaraði. —
Já, hún sagði mér frá þvi og mér
finnst þaö mjög heimskulegt,
Julian Það er ára i kringum
þessa stúlku, ára, sem ekki boðar
neitt gott. Það eru erfiðleikar...
hætta.
Julian var ekki uppnæmur fyrir
orðum hennar. — Ég held þú mál-
ir þessar árur þínar með of sterk-
um litum, svaraði hann.
Stúlka kom með tebakka inn i
herbergið. Julian lét hana um að
stumra yfir Shan og benti mér ab
koma fram með sér. Hann dró
mig fram að stiganum, svo Shan
gæti ekki heyrt I okkur.
— Þú skalt ekki taka mark á
þvi, sem systir min segir. Ég mun
láta hana skilja, að það sé Adriu
fyrir beztu, að þú komir til að
sinna henni. Shan hefur gengiö
Adriu i móðurstað, eftir að
Margot dó, já, jafnvel áður. Hún
er afbrýöisöm, vill hafa forrétt-
indi gagnvart Adriu.
Myndin af Margot var nú að
skýrast i huga minum og ég gat
ekki að þvi gert, að ég hafði mikla
samúð með Julian, sem sennilega
hafði verið ástrikur eiginmaður.
En ég reyndi samt að stjaka þeim
hugsunum frá mer, vegna þess
hvernig hann hagaði sér gagnvart
Stuart.
— Þú ætlar að koma Linda, er
það ekki?
Ég átti ekki annarra kosta völ.
— Ég fer þá til skiðaskálans, til
að ná i eitthvað af dótinu minu,
sagöi ég. — En ég ætla ekki að
bregðast Clay, ég verð að sinna
störfum minum þar á kvöldin.
Það getur llka verið betra fyrir
Adriu, að ég sé ekki alltaf yfir
henni. Hún má ekki taka það sem
sjálfsagðan hlut, að ég sé alltaf
viö hendina.
F ramhald i næsta blaði.
2. TBL. VIKAN 45