Vikan - 10.01.1974, Qupperneq 36

það, sem hún varaöi dætur sinar
mest við: Að treysta fólki.
„Þegar ég, Liza eða Joey töluð-
um um það við hana, hvað hún
væri óheppin i vali á eiginmönn-
um, svaraði hún aðeins: „Þið vit-
ið ekki, hvað ég þrái ást. Allir
þykjast elska mig en enginn gerir
það i raun og veru”.
„Hún þráði svo ákaft að finna
hamingjuna, aö hún leitaði henn-
ar, þar sem hennar var alls ekki
að leita og þess vegna finnst fólki
ævi hennar hafa verið þessi
harmsaga. Það muna allir eftir
skyssunum, sem hún gerði”.
Lorna veit fullvel, að móðir
hennar fann hvergi hamingjuna,
nema á sviðinu.
„Ég býst við aö það sé þsss
vegna, sem ég þrátt fyrir allt vil
feta i fótspor hennar. Hún hefur
ekki lengur sömu áhrif á mig og
þegar ég byrjaði, en ég reyni enn
að byggja á reynslu hennar”.
Það er ekki tilviljun, að þegar
hún kom fram i fyrsta skipti ein,
söng hún „Let Me Sing And I’m
Happy”. Það er nefnilega aug-
ljóst, að þvi ann Lorna Luft. Hún
er hamingjusamari, þegar hún
kemur fram syngjandi uppábúin,
en þegar hún situr og talar i
gallabuxum.
Gagnrýnandi „Variety” skrif-
aði, þegar hún kom fram i fyrsta
skipti i Houston, að hæfileikarnir
væru ótakmarkaðir i fjölskyld-
unni. Viðtökur áhorfenda, sem
klöppuðu svo að þá kenndi til i
höndunum og hrópuðu sig hása af
fögnuöi, sýndu svo ekki varð um
villzt, að þeir voru sammála.
„Mig langar til að verða stór-
stjarna”, segir hún. Hún vill að
fólk viðurkenni að hún geti orðiö
það af eigin verðleikum, en ekki
bara af þvi að hún er dóttir Judy
Garland. Eða systir Lizu Minelli.
Heldur af þvi aö hún er skemmti-
krafturinn Lorna Luft.
Morö
Framh. af bls. 33
er hræddur um, að hér séu vand-
ræði á ferðum. Hr. Denham hefur
fundið dauðan mann i einni ibúð-
inni. '
— Ron! sagði Anita.
— Dauðan mann? át Arming-
dale eftir, en varð ekkert hissa.
Hvar?
— 1 einni ibúðinni en hann veit
ekki hverri.
— Nú? Hvers vegna veit hann
ekki i hverri?
— Hann hefur fengið hræðilega
kúlu á hnakkann, sagði Anita, til
að þreifa fyrir sér. Hún leit um
öxí og flýtti sér að segja— Það er
allt i lagi, Tom. Vertu ekki æstur.
Hann er f-u-l-l-ur
— Ég er ekki fullur, sagði Den-
ham með óhunganlegri rósemi. —
Má ég lika láta þess getið, aö ég
er bæði læs og skrifandi og hef
ekki þurft aö láta stafa ofan i mig
orðin, slðan ég var fjögra ára
gamall. Æ, guð gefi mér styrk!
Ég segi ykkur, að ég get lýst Ibúð-
inni.
Hann gerði svo og siðan varö
þögn. Augun i Anitu ljómuðu ein-
kennilega, og hún lét sigarettuna
detta á haröviðargólf harðstjór-
ans og steig ofan á hana. Harð-
stjórinn virtist of utan við sig til
þess aö taka eftir þvi.
— Ron elskan! sagði Anita um
leið og hún gekk til hans og settist
hjá honum. — Ég skal trúa þér ef
þér er svona mikil alvara. En þú
hlýtur að vita, að þetta er ekki i
minni ibúð.
— Og ég get fullyrt, að það er
heldur ekki i minni, urraði Arm-
ingdale. — Þar er áreiðánlega
enginn dauður maður. Ég kem
þaðan beint, svo að ég hlýt að vita
það.
Hefðu þau ekki þekkt Arming-
dale jafn vel af afspurn og raun
var á, hefðu þau getað haldið, að
hann væri að gera að gamni sinu.
En það afsannaði svipurinn á
honum lika.
— Þessi mynd, sem þér sáuð...
hóf hann mál sitt. — Þessi uppi
yfir veggskápnum. Getið þér lýst
henni?
— Það held ég næstum, sagði
Denham I örvæntingu. — Þetta
var fremur litil mynd af litilli
stúlku, sem renndi augunum út
undan sér og á rósir eða einhver
blóm. Þetta var málað meö þessu
grábrúnu efni... ég held það r
kallað sepia.
Armingdale glápti á hann.
— Þá veit ég, að það er ekki
min mynd, sagði hann. — Ég hef
aldrei á ævinni átt sepiuteikn-
' ingu. Ef þessi ungi maður hefur
satt að mæla er ekki nema um
eina ibúð að ræða. Ég held ég
verði að taka á mig þá ábyrgð að
berja þar að dyrum og...
Hann renndi áhyggjufullum
augum að dyrunum á ibúð
Roberts Conyers frá Daily Globe.
En það þurfti ekki að berja að
dyrum. Þær opnuðust svo snöggt,
að Denham datt i hug, hvort ein-
hver hefði verið að kikja á þau
gegnum bréfarifuna — og svo
kom Conyers þjótandi fram i
dyrnar. Þetta var hæglátur, skol-
hærður og smávaxinn maður og
kom illa heim við hugmyndir
Denhams um útlit blaðamanns.
Eina skrautiö á honum var marg-
breytilega litur fatnaður hans,
allt frá skyrtu til hálsbindis, enda
þótt fötin væru nú venjulega
krumpuð. Hann var alltaf til þén-
ustu reiðubúinn og kvikur eins og
klukka. En I framkomu hans var
einhver hoglát ágengni, sem hefði
getað gengið lengra en mátt hefði
láta sér detta i hug.
Hann kom fram og færði sig i
jakkann um leið.
— Afsakið, afsakið, afsakið,
sagði hann rétt eins og hann vildi
friðmælast við þau öll I einu. —
Ég gat ekki annaö en heyrt til
ykkar, skiljið þið. Gott kvöld, Sir
Rufus. Sannleikurinn er sá, að
þetta var heldur ekki min ibúð.
Nú sem stendur er þar ekki ann-
aö skraut en nokkrir fleytifullir
öskubakkar og mjólkurflaska.
Komiö inn og sjáið, ef þið kærið
ykkur um.
Nú varð þögn en kviðasvipur
kom á Conyers.
— En einhvers ibúö hlýtur
þetta að vera! hreytti Sir Rufus út
úr sér, og vildi ekki hlusta á neina
vitleysu. — Það liggur i augum
uppi. Heil andskotans setustofa
getur ekki horfið upp i reyk á
einni svipstundu. Nema — biðið
hr. Denham hafi farið úr lyftunni
á einhverri annarri hæð.
— Ég veit það ekki. Ég kann að
hafa...
— Og ég skal gjarna játa....
sagði Armingdale, og hikaði, þeg-
ar öll litu á hann forvitin. Einræo-
isherrann virtist áhyggjufullur —
Gott og vel. Sannleikurinn er sá,
að ég á i minni ibúð mynd, svip-
aða þvi, sem hr. Denham var að
lýsa. En það er vitanlega oliu-
mynd. Hr. Denham var að tala
um einhverja sepiu-teikningu.
Þaö er að segja, hafi hann þá
nokkuðséð. Er þessi dauði maður
raunverulega til?
Fullyrðingar Denhams voru
rofnar af suði i lyftu á uppleið. En
þetta var ekki venjulega lyftan
þarna rétt hjá þeim,heldur vöru-
lyftan við endann i ganginum.
Huröin opnaðist og rimlahurðinni
var ýtt frá, og dauðskelft andliðið
á næturverðinum kom I ljós.
— Herra, sagöi Pearson og
ávarpaði Armingdale, rétt eins og
hann ætlaði að fara að halda
ræðu. Ég er fegin að sjá yöur,
herra. Þér segið alltaf, að ef eitt-
hvað er að, þá eigum viö að koma
beint til yðar en ekki til húsvarö-
arins. Nú er ég hræddur um, að
hér sé alvara á ferðum. Ég ...
sannleikurinn er sá, að ég fann
nokkuð hérna i lyftunni.
Denham fannst sem þetta
„sannleikurinn er sá” elti þau á
röndum. Allir virtust komast
svona að orði. Hann minntist leik-
rits þar sem sagði, að svona
segðu menn alltaf þegar þeir
væru að ljúga. En honum gafst
ekkert tóm til að hugsa um þaö.
Þvi aö nú virtust þau hafa fundið
þennan dauða mann, sem alltaf
var að sleppa út úr höndunum á
þeim.
Oþekkti maðurinn lá á grúfu úti
I horni i lyftunni. Birta ofan úr
loftinu skein ágráa linahattinn á
honum, og röndina á þykku gler-
augunum og oliukápuna. En nú
var kápan ekki lengur græn, þvi
að nú var hann I henni rétthverfri.
Anita, sem hafði gengið til Den-
hams, tók i handlegginn á honum.
Næturvörðurinn hélt aftur af
Rom Evans, þegar hann ætlaði að
nálgast.
— I yðar sporum mundi ég ekki
snerta á honum. Það er þarna
blóö.
— Hvar?
Pearson benti á blett á gráu
gólfinu. — Og ef mér ekki skjátl-
ast, þá dó hann af stungu i hjart-
að. Ég .... ég lyfti honum ofurlitið.
En ég sé ekki neins konar hnif,
sem hefði getað verið notaður við
þetta.
— Er þetta maðurinn, sem þér
sáuð? spurði Armingdale Den-
ham lágt.
Denham kinkaði kolli. Eitthvað
raunverulegt, sem hægt var að
sjá og þreifa á, hafði gefið per-
sónu Armingdales einhvern nýjan
kraft.
—• Nema það... sagði Denham,
— að þá var hann I regnkápunni
úthverfri. En getur nokkur sagt
mér, hvernig á þessu stendur?
— Skitt meö regnkápuna, sagöi
Anita, rétt við eyrað á honum.
— Þú þekkir hann þá ekki, er
það, Ron? Þú getur svariö, að þú
þekkir hann ekki?
Honum hnykkti viö. Hún hafði
talað án alls sýnilegt ákafa og svo
lágt, að liklega höfðu hin ekki
heyrt til hennar. En Denham sem
þekkti hana svo vel, vissi, að þaö
lá alvara að baki þessarar ytri ró-
semi hennar. ósjálfrátt var hún
farin aö hrista á honum hand-
legginn. Hann var nú lika tekinn
að átta sig, þrátt fyrir allan haus-
verkinn og var i vafa um þetta
allt.
— Nei, vitanlega þekki ég hann
ekki. Hvers vegna ætti ég það?
— Nei, það var ekkert. Suss!
— Nú jæja, ég þekki hann,
sagöi Robert Conyers.
36 VIKAN 2.TBL.