Vikan - 10.01.1974, Blaðsíða 43

Hvað er það, ungfrú Masters.
Hann opnaði ekki augun, en ég
l'ann það á rödd hans, að hann var
aftur kominn i húsbóndasætið.
— Ekkert, herra Lancing, sagði
ég og horföi á skýin þjóta fram
hjá, eða okkur þjóta fram hjá
skýjunum og reyndi að telja
sjálfri mér trú um að ég hlakkaði
til aö koma heim til London, þar
sem nú biði min algert frjálsræði.
Ég myndi geta farið i hvaða
samkvæmi sem eg óskaði, ég gæti
hitt þá menn sem mér þóknaðist.
I.i, það var eitthvað sem gerði
það að wrkuin. að tárin runnu
niöur kinnai minar og ég hirti
ekki einu sinm um að þurrka mér.
Einhvern dagmn, þegar ég sjálf
væri reiðubúin, m\ nd' ég hitta
mann, sem væri ekki siður' aðlað-
andi eri Kurt Hansen. Hað gat
verið að hann yrði ekki gulhæröur
og að hann talaði rétta ensku, en
ég myndi samt elska hann.
Ég fann að tárin urðu æ fleiri og
drupu niður af hökunni.
— Þér getið hringt til hans frá
skrifstofunni á mánudagsmorg-
un, sagði herra Lancing og gaut
til min augunum. — Ef þér viljið
rétta mér skjalatöskuna mina, þá
held ég að ég hafi lika einkanúm-
er hans. Stundum er gott að
hlaupast á brott, ungfrú Masters,
en stundum er lika gott að gera
það mótsetta. Ég veit hvað ég er
að segja, væna min, haldið þér
það ekki?
Þegar ég rétti honum skjala-
töskuna, fannst mér að við svifum
á skýjunum til himnarikis.
— Jú, herra Lancing, þér hafið
á réttu að standa, — standa réttu,
eins og Kurt Hansen myndi segja.
Hrævareldur
Frah. af bls. 9
mig. Hann er ábyggilega eins
æstur og ég i að fá mig i þjálfun,
og ef hann fær að vita, að ég sé al-
varlega illa settur, þá kemur
hann ábyggilega mér til hjálpar.
Goðsagna hetja i goðsagna-
kenndu landslagi! Fyrr eða siðar
varð Stuart að horfast i augu við
raunveruleikann. Það gat verið
að þessi tröllatrú hans væri dálit-
ið mér að kenna, ég hafði reynt
svo mikið til að vekja hjá honum
von og traust. En nú varð hann að
skilja, hvernig málum var háttað.
Hann varð lika sjálfur að hjálpa
tíl, það haföi hann sannarlega
ekki gert fram að þessu. Ég lagði
báða lófa á virnetið, eins og ég
kæmist eitthvað nær honum með
þvi. —■ Vinur minn, hlustaðu nú á
mig. Þú mátt ekki blekkja sjálfan
þig viðvikjandi Julian. Ég held að
hann hugsi aldrei til þin.
Ég er ekki viss um að Stuart
hafi skilið það sem ég sagði. Hann
hafði yfirleitt aldrei léö þvi eyra,
sem hann kærði sig ekki um að
heyra, jafnvel þótt það væri sann-
leikur.
— Þú getur, að minnsta kosti,
reynt að hjálpa mér eftir getu,
hélt ég áfram. — Ég hefi nú spurt
þig svo oft og þú hefur aldrei
svarað mér, hver heldur þú að
hafi myrt Margot?
Hann lagði hendur sinar hinum
megin á virnetið. — Linda, ég veit
það ekki. Ég veit bókstaflega
ekkert. Eftir þvi sem mér finnst,
þá var þetta hörmulegt slys.
— Að hjólastóllinn rann svo
hratt, að hann skyldi geta brotið
grindverkið?
Hann hristi höfuðið, hjálpar-
vana. — Ég veit hvernig þetta
grindverk var, það var mjög
traustbyggt. Mér er ómögulegt að
skilja hvernig það gat brotnað.
En hvernig sem það hefur gerzt,
þá veit ég ekkert um það.
Þetta hafði hann sagt alveg frá
upphafi og ég hafði frá upphafi
ekki trúað neinu, sem hann sagði.
Ég var svo viss um, að það var
eitthvað, sem hann hélt leyndu
fyrir mér. En nú kom vörðurinn
og sagði að timinn væri búinn, svo
ég varð að fara. Ég grátbað hann
um að segja mér allt sem hann
vissi, en hann yppti aðeins öxlum.
Ég gekk út að bilnum minum og
ók heim að skiðaskálanum.
Þegar ég var búin, að ganga frá
bilnum og. hafa fataskipti, var
kominn timi til að fara til Grey-
stones. Þetta var bjartur dagur.
Það hafði ekki snjóað meira og
stigurinn var (troðinn niður milli
húsanna. Ég bjóst hálf partinn
við, að ég myndi hitta Emory Ault
þarna á stignum, en hann var alls
ekki sjáanlegur. En á beygjunni
rakst ég á klettaborg, þar sem
Adria sat og hnoðaði snjókúlur.
Hún var búin að hnoða nokkuð
margar og hafði hlaðið þeim við
hlið sér, eins og fallbyssukúlum.
Ég nam staðar og sagði bro-
sandi. — Eru þetta vopnin þin?
— Ef einhver, sem mér likar
ekki við, kemur eftir götunni,
sagði telpan og endurgalt sannar-
lega ekki bros mitt.
— Ég er þvi fegin, að þú skildir
ekki henda i mig.
— Ég var að velta þvi fyrir mér,
hvort ég ætti ekki að gera það. Ég
var að biða eftir að þú kæmir.
Shan segir að þú sért að snuðra.
Er það rétt?
— Ekki frekar en annað fólk.
Ég hef áhuga á öllu fólki og ég er
ákaflega hrifin af þessu dásam-
lega húsi, sem þið búið i. Þarna
var ég farin að ljúga, þótt mig
heföi mest langað til að vera ein-
læg við þetta barn.
Ég fór þvi út i aðra sálma, til að
leiða huga hennar frá þessu
máli. — Ég sá mynd af þér á skið-
um, þegar pabbi þinn sýndi mér
bókaherbergiði gær. Þú hlýtur að
vera nokkuð snjöll skfðakona, þar
sem faðir þinn hefur kennt þér.
— Ég er nokkuð góð, það er
satt, sagði hún og svo stökk hún
niöur af klettinum og fylgdist með
mér. — Pabbi ætlar að fara með
mér á skiði seinna i dag. Hann
langar ekki til þess, en hann ætlar
samt að gera það.
Ég heyrði nú aftur þennan ó-
þægilega hljóm I rödd telpunnar,
það var eins og hún væri bæði
særð og reið. Það var lika eins og
hún væri að yfirvega eitthvað i
mikilli alvöru. Svo sagði hún: —
Vilt þú koma með okkur?
— Það þætti mér mjög
skemmtilegt, sagði ég og fann að
henni hafði eitthvað snúizt hugur.
— En ég er ekki sérlega dugleg á
skíðum, svo það er eins gott, að
þú spyrjir föður þinn fyrst um
leyfi til að taka mig með.
— Hann segir auðvitað já, hann
leyfir mér allt, sem ég bið hann
um. Það var einhver tómleika-
tónn i rödd hennar, eins og hún
vissi, að það væri ekki af ást til
hennar, sem faðir hennar dekraði
við hana.
Skyndilega dró fyrir sólina.
Adria hraöaði göngu sinni.
— Flýttu þér, sagði hún. — Mér
finnst svo andstyggilegt að vera i
skóginum, þegar dimmir. Ég er
ekki eins og Shan.
Ég hraðaði lika göngu minni,
svo ég náði henni og notaði nú
tækifærið, til að spyrja telpuna. —
Hvernig er Shan?
— Allt öðruvisi en ég. öðruvisi
en allir aðrir. Hún elskar skóginn.
A veturna fer hún alls ekki eftir
troðningunum, hún fer um allt.
— Hvað fannst móður sinni um
Shan.
-- Henni fannst ekki neitt um
Shan, hún skipti sér ekki af henni,
nema þegar Shan gerði eitthvað,
sem henni likaði ekki.
— Þetta er skrýtið, ég á við það,-
að búa i sama húsi og einhver,
sem maður skiptir sér sér ekki af.
Ég held það sé varla mögulegt.
— Það var mögulegt fyrir
Margot. Rödd telpunnar varð
hörkuleg. — Þegar ég var lítil,
ég að hún hafi aðeins hugsað um
pabba og öll finu hótelin, sem þau
gistu á, þar sem hún gat sýnt finu
fötin sin. En eftir að Margot slas-
aöist i bilslysinu og varð að vera i
hjólastól, þá held ég að hún hafi
hugsað bara um sig. Shan segir
það lika. Svo hugsaði hún lika um
að hefna sin á pabba.
Þetta voru fullorðinslegar
hugsanir fyrir barn, sem ekki var
nema átta ára.
— Heldurðu i raun og veru, að
þetta sé rétt? spurði ég.
Hún skokkaði við hlið mér og
sparkaði i snjóinn á stignum. Eft-
ir andartaks þögn, hristi hún höf-
uðið og sagði: — Nei annars, það
held ég ekki. Margot hugsaði lika
um mig. Það fann ég. En þá var
hún ekki reið við mig, eins og
hún er alltaf núna.
Ég hrökk við og sneri mér að
telpunni. Hún starði fram fyrir
sig, hafði ekki tekið eftir við-
brigðum minum og talaði frekar
við sjálfa sig.
— Nú er hún auðvitaö fjúkandi
vond, vegna þess að hún veit hvað
ég gerði.
— Ef hún veit eitthvað nú, það
er. ef það er eitthvað að vita, þá
er hún ábyggilega miklu skiln-
ingsbetri núna. Ég held þú þurfir
ekki að hafa áhyggjur.
Rödd telpunnar varð nú skræk.
— Shan segir að dáið fólk geti
komið aftur. Sérstaklega þeir
sem deyja af slysförum. Hún seg-
ir að Cinnabar... Hún þagnaði,
eins og henni væri ljóst, að hún
hefði sagt of mikið og hún flýtti
sér á undan mér. Það var eins og
hún væri aö forðast mig. Mér var
nú ljóst hvers vegan Julian hafði
áhyggjur af áhrifum Shans á
barnið.
— Cinnabar kom i heimsókn til
min i gærkvöldi, sagði ég.
Hún snerist i hring á götunni. —
Gerði hún það. Hvernig hagaði
hún sér?
Nú fyrst skildi ég hvers vegna
hún kvenkenndi köttinn og ég
hefði getað lamið Shan, fyrir að
'koma þessum hugmyndum um
endurholdgun inn hjá svona ungu
barni.
— Kötturinn var i rúminu mlnu,
2. TBL. VIKAN 43