Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 11

Eg heföi átt að taka til fótanna,
eða að minnsta kosti reynt að
finna einhverja útgönguleið. En
ég var sem negld föst. bað voru
ekki öldurnar, sem vöktu með
mér mestan óttann, heldur grun-
urinn. Ég hafði reynt að útiloka
þennan grun, en nú kom hann
aftur, ákveðnari og sterkari en
áður.
Ég var komin i dauðagildru. Nú
var um lifið að tefla. En ef að
þetta var dauðagildra, þá hafði
einhver komið mér i hana. En
hver? bað var aðeins eitt svar við
þessu, en ég vildi ekki ljá þvi
eyra...
Nei, það mátti ekki vera satt!
betta hlaut að vera tilviljun,
örlagarik tilviljun, ein af
mörgum, sem undanfarið höfðu
orðið á vegi minum og breytt lifi
minu, hrifið mig burt frá heimili
foreldra minna og opnað mér dyr
að nýjum heimi, tveggja ára
hamingju. Ég var svo hamingju-

söm, sem aðeins þeir geta verið,
sem eru ungir og ástfangnir. Og
svo hafði mér verið kippt upp með
rótum, til að fara til Tregarran
hallar.
betta hlutu að vera tilviljanir,
það mátti til að vera það!
begar ég kom til Tregarran,
hafði sólin skinið frá skafheið-
rikum vorhimni. bað voru aðeins
tveir mánuðir siðan, ekki lengri
timi og hvað hafði skeð á þessum
stutta tima... bokunni hafði létt,
þegar við Charles gengum i land i
Southampton. Sólin skein glatt
alla leiðina til Tregarran og ég
tók það sem gæfumerki.
Ég þráði það eitt, að verða
hamingjusöm áfram, hér á minu
nýja heimili. Vegurinn hlykkj-
aðist milli grænna ása og þegar
þeir hurfu að baki okkar, var eins
og grænni blæju væri varlega lyft
af dýrum skartgrip. Við siðustu
beygjuna kom Tregarran i ljós.
Já, höllin var eins og fagur skart-
gripur, umlukt skærum, grænum
litum og féll svo unaðslega inn i
landslagið. Að baki lá hafið, eins
og blátt silkiband. Ég man hve
hrifin ég var.
— En dálsamlegt! kallaði ég
upp yfir mig.
Charles brosti. Hann haföi
stöðvað bilinn á siðasta
hæðardraginu og hallað sér fram
a stýrið og það leit út fyrir að
hann væri ekki siður hrifinn en
ég. Svo greip hann hönd mina og
þrýsti hana fast og ég fann hve
stoltur hann var. Ég reyndi að sjá
sjálfa mig i húsmóðurhlutverkinu
á Tregarran, en það var sú staða
sem beið min, en það lá liklega
ekki lengur fyrir mér. Ég titraöi
af taugaspennu.
Charles hlýtur að hafa fundiö
hve taugaóstyrk ég var, þvi að
hann sneri sér að mér.
— Hvað er að, ástin min?
— Ekkert, flýtti ég mér að
segja.
betta var heldur ekki staður og
stund, til að segja honum hvað ég
óttaðist. Ég held lika að hann hafi
vitað það, en ekki getað sjálfur
breytt einu eða neinu. Charles
Trendennis var maðurinn minn,
en hann var lika erfingi að Tre-
garran. Nei, ég gat alls ekki sagt
honum frá ótta minum.
— Viö skulum halda áfram,
sagði ég. Eg vildi ljúka þessu af
sem fyrst.
Fyrir nokkrum mánuðum hafði
allt verið svo einfalt. Við vorum
hamingjusöm ög frjáls, ungar
manneskjur, með tveggja ára
hjónaband að baki, reiðubúin aö
fryggja framtið okkar með eigin
framtaki. Við höfðum hitzt i
heimabæ minum, Montpellier og
búsett á Kýpur, þar sem
Charles hafði keypt ávaxtaplant-
ekru. Fjölskylda hans, Tregarran
höll og öll sú ættarhefð, hafði
verið svo fjarrænt, að ég hafði
aldrei hugað að þvi. Mér fannst
ótrúlegt að ég þyrfti að hafa
pokkrar áhyggjur af þvi, hvernig
Framhald á bls.3'6
3 . TBL. VIKAN 11