Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 36

SKÍÐAVIÐGERÐIR - SKÁTA Brkin af Iljál/tarsiH‘il tkáta Brykjavik
L ASETNINGAR A BINDINGUM mumrn
^^ORUGG ÞJONUSTA.FRAMKVÆMD AF FAGMANNI BANKASTRÆTI 4. - SlMI 12048. SNORRABRAUT 58. - SlMI 12045.
ERFINGINN
Framhald af bls. 11 •
tekið yrði á móti mér, sem var
ósköp venjuleg, frönsk stúlka, frá
heiðarlegu og borgaralegu
heimili, sem var svo langt frá þvi
aö vera ættaróðal með allri sinni
hefð.
Charles var frjáls, hann gat
hagaö lifi sinu eftir eigin geð-
þótta. Þaö var Roger bróðir hans,
sem var eldri og þar af leiöandi
erfinginn að Tregarran og öllum
þeim skyldum, sem þaö bar með
sér. Charles hafði einu sinni sagt
mér frá þvl.
— 1 okkar ætt, er það aöeins
elzti bróðirinn, sem skiptir máli.
Hann er erfinginn, næsti hlekk-
urinn i keðjunni. Það er Roger og
mamma hefur alið hann upp I
samræmi viö þaö, siöan hann var
litill. Það er ekki þar með sagt,
að hún taki hann fram yfir mig.
Það er aðeins einfaldlega þannig,
að hann er Tregarran, ekki ég.
Hann var siður en svo bitur,
liklega frekar feginn yfir þvi aö
þurfa ekki að hafa veg og vanda
af fjölskyldugóssinu. Hann
kenndi i brjósti um Roger bróöur
sinn, sem var dæmdur til að búa á
Tregarran allt sitt lif. En svo kom
bréfiö frá frú Trendennis, móður
hans. Hún skrifaði honum sjaldan
og þetta bréf var lika stutt og
skorinort. Hún sagði honum, að
Roger bróðir hans hefði farizt i
bilslysi, aðeins einum mánuði
fyrir brúðkaup sitt. Charles var
nú eini erfinginn og varð að snúa
sér strax að þvi að koma heim.
Hún spurði ekki; hún tók það sem
sjálfsagðan hlut, að hann gerði
það.
Charles ók bilnum gegnum
breitt hlið og siðasta spölinn
gegnum trjágöng. Tregarran
haföi horfið sjónum um stund, en
ég sá það samt fyrir mér. Ég
reyndi að tala kjark I sjálfa mig,
þetta myndi allt blessast, ég
þurfti ekki að hafa áhyggjur.
— Charles, sagði ég, — held-
urðu að móðir þinni liki vel viö
mig? Ég vona það.
Hann brosti og sagði að ■ það
væri ekkert vafamál, það hlytu
allir aö elska mig, að minnsta
kosti fannst honum ekki að annaö
kæmi til greina. Svo ók hann upp
að breiöu þrepunum og stöðvaöi
bllinh.
Dyrnar voru opnar.
Gamall maður i einkennis-
búningi var á leið niður þrepin.
Hann hneigði sig hátiðlega fyrir
Charles, en mér fannst ég sjá
gleðiljóma i gömlum augunum.
Svo hneigði hann sig fyrir mér og
það var allt annars eðlis. Hann
ætlaði að fara að taka farangur
okkar úr bilnum, en Charles var
fyrri til. Hann tók i hönd gamla
mannsins og þrýsti hana inni-
lega og ég sá aftur brosið i augum
gamla mannsins.
— Það er ánægjulegt að sjá
yður aftur, Jackson.
— Velkominn heim, herra
Charles.
Jæja, þ'etta var þá Jackson.
Charles hafði sagt henni að hann
væri tryggur þjónn og alveg
ómissandi á Tregarran. Ég
hugsaði með mér hvort þetta væri
venjuleg framkoma, hvort hann
yæri alltaf svona hátiölegur. En
svo datt mér i hug, að þaö gæti
stafað af þvi, að Roger var svona
nýlega fallinn frá. Jackson syrgði
hann kannski svona mikið. Ég
steig út úr bilnum og rétti honum
höndina. Hann tók i hönd mina, en
sleppti henni strax aftur.
Einhver tilfinning um óraun-
veruleika kom yfir mig. Þetta var
einna likast sjónleik, þar sem
aðeins var ein aðalpersóna og að
allir héldu niöri I sér andanum,
þangað til hún kæmi fram á
sjónarsviðið. Ég haföi ekki augun
af dyrunum.
Svo kom kona út. Hún .var
svartklædd, mjög mögur og bein i
baki. Dökka hárið var oröið grá-
sprengt. Charles sá hana um leið
og ég. Hann tók fast i arm minn
og leiddi mig upp þrepin. Ef
móðir min hefði verið i sporum
þessarar konu, hefði hún komið
hlaupandi niður þrepin og faðmað
okkur bæði að sér. En móðir
Charles stóð grafkyrr, brosti
dauflega og beiö eftir okkur.
Charles sleppti handlegg
minum og gekk til hennar og
kyssti hana á kinnina. Hún rétti
armana i áttina til hans og ég sá,
að svipurinn varð eilitiö mýkri.
Ég virti hana vel fyrir mér,
meðan þau skiptust á nokkrum
orðum. Hún var náföl,. en
hörundsliturinn var gulleitur og
undir augunum voru dökkir
skuggar.
Mér datt I hug, að þarna væri
sjúk kona, sjúk og uppgefin, en
haldin járnvilja. Mig langaði til
að vorkenna henni, en ég gat það
ekki.
— Og hér er Madeleine,
mamma, sagð Charles hreykinn.
Hún virti mig fyrir sér, án þess
að hægt væri að sjá, hvaö hún
hugsaöi. Ég leit niður og roönaöi
undan þessu rannsakandi augna-
ráði. Svo heyröi ég rödd hennar.
Hún var ekki óvingjarnleg; gaf
ekki til kynna hugsanir hennar.
Löngu siðar, þegar ég vissi ekki
upp eöa niöur og taugar minar
36 VIKAN 3 . TBL.