Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 25

hafði alltaf dáðst að hæfileikum
hennar til að lita á vandamálin i
stórum heildum, en ekki smáum,
eins og honum hætti til. Hún var
svo miklu öruggari en hann, hafði
ákveðnar meiningar um, hvað
væri að og hvað gera þyrfti i mál-
um, sem hann hafði bara óljósar
og ruglingslegar áhyggjur af.
Hann fann oft til óöryggis gagn-
vart henni. jafnvel vanmáttar, og
hann var undrandi á þvi, að þessi
duglega, gáfaða, örugga, litla
manneskja skyldi velja hann
fyrir eiginmann, einmitt hann.
Undrandi og þakklátur.
Hann elskaði hana. En þarna
við borðið á litla arabfska
veitingastaðnum hlustaði hann
ekki lengur grannt eftir þvi, sem
hún var að segja. Hann sát og
velti þvi fyrir sér, hvað hann ætti
að gefa þjóninum mikið þjórfé, og
hvað drengurinn, sem bar fram
diskana, ætti mikið skilið,
hvernig hann ætti að skýra það
fyrir henni, að hann hefði ekki
lengur áhuga á þvi að kaupa plöt-
ur með arabiskri músik til að fara
með heim, og að brúnu skórnir
hans væru ekkert verri i hitunum
en sandalarnir. sem hann hafði
ætlað sér að kaupa. Hvernig átti
hann að fá peningana til að
hrökkva, án þess að þurfa að rök-
ræða það við hana?
Snemma næsta morgun flugu
þau lengra suður á bóginn. Uegar
hann virti fyrir sér lifæð Nilar,
sem bugðaðist um dauðalega
eyðimörkina. þa hafði hann á til-
finningunni. að nú væru þau að
nálgast liámark brúðkaups-
ferðarinnar. Um leið fann hann til
sektartilfinningar yfir þvi, að
brúðkaupsferð hans væri það
eina. sem hann raunverulega
hefði hug á, að heppnaðist vel i
þessu fátæka og striðsmerkta
landi. Hann blygðaðist sin fyrir,
að Liv skyldi vera eina
manneskjan af öllum þessum
milljónum i þessum heimshluta,
sem skipti hann einhverju máli.
Litli móttökusalurinn á hótelinu
var eins og fordyri að sælu para-
dfsar. Þau voi'u næstum ein á
hótelinu, ferðamennirnir höfðu
hörfað undan hitanum. Þær fáu
manneskjur, sem þau hittu, voru
vinsamlegar, litill maður, sem
sat fyrir framan þau i rútunni,
spurði, hvað þau hygðust dvelja
lengi og upplýsti þau vingjarn-
lega um það, hvað þau þyrftu
helst að sjá. A hótelinu fengu þau
eigið smáhýsi til umráða með út-
sýni yfir Nilarfljótið og rauð og
hvit blóm i garðinum. Það leið
ekki á löngu, áður en þau höfðu
lagst i rúmið, óþolinmóð og full
eftirvæntingar, eins og þau
byggust við alveg nýrri reynslu i
þessu undursamlega umhverfi.
Það var eins og steini hefði
verið kastað i rúðuna, þegar sim-
hringingin kvað við. Hann sleppti
henni i miðja faðmlagi, næstum
óttasleginn. Það var svo ótrúlegt,
að nokkur gæti átt erindi við þau i
sima þarna, þau þekktu engan,
enginn vissi hvar þau voru.
Það var litli maðurinn i rút-
unni. Hann sagðist geta farið að
leiöbeina þeim strax, ferja há-
degisverður og asnar væru inni-
falið i verðinu.
Magnús afþakkaði, en hinn
vildi ekki gefa eftir. Höfðu þeir
kannski ekki orðið ásáttir um
þetta á leiðinni frá flugvellinum?
Nei, aldeilis ekki! Magnús sat
uppi i rúminu og fann til bjána-
legra vonbrigða. Hann hafði verið
svo sannfærður um, að litli mað-
urinn væri bara venjulegur, vin-
gjarnlegur samferðamaður, en
ekki leiðsögumaður á staðnum.
Loks henti hann simtólinu frá
sér og lagðist aftur við hliðina á
Liv og reyndi að endurvekja hina
eftirvæntingarfullu stemningu.
Það hafði næstum þvi tekizt, þeg-
ar siminn hringdi aftur. Litli
maðurinn vildi bara láta þau vita,
að hann gæti vel beðið, ef þau
vildu kannski hvila sig fyrst.
Liv slengdi sér yfir hann, reif til
sin simtólið og gaf þeim litla bet-
ur viðeigandi svör en hann hefði
nokkurn tima getað soðið saman.
Þau horfðu i uppgjöf hvort á
annað. Það var heitt i herberginu,
loftkælingin dugði ekki til, og þau
orkuðu ekki að byrja enn einu
sinnu upp á nýtt. Hún snyrti sig, á
meðan hann las upphátt úr enskri
ferðahandbók, og þau ákváðu að
byrja á þvi að skoða Karnakhofin.
Framhald á bls. 39
3 . TBL. VIKAN 25