Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 14

I
ónæm issprautur viö
inf lúensu
— Ég fékk inflúensusprautu i
fyrra, læknir, og mér leið ágæt-
lega i fyrravetur. Þarf ég að fá
aðra sprautu núna?
Frú X hafði verið með bron-
kitis i nokkur ár. Henni liður
yfirleitt ágætlega i góðu veðri,
en hefur töluverð óþægindi á
vetrum. Ég sagði þvi viö hana,
að sjálfsagt væri aö gefa henni
sprautu, það gæti orðiö of mikiö
álag á lungu hennar að fá inflú-
ensu.
— Sprautan dugði vel i fyrra-
vetur, sagði hún, — er hún ekki
virk ennþá?
— Þvi fer nú verr, að ónæmið
helzt ekki nema i nokkra
mánuði, svaraði ég. — Inflúensa
virðist lúta öörum lögmálum en
aðrir virussjúkdómar.
Ég skýrði fyrir henni að
ónæmisaðgerðir gegn kúabólu,
mislingum og lömunarveiki,
entust i mörg ár. Þaö sama er
aö segja um rauða hunda.
Astæöan fyrir þvi er sú, að
virusinn, sem orsakar þessa
sjúkdóma breytist ekki gegnum
árin. Ónæmi gegn þeim
myndast annaöhvort við
sýkingu eða meö ónæmis-
aðgerðum og það ónæmi helzt i
nokkur ár, oftast ævilangt.
Þaö gegnir öðru máli með
inflúensuna.Við vitum að það er
hægt að fá hana æ ofan i æ. Þar
er ekki um eina tegund virusa
að ræða, heldur er þeim nú skipt
i tvo aðalflokka, sem aðgreindir
eru með A og B. Svo er aftur
hvorum þeirra skipt i margar
tegundir. Nýjar tegundir
inflúensu koma upp og þá hefur
sannast, að ónæmisaðgeröirnar
ráða ekki við þær.
Þegar fyrst var hægt aö
greina inflúensuvirus, var það
von manna, að hægt væri að
finna öruggt varnarlyf, en sú
varð ekki raunin. Það varnar-
lyf, sem fundið var árið 1940
varð gagnslaust áriö 1947.
Astæðan virtist vera sú, aö hér
var kominn nýr virús. Tiu árum
siðar var komin ein tegund
infiúensu enn, sem var kölluð
A2, eða Asiu-inflúensan.
Janfvel eftir að ákveðinn
inflúensuvirus er fundinn, getur
orðiö breyting á honum, svo
hann sýkir fólk, sem hefur verið
bólusett eða fengið hina
tegundina. Þetta skeði árið 1968,
þá fór Hong Kong A pestin á
kreik.
Það eru alltaf rannsóknir i
gangi út um allan heim, til að
finna lyf gegn þessum sjúk-
dómi, sem oft er banvænn. En
það virðist ekki vera nóg að
iinna orsök inílúensunnar. Arið
1968 var mikill viðbúnaður i
Englandi til að standa á móti
þessari nýju Hong Kong pest,
þvi að' búið var að vara viö
henni. En öllum til mestu
undrunar gerði hún ekki vart
við sig i Englandi. Það kom sem
sagt á daginn. að eftir fjörutiu
ára rannsóknir vita visinda-
menn sorglega litið um inflú-
ensuna.
1 haust voru gerðar ráð-
stafanir, t.d. i Englandi, til að
vera á verði gagnvart B virus,
sem fannst i Hong Kong i fyrra
og gerði töluvert vart við sig i
Evrópu i sumar. En sem betur
fer, hafa B flokkarnir verið
vægari.
Það verður reynt að sprauta
það fólk, sem er illa undir það
búið, að fá influensu, ,eins og
aldrað fólk og þá sem haldnir
eru þrásýki, eins og lang-
varandi lungna, hjarta og
nýrnaveiki.
Það verður allt gert til að hafa
ónæmislyf handbær, ef á þarf að
halda.
BETLARI BISKUPSINS
Framhald af bls. 13
hlaut auðvitað lof að launum. í
hvert sinn, sem hann nefndi það,
fannst honum rétt eins og hnif
væri snúið i brjósti sér. En það
aftraði honum ekki frá þvi að tala
um það, hé heldur þvi að láta sjá
um að vel væri séð fyrir Luigi.
En engu að siður sárkveið hann
þeim degi þegar Luigi tæki sér
stöðu á dómkirkjutröppunum.
Hann gerði hvorttveggja i senn,
að kviða þvi og þrá það. Þvi að þá
yrði þetta loksins búið og gert.
Siðar kæmist þetta upp i vana og
með timanum mundi Luigi hverfa
inn i þennan kveinandi betlara-
hóð, sem sótti að tröppunum. En
þannig átti það nú ekki að fara.
Með blendingi af aðdáun og ó-
beit athugaði hann, hve vandlega
Luigi bjó sig undir starf sitt. Hann
heyrði úr herbergjum þjónustu-
fólksins glymja kveinið: ,,tiu
skildinga handa Luigi” — og hann
sá litlu kerruna og hækjurnar,
sem Luigi hafði búið til handa
sér. Stundum heyrði hann hitt
þjónustufólkið hlæja að sögunum
betlarans. Þetta var fullslæmt.
En loks kom að skilnaðardegin-
um.
Sér til mestu hrellingar fann
biskupinn piltinn hvorki hreinan
né vel klæddan, eins og hann þó
hafði verið siðan slysið varð —
heldur óhreinan og klæddan i
tötra. Hann opnaði munninnn til
þess að ávita hann, en lokaði hon-
um fljótlega aftur, er hann gerði
sér ljóst, að betlari þurfti að bera
iðju sina utan á sér. En ekki kunni
biskupinn þessu samt vel. Hann
spurði Luigi kuldalega, hvernig
hann ætlaöi að draga fram lifið.
— Ritarinn yðar herradóms hef
ur fundið ágætis stað handa mér
að búa á, sagði Luigi með ákafa.
— Þaö er á neöstu hæð i leigu-
kassa niðri við ána og þar er nóg
pláss fyrir hækjurnar minar og
dótið og kerruna. Hann ætlar að
flytja mig þangað i kvöld, og á
morgun verð ég kominn á minn
stað við dómkirkjuna. Og svo
sendi hann biskupnum þakklætis-
bros. — Það veröur mikill dagur,
sagði hann.
— Jaso, sagði biskupinn og
meira treysti hann sér ekki til að
segja.
— En áður en ég fer, sagði
Luigi, — þarf ég að þakka yðar
herradómi fyrir velgjörðir mér
auðsýndar og beiðast blessunar
yfir mig og starf mitt. Það er ekki
nema viðeigandi.
Biskupinn stirðnaði upp. — Þig
get ég blessað, Luigi, en starfið
þitt ekki. Ég get ekki veitt blessun
kirkjunnar starfi manns, sem
ætlar að lifa á betli, en gæti stund-
að heiðarlega atvinnu.
— Nú, jæja, þá verð ég að fara
óblessaður, sagði Luigi hressi-
lega. — Og ef út í það er farið, þá
hefur yöar herradómur þegar
gert býsna mikið fyrir mig. Betl-
arinn biskupsins! Hvort hann
frændi og hún frænka reka ekki
upp stór augu!
Hvilikur'hégómlegur, eigin-
Eramhald á bls. 40
!