Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 21

Ilelga M. Niclsdóttir viö starf sitt lijá Heiniilishjálpiniii.
aö mestu gleði
lífsins
bá sat Sigurlina Einarsdóttir
ljósmóðir, sem bjó i Hólum i
Evjafirði. yfir móður minni. Hún
hafði ljósmóðurfræðina með sér
og lánaði mér hana til að lesa.
Mér fannst þetta mjög forvitni-
legt og fékk áhuga á að kynnast
þvi nánar. Annars ætlaði ég mér
að verða læknir, þegar ég var
ung. Mér var einkar lagið að
hjálpa og hjúkra veikum skepn-
um alveg frá þvi ég var farin að
geta hjálpað til viö bú-
skapinn heima á Æsustöðum.
Ég fór i Gágnfræðaskólann á
Akureyri með læknanám i huga.
en þar veiktist ég og varð að
hætta námi. Ég hugsaði mér þá
að verða hjúkrunarkona heldur
en ekki neitt, en úr þvi varð nú
ekki og ég er ánægð með hlut-
skipti mitt sem ljósmóður. Ég er
V
kannski ekki alveg frá þvi, að
skemmtilegra hefði verið að vera
læknir, en ég hef aldrei séð eftir
þvi að ég varð ekki hjúkrunar-
kona. t þvi starfi er óhjákvæmi-
legtað kynnast svo miklu af sorg-
um og hörmungum en ljósmóðirin
verður hvað eftir annað vitni að
mestu gleði lifsins, þegar móðir
eignast barn, sem veitir henni
hamingju.
Þegar Helga var við nám i
Ljósmæðraskólanum, tók ljós-
móðurnámið sex mánuði. Þá var
engin fæðingardeild starfandi,
svo að ljósmæðranemarnir fóru
með starfandi ljósmæðrum i vitj-
anir og yfirsetur úti um bæinn.
Helga naut tilsagnar Þórunnar
Björnsdóttur ljósmóður.
— Um það leyti, sem ég var að
ljúka skólanum, veiktist Þórunn
og bað mig um að halda áfram að
vinna með sér. Mér fannst alveg
kjörið að fá eina sex mánuði til
viðbótar undir hennar leiðsögn.
Ég fékk að vera ein við nokkrar
fæðingar, en annars var hún oft-
ast með mér, þó aðhún gengi ekki
heil til skógar. Mér var boðið
Húsavikurumdæmi, þegar ég
hætti hjá Þórunni, en ekki varð af
þvi að ég tæki við þvi. Og ég gat
ekki hugsað mér að fara að starfa
uppi i sveit, þar serti var langt að
sækja lækni. Sjálfsálitið hefur
vist ekki verið of mikið.
Hvort sem um var að kenna
skorti á sjálfstrausti eða einberri
fróðleiksfýsn og vilja til að inna
starf sitt af höndum eins vel og
framast var kostur, fór
Helga til Kaupmannahafn-
ar til framhaldsnáms i ljós-
móðurfræðum við Rikisspitalann
þar. Og þá lét hún ekki langa sjó-
ferð aftra sér.
— t Kaupmannahöfn tóku þau
systkinin Steinþór Sigurðsson og
Guðrún Sigurðardóttir á móti
mér og ég var hjá þeim i nokkra
daga, áður en ég fór á Rikisspital-
ann. Ég hafði lært slangur i
dönsku, en kunnáttan var þó ekki
merkilegri en það, að fyrstu dag-
ana þurfti að benda mér allt, sem
ég átti að fara. Ég þurfti að
þreyta inntökupróf inn i skólann
og það var meðal annars fólgið i
skriflegum stil. Mér gekk ágæt-
lega að skrifa hann, þvi að ég
hafði skrifað dönsku þó nokkuð,
þó að mér gengi illa að skilja tal-
málið. Prófessor Hach sem var
mikils metinn prófessor i fæð-
ingarhjálp um öll Norðurlönd og
viðar, sagði við mig i inntöku-
prófinu: ,,Af hverju heitirðu dótt-
ir? Ertu frá Jótlandi?” Ég sagði
honum eins og var, að ég væri is-
lenzk og hann kannaðist við þenn-
an islenzka sið að kenna börn til
fornafns föðurins. Ég var eina is-
lenzka konan, sem þarna var við
nám, en af 34 nemendum voru út-
lendar auk min, þrjár færeyskar
stúlkur og ein grænlenzk. Ég var i
eitt ár við nám á Rikisspitalanum
og það var nokkuð erfitt ár, þó að
það væri vissulega bæði lærdóms-
rikt og skemmtilegt. Ég fékk
ekki nema einn heilan fridag allt
árið og það þætti vist ekki mikið
núna. Prófessorinn spurði mig
seint á árinu, hvort ég hefði ekki
komið á þennan og hinn staðinn i
3 . TBL. VIKAN 21