Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 46

burstaði snjóinn af buxunum sin-
um, þar sem ég hafði ekki tekið
með mér aukabuxur. Clay heyrði
til min og kom fram i ganginn.
— Sæl, Linda, mér datt ekki i
hug að þú kæmir i kvöld.
— Julian fylgdi mér, annars
hefði ég ekki komizt. Hann ætlar
að sækja mig aftur klukkan tiu.
— Þú hefðir getað verið hér i
nótt. Það var sagt i útvarpinu, að
storminn myndi lægja i nótt.
— Ég veit það, en Adria vildi
endilega að ég kæmi aftur i kvöld.
Hún' hefur sjálfsagt slæmar
draumfarir, en ég veit ekki
hvernig ég á að koma i veg fyrir
það.
Hann var dálitið kuldalegur á
svipinn. — Ja, þú lætur sannar-
lega ekki þitt eftir liggja, Linda.
Og Julian grunar ekki neitt. Ég
heyröi það á honum, þegar hann
minntist á þig i simann. Þú ert
sniðug stúlka. En hvort þú græð-
ir eitthvað á þvi, það veit ég ekki.
Hverju býst þú við?
Ég varð reið. — Eitt var það
sem Adria sagði mér i dag, hún
sagði að Shan hefði læst dyrunum
milli bókaherbergisins og her-
bergi Margot, eftir að Margot var
dáin. Mig minnir að þú hafir sagt,
að dyrnar hefðu verið læstar,
þegar þú varst þar — þegar þú
heyrðir hana hljóða.
Hann kinkaði kolli, vingjarn-
lega að mér fannst, þótt hann
væri ennþá kuldalegur. — Shan
gerði þaö að sjálfsögðu min
vegna. Mér datt þá auðvitað ekki
annað i hug en að samþykkja það,
til að verja sjálfan mig. Ég er
ekkert fyrir þaö, að stinga nefinu
I það. sem mér kemur ekki við, en
það getur verið auðveldara.
Breytir það nokkru, þar sem ég
fór aldrei gegnum þessar dyr?
Eigum viö ekki að snúa okkur að
fondu geröinni? Það komu allir
mjög snemma inn i dag.
Hann opnaði dyrnar fram I and-
dyrið og svipur hans var dálitið
striðnislegur. Ég gekk á undan
honum inn i móttökusalinn, þar
sem flestir gestirnir voru komnjr
^aman og ég fór strax að sinna
skyldustörfum minum.
Flestir gestanna voru farnir
upp til að hafa fataskipti, en ein
kona sat i stól undir ljóshlif og
hafði lagt bókina, sem hún var að
lesa i, frá sér.
— Leynilögreglusaga. sagði
hún og klappaði á bókina. — Það
er ágætis lestrarefni á svona
kvöldi. Ég get nú reyndar ekki
lesið mikið hérna niðri, verð allt-
af að hlusta á það sem fólkið seg-
ir. Hún veifaði hendinni. — Þaö
getur verið skemmtilegra en
mest spennandi skáldsögur. Sjá-
um nu Clay yðar Davidson. Hann
var að segja mér frá sögunni,
sem hann er að vinna að núna.
Það er eiginlega hryllingssaga
og mjög athyglisverð. Ég spurði
hvort hann hefði lifandi fólk að
fyrirmyndum.
Ég settist i stól hjá henni. — Og
hverju svaraöi hann?
— Hann segist ekki gera þaö.
Hann segir að venjulegt fólk
myndi aldrei gera það sem hann
óskaði. En ég hefi hann samt
grunaðan um, að hann notfæri sér
eitthvað af þvi sem hann kynnist i
samvistum viö annað fólk. Það
getur reyndar veriö, að honum sé
það ekki sjálfum ljóst og að það
falli inn i söguþráðinn. Ég hugsa
að það sé hægt að vita töluvert um
höfundinn meö þvi að lesa bækur
hans.
— Þér gerið mig forvitna um
skáldsögur Clays, sagði ég. —
Þaö er bezt að ég fái hann til að
lána mér eitthvað af þeim til að
lesa, þegar ég hefi tima.
Við töluðum svo um daginn og
veginn, þangað til einhver kom og
kailaði i hana.
Við Clay sátum við litla horn-
borðið og spjölluðum saman. Þaö
heyrðist mikið á og húsið hristist i
verstu rokunum. Kertin reyktu og
vaxið rann af þeim.
— Ég vona að það setjist ekki
ising á rafleiðslurnar sagði Clay.
— Það hefur komið fyrir áöur og
þá verður straumlaust.
Við vorum bæði eins og á verði,
forðuðumst að minna hvort annað
á það sem örugglega var efst i
hugum okkar. Ég sagði honum að
einn gestanna hefði verið að mæla
meö bókunum hans og bað hann
aö lána mér eitthvað af þeim til
að lesa.
Hann virtist mjög ánægður. —
Ef þér er alvara, þá skal ég lána
þér handrit á eftir. Þú getur tekið
þaö með þér, ef þú vilt.
Ég sagðist hafa góðan vasa á
úlpunni minni, svo það þyrfti ekki
að blotna á leiðinni, mig langaði
mikið til að lesa það i kvöld.
— Það segir þér ekki mikið,
sagði hann striðnislega.
Ég borðaði salatið mitt og leit
ekki á hann, en eftir stundarkorn
hélt hann áfram i sama tón.
— Þi>ert ekki efni i njósnara,
það er hægt að lesa i gegnum þig.
Ég er viss um, að jafnvel Adria
gerir það.
Mér varð hugsað til Adriu og
hálsmensins.
— Ég hitti Stuart 1 morgun,
sagði ég. — Hann sagði að Emory
hefði alltaf haft horn i siðu hans
og jafnvel skrökvað upp á hann.
Hann heldur að Emory viti sitt af
hverju: ef ég bara gæti fengið það
upp úr honum.
— Það er öruggt að Emory
myndi ljúga sig til heljar fyrir
Julian, sagði Clay. — En mesta
lygin er auðvitað sú, að Emory
hafi veriðsá, sem fyrstur kom aö
Margot, eftir að hún datt niður i
gilið.
Ég horfði undrandi á hann. —
En... en hver...?
Clay leit snöggt i kringum sig,
en hvinurinn i storminum kom i
veg fyrir að til okkar heyrðist og
enginn virtist hafa áhuga á borö-
inu okkar við eldhúsdyrnar.
— Julian fann hana, sagði
Clay.
Ég saup hveljur. — En Julian
hefði ekki...
Clay leit niður á diskinn sinn. —
Að minnsta kosti heldur Emory
það. Hann vissi að Margot haföi
gert allt til að reita Julian til
reiði, svo hann sleppti sér alger-
lega. Ef ég þekki Emory rétt, þá
myndi hann ekki svífast neins, til
að vernda Julian.
Eða sjálfan sig, hugsaöi ég. Ég
gat vel imyndað mér Emory
hrinda stólnum fram af hallan-
um. — Jafnvel koma sökinni á
Stuart? sagði ég.
— Sérstaklega til þess. Emory
var alltaf á móti honum, vegna...
vegna þess að Margot var farin
að gefa honum hýrt auga. Þarna
sá hann leiö til að losna við hann
og hreinsa Julian af öllum grun.
— En hvað fannst honum um
þinar hýru augngotur? ég geröi
það með vilja, aö láta þetta dynja
á honum. — Þú veizt, að Shan er
opinská. Mér skilst að Margot
hafi eyðilagt hjónaband ykkar.
Stiliing hans var aödáunarverö,
hann gat jafnvel brosað til min. —
Kannski ert þú ekki svo lélegur
njósnari, þegar á allt er litið,
Linda. Það getur haft sitt að
segja, að hræra i þessum málum,
nema þá að það slettist á þig
sjálfa. En þetta er nú allt gömul
saga, löngu liðin og...
— Shan er ekki á þeirri skoöun,
tók ég fram i fyrir honum. — Hún
segir að Margot hafi viljaö ná I
þig aftur, og alls ekki viljað trúa
þvi, að hún væri búin að glata sin-
um fyrri töfrum.
Grettan á andliti hans sýndi
ljóslega hvert álit hann hafði haft
á Margot. — Við vorum nú að tala
um Julian, ekki mig.
En ég hafði ekki viljað hlusta á
þessa skýringu hans um Julian,
vegna þess, að ég vildi ekki trúa
þvi sem Clay sagði.
— Julian hefði aldrei leyft
Emory að segja aö hann hefði
fundið Margot, nema að það væri
satt, sagði ég.
Clay brosti, dularfullu brosi. —
Julian setur sjálfur sin lög, sagöi
hann.
Ég gat varla kyngt matnum, það
sem eftir var af máltfðinni. Clay
fylgdist með þvi, en lét samt ekki
á þvi bera. Julian, Adria, Stuart!
Ég gat ekki imyndaö mér, aö
nokkurt þeirra hefði hrint Margot
fram af hallanum. Ég gat heldur
ekki fórnað einu þeirra á kostnað
hinna. En samt var mér ljóst, aö
þegar til kastanna kæmi, væri
það Stuart, sem ég reyndi að
frelsa. Var hann að reyna að
vernda Julian?
— Hefur þú miklar áhyggjur af
Julian? spurði Clay.
— Ég hefi áhyggjur af öllum,
sem eru ákærðir saklausir, sagði
ég. — Hvernig veizt þú, að Emory
sagði ekki satt, þegar hann sagð-
ist hafa komið fyrstur að henni?
— Shan leit út um gluggann i
dagstofunni. Hún sá Julian niðri i
gilinu. Hún sagði mér það siðar.
En hún segir aldrei neitt, sem
gæti skaðað bróður hennar.
Ekki frekar en ég, hugsaði ég.
— Shan hefur haft sitt hvaö að
gera. Hún mætti Adriu I stigan-
um, þegar telpan va'r að flýja
undan einhverju. Leit út um
gluggann. Læsti dyrunum milli
herbergjanna. En það sagðir þú
mér ekki. Getur þá ekki lika ver-
ið, aöhúnhafiýttMargot fram af.
Clay kipraði saman varirnar og
hún sá að augu hans gneistuðu af
reiði. Hann þreif 1 úlnlið minn
undir borðdúknum og mér lá við
að hljóða af sársauka.
— Ég hlusta ekki á néitt slikt
um Shan. Aldrei. Ég hefi sagt þér
sitt af hverju, vegna þess að ég
kenni I brjósti um þig vegna bróð-
ur þins. Ég hafði heldur aldrei
neitt á móti Stuart. En þaö eru
takmörk fyrir þvi, sem þú getur
sagt og gert.
Hann gerði mig hrædda. Ég
reyndi að losa hönd mina úr járn-
greipum hans. Stormurinn kom
mér til hjálpar. Þaö koin ofsaleg
stormhviöa, sem skók þetta
gamla hús, ljósin urðu snöggvast
mjög skær, en svo dóu þau út. Ein
46 VIKAN 3 . TBL.