Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 45

eitthvað likt, þótt ég geti ekki lýst
þvi.
En það var eitthvað meira en
það og hann vissi þaö lika. Ég
hreiðraði um mig viö arm hans,
innilega glöð og hvorki hrædd né
kviðandi lengur, alls ekki hrædd
við storminn.
— Ég held það væri bezt fyrir
okkur, að fara niður núna, sagði
hann að lokum. — Myrkrið skell-
ur fljótt á, þegar veðrið er svona
og það getur orðið erfitt að fylgja
brautinni.
Adria sneri sér treglega við,
strauk snjóinn úr augnahárunum
meö blautum vettlingunum. Hún
var rjóö og hraustleg og virtist
hamingjusöm, eins og skuggarnir
frá Greystones væru alveg horfn-
ir.
-c-.Ég vildi að við þyrftum ekki
að fara niður, kallaði hún hátt.
— Ég tek undir það sagöi ég og
Julian hló glaðlega og ég vissi að
hann var sama sinnis.
— Mig langar ekki til að eiga
Isjómfrú fyrir dóttur, sagði hann,
um leið og hann fór að mjaka sér
niöur af pallinum. — Við skulum
koma okkur heim, svo við getum
yljað okkur við arineldinn. Réttu
mér höndina, Linda.
Það var gott að hafa storminn i
bakið og ég hlakkaði til að koma
heim i hitann. En fljótlega fann
ég, að gleðin sem hafði náð á mér
taki uppi I fjallinu, hvarf smám
saman. Allir erfiðleikarnir voru
fram undan, mér var ljóst að ég
hafði eiginlega ekki rétt til að
njóta þessara stunda i fjallinu eða
samvistanna við Adriu og Julian.
Ég var sannarlega ekki frjáls
gerða minna.
Það var mjög heppilegt, að
Adria hélt sinu góða skapi. Meðan
ég var að skipta um föt, stóð
Julian viö loforð sitt og kveikti
mikinn eld i arninum i dagstof-
unni og hann haföi lika beðið
stúlkuna um að hita súkkulaði
handaAdriu og rommtoddý handa
okkur. En ég gat ekki notið þessa.
Ég fann augu Julians hvila á mér,
en ég þorði ekki að lita á hann.
Þaö var of margt, sem skildi á
milli okkar og ég gat ekki notið
þessa. Það var of margt, sem
skildi á milli okkar og ég gat ekki
komiö heiðarlega fram við hann
að svo stöddu, ég þurfti að hverfa
til undanbragða. Ég notaði mér
kuldann, til að beina athygli
minni aðarineldinum, en ég fann,
að það var annað og meira en lik-
amlegurkuldi, innrikuldi, sem ég
hafði ekki fundið til úti i snjónum.
Allt i einu sneri hann Sér aö mér
og sagði: — Hverskonar mann-
gerö ert þú, Linda, nefiö á þér vis-
ar svolitiö upp á við og getur bent
á hroka, en munnurinn er svo op-
inn og ærlegur?
— Vertu ekki að tala um munn-
inn á mér, ég veit hann er alltof
stór, sagði ég og fann að ég roðn-
aöi.
— Það litur út fyrir, að þú fórn-
ir lffi þinu fyrir aðra, en heldurðu
ekki að þú ættir að hugsa svolitiö
um sjálfa þig lika?
Ég var ábyrg fyrir Hfi Stuarts,
hugsaöi ég, en reyndi að svara,
eins og i vörn: — Ég á auðvitaö
mitt eigið lif.
— Að sjálfsögðu er það bundið
einhverjum karlmanni?
Hann var að egna fyrir mig.
Hann var með striðnissvip og mér
fannst óþægilegt að finna fyrir
augnaráði hans.
— Vitaskuid, sagði ég. — Það
er maður, sem ég vann með i
borginni og ég veit hann hefur
hug á þvi að fá mig fyrir konu.
— Það liggur ekki ljóst fyrir enn-
þá, sagði ég og var Adriu þakklát
fyrir, að hún skyldi trufla þetta ó-
þægilega samtal.
Um hvern eruö þið að tala’,
spurði hún óþolinmóð.
— Við erum að tala um líf
Lindu, sagði faðir hennar. — Hún
er hér að lita eftir gestunum i
skiöaskálanum og hér til að lita
eftir þér. En hvenær fer hún að
hugsa um sjálfa sig?
Við vorum rétt búin aö ljúka við
drykkina, þegar Shan kom niður
sligann og sveif inn i stofuna,
klædd siðum, fjólubláum slopp
meö stórum gulum blómum. A
annarri hliðinni var klauf, sem
náði upp undir hné. Hún virtist
undrandi og alls ekki ánægð yfir
þvi að finna okkur þarna fyrir
framan arininn.
— Ég gat ekki verið ein uppi
lengur, sagði hún og fleygði sér
niður i einn hægindastólinn, þar
sem hún teygði úr fótunum. — Ég
var að hlusta á veðurfregnirnar
og það er spáð blindbyl og roki og
það lætur sannarlega ekki á sér
standa.
— Það er liklega betra, að ég
reyni aö koma mér til skiðaskál-
ans, meöan fært er, sagði ég. —
Ef veðriö versnar, þá verð ég þar
i nótt. Ef gestirnir hafa farið út i
dag, þá koma þeir örugglega
snemma heim.
Adria setti frá sér bollann og
kom til min. — Farðu ekki þangað
i kvöld. Linda, vertu hérna hjá
mér. Mig langar svo til að hafa
þig hérna i kvöld.
Ég var ákaflega snortin yfir
innileik telpunnar og tók báöar
hendur hennar i minar. — Ef þig
langar til þess, þá lofa ég þvi, að
koma aftur I kvöld, sagði ég.
— Haföu engar áhyggjur, sagöi
Julian, ég skal fylgja þér, Linda,
og ég skal lika koma og sækja þig.
— Jæja, ég ætla þá að flýta
mér, sagði ég við Adriu. — Viltú
koma með mér upp, við getum
rabbað saman, meðan ég hef
fataskipti.
Við fórum saman upp. Það var
eins og að koma i annan heim, að
ganga inp I turninn. Það hvein i
storminum og snjórinn hafði
byrgt alla glugga. Það var lika
ljóst, aö það haföi snjóað upp að
dyrunum og ég sá nú, hversvegna
þessar dyr voru læstar að vetrin-
um.
Cinnabar var að ráfaum gang-
ana, greinilega órólegur. Adria
tók hann upp og kom meö hann
inn til min, þar sem hún setti
hann á mitt rúmið. Það var nú
nokkuö dimmt úti og allur þessi
snjór gerði umhverfið hálf
draugalegt. Ég dró tjöldin fyrir
gluggann, til að loka fyrir útsýnið
til brunatrjánna.
— Má ég hjálpa þér að taka upp
dótiö þitt? spurði Adria.
Ég kinkaði kolli. Þú getur byrj-
að á ráptuðrunni, ef þig langar til
þess.
Hún fór að tina upp úr töskunni,
inniskó og fleira. Ég lagði frá mér
handspegilinn og sneri mér á
stólnum við snyrtiborðið, til að
þurrka af mér varalitinn. Ég fann
að Adria stóð rétt fyrir aftan mig
og mér fannst einkennilegt að hún
skyldi koma svona fast upp að
mér. Hún rétti fram lófánn.
— Hvar fékkstu þetta? hrópaði
hún upp yfir sig. — Hefirðu farið
inn i herbergi mömmu'! Stalstu
þessu?
Hún hélt á meninu með mynd-
inni af Ulli og þá mundi ég eftir
þvi, að ég hafði stungið þvi niöur i
eitt hólfið i töskunni. Ég tók það
va'rlega af henni.
— Móðir þin átti ekki þetta
men. Ég á það. Mér var gefið það
fyrir nokkru siðan. Ég sneri þvi
við og sýndi henni bakhliðina.
Hún horfði á mig, hikandi. —
En.. en mamma átti svona men.
Pabbi lét búa það til handa henni.
Það getur ekki verið, að það séu
tvö eins.
— Þau eru aö öllum likindum
mörg svona men til. Ertu viss
um, að þetta sé eins og það men,
sem mamma þin átti?
— Nei, það var ekki svona bak-
hlið á þvi.
— Þá vona ég að þú sért leið yf-
ir þvi að koma meö slíkar ásak-
anir, sagði ég.
Henni hafði sýnilega brugðið og
liklega var hún leið yfir fljótfærni
sinni. Ég var lika leið yfir svip
telpunnar og haföi verið dálítið
hörö við hana, en ég get ekki átt á
hættu, að hún segði Shan frá
þessu. Clay og Emory gátu setið á
sér, en það myndi Shan aldrei
gera.
Cinnabar fór nú að gerast órór,
hann reis upp og rak upp ámat-
legt væl. Adria sneri sér hægt að
honum.
— Heyriröu þetta. Henni mis-
likar þaö sem þú sagðir. Kannski
veit hún betur, veit að þetta er
hálsmeniö hennar.
Ég var dálitið hvassyrt, þegar
ég sagði: — Fer Cinnabar lika á
skiðum? Ég hugsa að honum veiti
ekki af, að fá aöstoð frá Ulli, þeg-
ar hann fer niöur brattar brekk-
ur?
Adria leit snöggt á mig, en svo
hló hún glaðlega. — Þú lætur
þetta hljóma svo kjánalega.
Komdu Cinnabar. Ég skal leyfa
þér að fara þangað sem þú vilt.
Ég held samt aö þú viljir nú ekki
vera úti. Margot vildi heldur ekki
vera úti i stormi. Hún var ekki ó-
veðursbarn eins og ég. Hún horfði
glettnislega á mig, tók Cinnabar i
faðm sér og bar hann út.
Ég stakk hálsmeninu undir
nærfötin i skúffunni og fór i stig-
vél og hlýja úlpu. Svo flýtti ég
mér niöur og var glöð yfir þvi, aö
hitta hvorki Adriu né Shan. Julian
sat eins og áöur við skrifborðið
sitt. Það var nokkuö furðulegt, en
ég fann fyrir feimni, þegar ég sá
hann aftur. Það hafði verið eitt-
hvað, þarna úti i snjónum, sem
tendraði einhvern skilning og
samúö milli okkar, en. mér fannst
ég verða að vinna bug á þvi. Og
Julian brosti hlýlega til min.
— Ég ætla þá að ónáða þig, ef
þú vilt ennþá fylgja mér, sagði
ég-
Hann kinkaði kolli. — Já, að
sjálfsögðu, ef þú ert ennþá ákveð-
in i að fara. Ég verð fljótur að
fara i yfirhöfn og stígvél.
Ég beið hans við útidyrnar,
gægðist út um litlu rúðurnar i
hurðinni og sá að það var blind-
bylur. Ég var hálf kviðin fyrir þvi
að fara út, en reyndi samt að hafa
hemil á kviðanum. Það virtist
enginn á ferli, engin spor i snjón-
um, enginn Emory Ault á
gægjum bak við trén. Ég fór að
hugleiða hvar hann byggi og mér
kom í hug þaö sem Stuart hafði
sagt: að liklega væri það hann,
sem hefði lykilinn að öllu
leyndarmálinu og að eg yrði að
finna einhver ráð til að kreista
það út úr honum.
Julian kom fljótlega og hann
tók undir.arm minn, þegar við
gengum út. — Haföu engar á-
hyggjur, sagði hann, — ég hefi séð
það verra.
En það hafði ég ekki. Ég reyndi
aö beygja höfuðið, svo snjórinn
blindaði mig ekki og ég er viss
um, að ég hefði ekki haft neitt á
móti storminum, ef Julian hefði
ekki stutt mig. Húsið hvarf strax
sjónum okkar og ég heföi ábyggi-
lega villzt strax, ef ég hefði verið
ein. Það var greinilegt, að Julian
rataði blindandi, enda komumst
við að bakdyrum skiðaskálans
slysalaust. Ég var að visu móð,.
en hlæjandi, þegar ég fór inn.
Julian stanzaði stundarkorn á
stéttinni, meöan ég var að stappa
af mér mesta snjóinn og hann
burstaði af úlpunni minni.
— Þetta er allt I lagi, sagði ég
og ýtti hettunni aftur á bak. — En
ég reyni ekki einu sinni aö komast
til baka einsömul.
— Þú litur ljómandi vel út,
sagði hann og strauk léttilega
háriö frá augunum á mér. Ég stóð
stundarkorn, sem frosin viö jörð-
ina. Hann sá það og hló glaðlega.
Hann þekkti að likindum konur.
— Eigum viö aö segja, aö ég
komi klukkan tiu, til að sækja þig,
sagði hann. — Ég býst viö að
flestir fari snemma aö hátta i
þessu veðri. Ef veðrinu slotar i
nott, þá verður gott skiðafæri á
morgun. Þetta voru ósköp venju-
leg orð, en þau huldu ekki gleði-
svipinn i augum hans.
— Það á þá liklega við þig, en
ekki við kaninur eins og mig,
sagði ég og reyndi að láta ekki
heyra á mæli minu. — En það
veröur ekki lengi veriö að troða
niður nýju mjöllina.
Hann brosti. — Þú ert nú samt
duglegri en sumar kaninur, þú
hefir haft mjög góö áhrif á Adriu.
Það er kraftaverk.
— Þú getur sjálfur gert miklu
áhrifarikara kraftaverk sagði ég.
— Þú sást sjálfur hvernig barnið
tók stakkaskiptum, þegar við fór-
um upp fjallið i dag.
— Þaö var nú samt þér að
þakka, Linda. Hann' snerti laus-
lega öxl mina og hvarf út i bylinn.
Ég flýtti mér að loka dyrunum
á eftir mér, fór úr úlpunni og
3 . TBL. VIKAN 45