Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 18

meö þaB til gullsmiös i Phila-
delphiu, til aö láta má nötnin út.
Þegar ég kom meö þaö til hennar,
gaf hún mér meniö. Aö einhverj-
um ástæöum vildi hún láta lita
svo út, aö hún væri aö fara á fjör-
urnar viö mig.
Ég minntist nú oröa Shan, sem
sagöi, aö Margot heföi veriö aö
leika sér viö Stuart. Þaö virtist
ekki vera mögulegt aö fá meira út
úr honum, svo ég stóö upp til aö
fara og óskaöi þess innilega, aö ég
heföi getað kysst hann á kinnina,
en það var nú ekki svo gott, meö
þessa járnrimla á milli okkar.
— Linda, sagöi hann. —
Reyndu að hafa gát á Emory,
hann hefur lykilinn að gátunni.
Reyndu aö fá hann til aö segja þér
þaö.
Ég sagöi honum, aö ég myndi
gera þaö sem ég gæti. Svo yfirgaf
ég fangelsiö og ók hægt áleiöis til
Greystones.
Adria virtist vera búin aö ná ser
eftir óhappiö meö Shan og hún
minntist ekki á köttinn i stigan-
um. Hún óskaði mig velkomna og
var greinilega ánægð yfir til-
breytingunni. Hún vildi lika endi-
lega sýna mér herbergiö mitt og
sat hjá mér meðan ég var aö taka
upp úr töskunum. Ég var mjög
fegin og örvaöi hana til að tala viö
mig. Þaö var sennilegt, að vera
min yrði henni til góðs.
Shan var að ná sér og þótt hún
óskaöi mig ekki beinlinis vel-
komna, þá var hún samt frekar
alúöleg.
Adria var forvitin og spuröi mig
f þaula. — Hversvegna komst þú
hingaö, Linda, i staö þess aö búa i
skiöaskálanum? Þaö hefir engin
af stúlkunum, sem hafa veriö
þaö, búiö hér.
Ég var reyndar búin að búa mig
undir þessa spurningu og ég tók
þaö ráð að gera eins og Julian
haföi stungiö upp á, aö ég væri
komin til að hjálpa henni viö
námiö. Ég bað hana aö sækja
bækurnar sinar. Hún spuröi mig
ekki frekar um kennarastööu
mina, en fór eftir bókunum.
Viö fórum aö lita yfir bækurnar
og hún virtist ekki hafa neitt á
móti þvi, aö lita I kennslubækur
tvo til þrjá tima á dag.
Skyndilega stökk hún upp af
stolnum og hljóp út að gluggan-
um.
— Ég vildi óska, aö ég heföi séö
þessi tré standa I ljósum loga.
Heldurðu ekki aö þaö hafi veriö
reglulega æsandi, Linda? Það
skeöi um kvöld. Afi minn hélt að
einhver heföi kveikt I trjánum
meö vilja. Þaö getur veriö aö ein-
hver heföi ætlað aö kveikja i hús-
inu lika. En það brann ekkert
nema trén. Pabbi var lltill, þegar
þetta skeöi og hann segir aö eld-
urinn hafi stigiö svo hátt, aö hann
huldi fjallið.
— Þaðer alltaf æsandi að horfa
á eld, Adria, en þaö er ekki
gaman. Ég... ég bjó einu sinni I
húsi sem brann til kaldra kola.
Hún horföi á mig og augu henn-
ar uröu stór og spyrjandi.
— Segöú mér frá þvl, Linda.
— Kannski einhverntima siðar.
Hún fór aftur aö horfa út um
gluggann. — Pabbi sagöi, að það
heföi hvinið I eldinum eins og
hvirfilvindi. Helduröu aö þaö
komi bráöum hvirfilbylur?
Ég gekk út að glugganum henn-
ar. Brenndu trén voru ekki eins
skuggaleg núna, það haföi fest
mikinn snjó á þeim, en hann fauk
jafnóöum af. Steinnibburnar, sem
stóöu upp úr vatninu I læknum,
voru hvitkrýndar og ishröngl
barst með straumnum.
— Ég hefi ekki heyrt veöur-
fregnirnar, sagöi ég, — en mér
finnst það vera að hvessa. Ég
heyrði hvininn i vindinum og við
og viö heyrðist haglél á gluggun-
um.
Adria leit á mig og það glamp-
aöi I augum hennar.
— Shan er hrædd viö storm, en
mér finnst bara gaman, þegar
hvasst er. Þaö hvin þá líka mikiö i
turninum, en þá þykir mér gam-
an, það er eins og að vera i miðj-
um hvirfilvindinum. Veiztu hvað
Margot sagöi, hún sagbi aö ég
væri stormabarn. Þaö var mikill
stormur, þegar ég fæddist, það
var rétt svo að pabbi gat komið
henni til sjúkrahússins nógu
snemma. Hún sagöi að þaö væri
eðlilegt að ég hefði svona gaman
af storminum, að ég verði alltaf
æst og lika glöö. Stundum langar
mig til að hlaupa út, en pabbi seg-
ir að það geti verið hættulegt.
— Það er alveg ábyggilegt,
sagði ég. — En langar þig til aö
fara út núna snöggvast, áöur en
veðrið versnar?
Hún ljómaöi af ánægju. — Get-
um viö fariö núna? Viö gætum
haldið okkur heima viö húsið.
— Farðu þá I snjóstlgvél og
úlpu, svo skulum við segja pabba
þínum og Shan frá þvi, svo þau
viti hvar viö erum.
— Ekki Shan, elsku geröu það
ekki! Hún er svo hræöilega
veöurhrædd. Hún dregur alltaf
tjöldin fyrir gluggana hjá sér og
breiöir upp yfir höfuö. Viö skulum
bara tala við pabba, þú getur á-
byggilega fengiö hann til aö gefa
leyfi.
Við fórum i skíöaföt og stigvél.
Julian sat viö skrifborðið, önnum
kafinn.
— Við ætlum aö skreppa út svo-
litla stund og anda aö okkur
fersku lofti, sagði ég, en hann
virti mig vandlega fyrir sér.
— Svo Adria hefur sagt þér frá
þessari veöurást sinni. Hún er
kannski búin aö smita þig?
— Ekki beinlinis, en ég hefi
yfirleitt aldrei veriö úti i snjóbyl.
Mig langar til að reyna það.
Hann brosti til okkar. — Já, far-
iö þið bara. En þiö skuluð samt
halda ykkur heima viö húsiö, ef
það skyldi hvessa. Þaö er mjög
auövelt aö villast I skóginum, ef
hrföin veröur dimm.
— Þú ættir aö koma meö okkur,
þá værum viö öruggar.
Adria dansaöi af gleöi, en
mér var strax ljóst, að Julian
myndi ekki koma.
Hann virti mig fyrir sér, eins og
hann væri að velta þvi fyrir sér,
hversvegna ég væri aö biöja hann
um þetta.
— Okkur langar til aö þú komir
með, sagöi ég og sneri mér und-
an, áður en hann sæi of mikið. Ég
var sjálf hissa á þessu uppátæki
minu og gat varla skilgreint það
sjálf. En einhvernveginn langaði
mig til að hann kæmi út, burtséö
frá Adriu.
Hann lagði skjölin til hliðar. —
Ég verð stundarkorn að klæöa
mig f skiðaföt. Biðið þiö þá eftir
mér, ég kem bráöum.
Þegar hann var farinn, hoppaði
Adria um allt gólfið i bókaher-
berginu. — Hann ætlar að koma
meö okkur, Linda, ó, hve það er
gaman. Mikið er ég fegin að þú
komst. Shan segir að þú getir
kannski beitt okkur töfrum og hún
sagöi mér aö fara varlega. Nu
hefur þú beitt töfrum, er það
ekki? Til aö fá hann með okkur.
— Töfrum? Vertu ekki kjána-
leg. Helduröu ekki aö hann hafi
gaman af, að gera þér til geös?
Hún varð fljótt alvarleg. —
Vegna.. vegna þess, að hann
skiptir sér yfirleitt ekki mikið af
mér. Ég veit hvers vegna. Það er
vegna þess, að þegar hann litur á
mig, þá man hann eftir Margot.
Stundum held ég að hann hati
mig.
Ég vaföi litlu fatahrúguna að
mér. — Hann elskar þig mjög
heitt, vina min. Þú mátt ekki
gleyma þvi, þú mátt ekki einu
sinni láta þér detta slikt i hug.
Hann er að sjálfsögðu hryggur yf-
ir þvi, að hafa misst móöur þina,
eins og þú sjálf ert stundum
hrygg.
— En ég.. ég...ýtti...
Ég flýtti mér að taka fram i
fyrirhenni. — Það gerðir þú ekki!
Mér brá sjálfri við það hve æst ég
varð. —- Þú ýttir ekki stólnum,
Adria. Ég veit þú geröir það ekki.
Viö reynum aö finna sannanir
fyrir þvi og ég veit að okkur tekst
þaö.
— Sanna þaö...? Daufum
vonarsvip brá yfir litla alvarlega
andlitiö.
— Ég hefi veriö að hugsa um
þetta og ég hefi alveg ákveöin á-
form, en ég er ekki reiöubúin til
aö reyna þaö ennþá. Adria. Viltu
sýna mér herbergi móöur þinnar,
einhvern tima? Viltu koma meö
mér þangað?
Hún gekk strax aö dyrunum
milli herbergjanna, en þær voru
læstar. — Þau eru búin aö læsa
aftur. En ég veit hvar lykillinn er.
Aukalykill. Þaö er lykillinn, sem
Shan notaði, þegar hún læsti eftir
að Margot féll niður i gilið og...
og...
Þarna var eitthvaö, sem vert
var aö athuga. Hver haföi sagt
mér, aö þessar dyr heföu veriö
læstar, áöur en Margot dó? Clay?
Clay, en ég gat ekki hugsaö um
þaö aö svo stöddu.
Ég tók um axlir telpunnar. —
Þaö er allt i lagi, viö athugum
þetta seinna.
— Pabbi myndi ekki kæra sig
um þaö. Hann hefur sagt, aö ég
megi aldrei fara þangaö inn. En
ég fór samt og nú er hann búinn
aö læsa dyrunum. Liklega eru
hinar dyrnar læstar lika, dyrnar
frá dagstofunni. Svalardyrnar
eru læstar að innan með slag-
brandi.
— Við finnum einhver ráö, þeg-
ar þar aö kemur, sagði ég. —
Þarna kemur pabbi þinn niður
stigann. Láttu hann ekki sjá, að
þú hafir verið svolitið æst. Gerðu
honum heldur glaöa stund.
Hún horfði einkennilega á mig,
svolitiö undrandi. Ég efast um, að
þaö hafi nokkurn tima hvarflað
að henni, að þaö væri á hennar
valdi, að gleðja einhvern. Hug-
myndin hefur liklega fallið henni
vel i geð, þvi aö þegar hann kom
og gekk út aö dyrunum, skokkaði
hún glaðlega á eftir honum.
Stormurinn hafði ekki aukizt af
neinu marki, það var kafald og
stormdynurinn heyrðist i fjarska,
nálægt fjallinu. Við gengum i
kringum húsiö, Julian á undan og
visaöi okkur veginn yfir brúna,
sem lá yfir lækinn. Lækurinn var
ekki allur undir is, svo vatnið sitr-
aöi fram milli skaranna.
Það hafði kyngt niður töluverð-
um snjo og viö og viö óð Adria út i
skafla, sem náðu upp fyrir stig-
velin. Hún lét föður sinn kippa sér
upp úr sköflunum og skrikti af
ánægju. Julian virti hana fyrir
sér og svipur hans lýsti bæði
ánægju og undrun. Svo leit haun
rannsakandi á mig, eins og kátina
hennar væri kannski eitthvað frá
mér sprottin og hann vissi ekki
hvernig hann ætti að taka þessu.
Ég hugsaði með mér, að honum
veitti ekki af svolltilli uppfræðslu
sjálfum, að minnsta kosti um
föðurhlutverkið.
— Eigum við að fara upp i fjall,
pabbi, kallaði Adria til föður sins,
en nú var farið að kveða i storm-
inum, svo hún varð að tala hátt til
að láta hann heyra. Hún var rjóð i
kinnum og augun geisluðu af
ánægju.
— Aðeins nokkuð á leið, sagði
hánn. — Við verðum að sýna
Lindu útsýnisturninn, en það
verður liklega ekki mikið aö sjá i
dag.
Sjálfur var Julian i essinu sinu,
þetta átti viö hann. Dóttir hans
var nokkuð seig aö vaða snjóinn,
en nú var það ég, sem stanzlaust
var að detta i sköflunum. Ég hefði
ekki viljað fyrir nokkurn mun
spilla ánægju þeirra, enda hafði
ég lika ánægju af þessu. Það gat
lika verið, aö þetta var i fyrsta
skipti, siðan ég hitti þau, að
Julian og Adria voru eðlileg, virt-
ust hafa gleymt sorglegri reynslu
sinni.
Það var töluverður bratti, og ég
seig oft aftur i sporinu. Einu sinni
hinkraöi Adria við, til aöbiða eftir
mér. — Pabbi og Emory lögðu
þessa braut alla leiö upp á topp,
sagöi hún mér. — Ef við viljum,
getum viö fariö alla leiö frá efsta
lyftupalli og heim aö húsinu á
skiðum. En maöur veröur alltaf
að fara varlega, vegna þess að
þaö er hætta á að fara illa fram af
klettabrúnum.
Framhald á bls. 44
18 VIKAN 3 . TBL.