Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 12

0
Svo virðist sem forðum daga
hafi verið biskup i Remo, káeru
laus og stoltur ungur maður, enda
þótt velviljaður væri. 1 þá daga
var þetta vel hugsanlegt, þegar
ljós og eldur nýrra vísinda
breiddist um alla ttaliu og menn
drukku sig drukkna . áf þessum
nýju lindum. Það voru til biskup-
ar, sem höfðu minni áhuga á guð-
legum efnum en eigin glæsiieik,
og kardinálar, sem tilheyröu
meir heiminum — og það ekki
sem beztum.heimi — frekar en
þeir væru synir kirkjunnar. Ég vil
nú ekki halda þvi fram,- að þessi
biskup okkar hefi verið jafn latur
og eigingjarn og sumir þessara
manna, en hitt segi ég, að hann
var barn sins tima. Hann hefði
gjarna viljað verða lávarður, en
elzti bróðir hans varð lávarður og
hann hefði gjarna viljað gerast
striðsmaður, en næztelzti bróðir
hans varð striðsmaður. Þess-
vegna gekk hann i þjónustu kirkj-
unnar, þvi að einnig gat verið
framavon manni af svo góðum
ættum. Hann var greindur, hann
var metnaðargjarn og hann hafði
góð sambönd. Vitanlega kom
hann stundum með vandræða-
spurningar, en Baldi-ættin hafði
nú alltaf veriö dáiitið frumleg.
Leiðin, sem varð mörgum svo
torsótt, varð horrum slétt og auð-
veld frá fyrstu byrjun. Þegar
hann var gerður að biskupi i
Reno, kornungur, varð hann svo
sem ekkert hissa. Úr þvi hann gat
hvorki orðið lávarður né striðs-
maður, var það allt i lagi.
I fyrstunni gekk allt vel. Fólk
varö fegið að fá ungan og lagleg-
an biskup i Remo, þvi að forveri
hans hafði veriö bæði gamall og
ljótur. Engan langaði til að kyssa
á hringinn hans, og krakkarnir
urðu hræddir við starandi augun i
honum. En með komu nýja bisk-
upsins varð gjörbreyting á þessu.
Það varð mikið um að vera, bisk-
upshöllin fékk rækilega viðgerð
og ilminn af góðum mat lagði aft-
ur út úr eldhúsi biskupsins og
þegar hann ók gegnum borgina,
þeyttu menn húfunum sínum hátt
á loft. Svo komu ný kalkmálverk i
dómkirkjuna og kórsöngurinn
fékk á sig nýjan og betri blæ.
Hvaö synd og þjáningar snerti —
jæja, þær eru nú alltaf til staðar.
Fólkið i Remo vildi gjarna
skemmta sér við syndina og fá
sem fæstar áminningar fyrir.
Svo fór nú samt, aö stundum
færðist einhver grámi yfir huga
biskupsins okkar. Ekki vissi hann
samt, hverju það sætti. Hann
haföi næga lifsfyllingu og nóg aö
starfa. Hann var listvinur og hliö-
hollur glaðlyndum mönnum og
lærðum og stjórnaði vel. Hann
skipti sér ekki af þvi, sem hann
varðaöi ekki um og hann fann
með sjálfum sér, að ekki va-rtil sá
frami i kirkjunni, sem hann gæti
ekki hlotiö. Og samt kom þessi
grámi yfir hann. Það var ein-
kennilegt.
En þennan gráma mátti hann
ekki sýna umheiminum, hvorki
ritaranum slnum né kátu mönn-
unum, sem söfnuðust að matboröi
hans. Hann gat glimt við hann I
bænum sinum, og gerði það lika.
En það var bara enginn barna-
12 VIKAN 3 . TBL.