Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 38

GISSUR
GULLRASS
E.FTIR'
B/LL KAVANAGU e.
FRANK FLETCUER.
J
— Ég elska börn!
Þetta kom ósjálfrátt, eins og ég
réði ekki við það og hún horfði
undrandi á mig. Ég hélt niðri i
mér andanum og beið eftir
spurningu, en hún kom ekki.
Jackson kom með lyfið hennar.
Hann virtist áhyggjufullur. Þessi
maður væri ábyggilega reiðu-
búinn til að vaða eld og vatn fyrir
matmóður sina, hugsaði ég...
Hvorugt þeirra virtist taka eftir
mér. Ég laumaði mér þvi út og
hljóp upp til min.
Charles kom seint heim þennan
dag. Ég heyrði hann segja eitt-
hvaö viö Jackson i anddyrinu. Svo
hlýtur hann að hafa farið inn til
móöur sinnar, þvi að hann var
greinilega búinn að heyra það
sem okkur haföi farið á milli.
— Hversvegna sagðir þú
móður minni, að þú gætir ekki
eignazt barn?
— Það sagði ég alls ekki. Hún
hlýtur að hafa misskilið mig á
einn eða annan hátt.
En svo gat ég ekki þagað lengur
yfir áhyggjum minum.
Ég minnti hann á það, þegar ég
datt af hestbaki fyrir tveim árum.
— Charles, hefur það aldrei
hvarflaö að þér, hversvegna ég
verð ekki barnshafandi? Það
hlýtur að vera eitthvað að. Ég
hef lengi haft af þessu áhyggjur.
áhyggjur.
— En elsku vina min, tvö ár eru
ekki langur timi!
Ég gerði vesældarlega tilraun
til að endurgjalda bros hans og
reyna að vera róleg, en það
heppnaðist ekki.
— Charles, ég er hrædd um að
ég geti ekki eignazt barn!
Frh. i næsta blaði
LJÓSMÓÐIR
Framhald af bls. 23
myndinni. kaliar dyravörðurinn
Er Helga N'ielsdóttir Ijósmóðir
hér'’" ÞaO varo drnennur hlátur i
svlnum yfir þvi aö . illað var á
i',ósmóður um leið og kon«i datt
Ég flýtti mér út, þvi aö þarna var
kominn maöur að sækja mig til
sængurkonu.
— A striðsárunum höföu Norð-
menn húsið, sem Fæöingarheim-
ilið var i, á leigu og höfðu þar
sjúkrahús. Þeir borguöu mér
leiguna fyrirfram óg fyrir þá pen-
inga byggði ég hús fyrir foreldra
mina á Æsustöðum i Eyjafirði á
árunum 1941—42. Norðmennirnir
gátu framkvæmt aiiar mögulegar
aðgeröir á Fæðingarheimilinu, þó
að sjúkrahúsleyfi fengist ekki
fyrir íslendinga þar.
— Svo var það, einkum fyrir
tilstilli tsaks Jónssonar, að bær--
inn keypti af mér bæði húsin. tsak
hafði áhuga á að fá heimilið til af-
nota fyrir Barnavinafélagiö
Sumargjöf og setja þar á stofn
barnaheimili. Það var gert og
barnaheimili var starfrækt i hús-
inu í nokkur ár. Eftir það var hús-
iö notað handa húsnæðislausu
fólki, unz rekstur Fæðingarheim-
ilis Reykjavikurborgar hófst þar
árið 1960.
— Fórstu þá til starfa þar?
— Nei. þess var ekki farið á leit
við mig og ég held ég hefði ekki
kært mig um það. Þeir fengu
ágætis ljósmóður, Huldu Jens-
dóttur, til aö veita heimilinu for-
stööu og hún hefur gert það siðan
af röggsemi og myndarskap. Ég
var skipuð borgarljósmóðir árið
1944 og var búin að starfa við
Heimilishjálpina frá árinu 1949,
svo að ég hafði yfrið nóg að gera.
Mér finnst starf Heimilishjálpar-
innar mjög áhugavert og mikils-
vert og hef starfað þar siðan.
Þrátt fyrir ótæmandi verkefni
Heimilishjálparinnarhefur Helga
haldið 1 jósmóðurstörfunum
áfram allt til þessa dags, þó að I
litlum mæli hafi verið núna seinni
árin. Siöast tók hún á moti
myndarlegri 16 marka telpu að
Eyjabakka 24 aðfaranótt 16. des-
ember siðastliöins.
— Ég lit svo á, að bærinn ætti
að hafa starfandi eina eða tvær
ljósmæður, sem kalla mætti út,
þegar þörf krefur. Fæöing getur
boriö mjög brátt að og viö allar
mögulegar aðstæður, þannig að
nauðsynlegt er aö geta kallaö út
ljósmóöur. Mér finnst lika sjálf-
sagt, að þær konur sem vilja, geti
átt börn sfn heima. Fæðingar-
hjálp i heimahúsum er miklu per-
sónulegri og stofnar til nánara og
innilegra sambands en gerist á
sjúkrahúsunum. Hér I bænum er
lika svo stutt að flytja konur á
sjúkrahús, ef eitthvað verður að.
Helga hafði frá ótal mörgu
fleira að segja af langri starfsævi
sinni sem ljósmóðir, en þetta
verður að nægja i þetta sinn. Okk-
ur fannst samt ógerlegt að skilja
við hana án þess að spyrja hana
álits á máli, sem nú er mjög á
döfinni, fóstureyðingum.
— A þvi máli eru ótal hliðar og
næsta erfitt að taka beina afstöðu
til þess. Ég hallast þó að þvi, að
ákvörðun um fóstureyöingar eigi
að vera á valdi konunnar sjálfrar.
Hún hlýtur að ráða bezt fram úr
eigin vandamálum sjálf. Ég vil
ekki trúa þvi, að konur misnoti
það frjálsræði, sem þær fengju
með frjálsum fóstureyðingum, en
mér finnst að setja eigi ákvæði
um að fóstureyðing veröi að fara
fram eins snemma og unnt er. Við
veröum líka aö horfast i augu við
það, hvað viö höfum hrapallega
vanrækt að uppfræða unglingana
um kynferðismál. Þar verður að
ráða bót á umsvifalaust og allur
orðhengilsháttur hvaö slika
fræðslu varöar er til skammar. A
meðan unglingar hafa enga
fræðslu og stundum verri en enga
fengiö um kynferðismál, er ekki
hægt aö sakfella þá og ef barn-
'ungar stúlkur, sem ekki eru færar
um aö annast börn, eiga aö ganga
mann frá manni aö tjá vandræöi
sin án þess að bót sé á ráöin, er
það meiri þrekraun en þær fá
staðið undir. Mér finnst, aö allt of
stór orð hafi veriö höfö um þær
stúlkur og konur, sem hafa fengið
eytt hjá sér fóstri. Þaö minnsta
væri að skipta ábyrgöinni jafnt á
bæöi kynin. Þaö er lika alvarlegt
mál, hvaö margar konur fóru
38 VIKAN 3 . TBL.