Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 16

Ég leitaöi Clay uppi. Shan hafði
sagt mér svo margt og ég gat bet-
ur skilið óbeit Clays á Margot
núna. Var sú óbeit nógu mikil, til
þess að hann hefði getað farið inn
i herbergi Margot, eftir að Stuart
yfirgaf hann I bókastofunni? Hve
sennileg var saga hans um læstu
dyrnar? Mér geðjaðist vel að
Clay, en vegna Stuart, mátti ég
ekki treysta nokkrum manni.
Clay var að ræða við kokkinn i
eldhúsinu. Þegar ég bað hann að
tala við mig, kom hann strax með
mér fram í forsalinn. Við sett-
umst við eitt borðið og ég sagði
honum hvað Julian hefði í huga.
— Svo þér hefur tekizt að kom-
ast inn á heimilið, Linda.
— Adriu geðjast vel að mér.
Það getur lika verið, að hún
þarfnist min. Mér er lika farið að
þykja vænt um telpuna og ég vor-
kenni henni mikið. Ég ætla að
minnsta kosti að reyna að hjálpa
henni.
Clay tók skörunginn og fór að
stjaka við kulnuðum glæðum i
arninum. Grá aska þyrlaðist upp.
— Ég hugsa að þú sért heiðar-
leg I þvi, sem snertir Adriu, sagði
hann. — En hvað skeður, þegar
Julian kemst að þvi hver þú ert og
þaö hlýtur hann að gera, fyrr eða
siöar. Heldurðu það ekki? Hann
verður ekki árennilegur þá. Getur
það ekki haft einhver áhrif á
Adriu?
— Ég verð að reyna, sagði ég
þrjóskulega.
— Þú um það, sagði hann. —
En ég er að velta þvi fyrir mér,
hvað ég á að gera með gesti mina
I kvöld.
— Julian hefur ekkert á móti
þvi, að ég sinni þeim störfum, eft-
ir sem áður. Ég get samt veriö
með Adriu mikinn hluta dagsins.
Ég hef hugsað mér að llta eftir
námi hennar, kenna henni eitt-
hvað. Faðir hennar getur svo
sinnt henni á kvöldin.
Hann stóö upp og lét skörunginn
á sinn stað. — Hefur það ekki
hvarflað að þér Linda, að þú sért
að fara inn á hættusvæði, meö þvi
að flytja þangað?
— Mér finnst að aðalhættan
stafi frá Emory Ault. Hann hefur
ekki ennþá talað viö Julian.
— Hvað finnst þér um köttinn i
herbergi. þinu? Heldurðu að
Emory hafi staðið fyrir þvi?
— Varla. Ég sagði Julian frá
þvi og hann heldur að Shan hafi
gert það og það heldur þú lika. En
ég óttast ekki Shan.
— Þá ert þú hugrakkari en ég,
sagði hann og gekk i áttina að
skrifstofunni. — Þarftu ekki að-
stoð við að flytja?
Eg hristi höfuöið og fór upp á
loft. Cinnabar var að minnsta
kosti ekki i herberginu minu
þessa stundina, enda var Shan
rúmföst.
Það var satt, ég var nokkuð mið-
ur min, þegar ég nálgaðist Grey-
stones.Ég var farin að hafa það á
tilfinningunni, að mér stafaði
hætta af þessu húsi. Það var eitt-
hvað óljóst, sem þreifst i skugg-
anum og var vandlega dulbúið.
Þegar ég hugsaði um fólkið. —
Shan, Julian, Clay og Emory, þá
sá ég ekkert dularfullt við þaö.
Það var heldur ekkert dularfullt
við framkomu Emorys, svo-
greinileg var óvild hans.
Þegar ég var búin að láta niður
i töskurnar, lét ég smádót niöur i
ráptuðruna mina og ætlaði að
fara að renna lásnum fyrir. Ég
stakk hendinni niöur i innra hólf-
ið, en þá varð fyrir mér silfur-
hálsmen, sem Stuart átti. Það var
mynd að Ulli, verndara iþrótta-
manna. Þetta minnti mig á, að ég
þurfti að tala við Stuart, áður en
ég færi til Greystones. Ég hafði
ekki sagt Julian, hvenær ég
myndi koma, svo ég smeygði
festinni yfir höfuð mér og stakk
meninu inn fyrir blussuna.
Þegar ég kom fram á stigapall-
in, stóð Clay þar og beið min, til
að hjálpa mér niöur með töskurn-
ar. Ég hafði það á tilfinningunni,
að hann ætlaöi að segja eitthvað
meira viö mig, svo ég hikaöi
andartak, áður en ég gekk út. Ég
várð mjög undrandi yfir orðum
hans.
— Það sem ég dái mest af ölu
er hugrekki, sagði hann. — Julian
er hugrakkur, en ég er ekki viss
um aö ég hafi það til að bera: alls
ekki viss um það Linda, að ég
vildi hætta mlnu eigin öryggi.
Viltu minnast þess?
Hvað var hann að reyna að
koma mér I skilning um? Var
hann að vara mig við einhverju?
Ég varð allt i einu fegin, aö ég
skyldi ekki þurfa aö vera einni
nótt lengur i skiðaskálanum.
Hann kom mér ennþá meira á
óvart, þegar hann beygði sig
og kyssti mig lauslega en innilega
á kinnina. Svo stjakaði hann mer
glaðlega út um dyrnar og bar
töskurnar mlnar út i bilinn, hjálp-
aði mér aö koma sklðunum fyrir á
bilþakinu. Þegar ég var sest und-
ir stýrið, þakkaði ég honum fyrir
og sagöi honum, að ég ætlaði aö
skreppa til bæjarins til að hitta
Stuart. Hann sagði ekki neitt, en
þegar ég var búin aösnúa bilnum,
sá ég I speglinum, aö hann stóö
kyrt á hlaðinu. Clay Davidson var
furðulegur maður. Ég skildi hann
alls ekki, en mér var orðið mjög
hlýtt til hans.
Þegar ég kom inn I fangelsið,
voru aðrir i heimáókn, svo ég
þurfti að biða i anddyrinu. Þegar
ég var kölluö inn, voru aðrir aö
tala saman gegnum næstu grind.
Ég reyndi þvi að tala lágt, svo
ekki heyrðist til mln. Fyrst varð
ég að gera Stuart ljóst, að Julian
hefði ekki i huga að heimsækja
hann, en að hann myndi sennilega
ekki hefja neinar aögeröir á móti
honum.
Stuart leit á mig, vantrúaður á
svipinn. —Það er ekki likt Julian,
ég veit ekki hvað hefur komiö yfir
hann.
— Stundum erhann viss um, að
þú hafir ýtt stólnum fram af,
sagði ég. — En hann er ekki viss.
Trúnaðartraustið var horfiö úr
svip Stuarts, hann var miklu von-
daufari en daginn áður, þegar ég
heimsótti hann.Mér fannst jafnvel
hárið á honum hafa misst gljá-
ann, og augun voru orðin döpur.
— Ég get ekki trúað þvi, að
hann gerði mér þetta, — aldrei
Hrævareldur
Eftir Phyllis A. Whitney
4. hluti
16 VIKAN 3 . TBL.