Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 24

Brúðkaupsferö
í Egyptalandi
Þau elskuðu hvort annað, og þó voru þau
strax byrjuð að kýta. Magnúsi fannst
hann verða að hygla öllum með útréttar
hendur, burðarkörlum leiðsögumönnum,
herbergisþjónum. Það lækkaði ört i
ferðasjóðnum, og Liv sagði: Þú leggur
bara þitt af mörkum til að halda þessu
rotna kerfi. Amal hafði hlunnfarið þau og
krafizt miklu meira fyiir ökuferðina en
hann átti rétt á. Og þó fann Magnús til
meiri samkenndar með þessum litla fá-
tæka fjölskylduföður en sinni eigin konu
Liv.
Þau voru I brúðkaupsferð i
Egyptalandi.
Það var hennar hugmynd, ekki
bara ferðast eitthvert suður á
bóginn, liggja i sólbaði á bað-
strönd, heldur kynnast einhverju,
sem væri virkilega þess virði.
Það var hún, sem gerði ferða-
áætlunina, hún var ferðavanari
en hann.
Strax annan daginn þeirra i
Kairo kom i ljós, að
kostnaðaráætlun hennar fengi
ekki staðizt. Hún hafði ekki tekið
þjórféð með i reikninginn. Og hún
neitaði enn að taka það með i
reikninginn, þótt smápeningarnir
flytu frá þeim i striðum straumi
til burðarkarla, leiðsögumannaog
iþjónustufólks, til allra, sem urðu
á vegi þeirra og buðu þjónustu
sina. Hún sneri við þeim
bakinu, kallaði þetta kapitaliskan
ósið, niðrandi fyrir báða aðila
Vertu bara vingjarnlegur við þá i
staðinn, sagði hún. Hún gat
trútt um talað það var hann, sem
þeir sneru sér til. Hann
borgaði,....
Hann borgaði manninum, sem
gerði baðherbergið hreint,
manninum, sem bjó um rúmin,
manninum, sem þreif ganginn,
hvitklæddum mönnum, sem alls
staðar spruttu upp, drógu fyrir
gluggana, kveiktu fyrir þau ljós-
in, fylgdu þeim til herbergisins,
hvenær sem var sólarhringsins og
spurðu þau, hvort þeim likaði
ekki vel, hvort mister og madame
væru ekki ánægð, hvort þau
vantaði nokkuð? Þeir stóðu þarna
og biðu þolinmóöur; vingjarnleg
ir,æn ákveðnir eftir þóknuninni,
meðan hún gekk enn ákveðnari að
rúminu og fór að afklæða sig.
Hann vissi aldrei, hversu mikið
hann átti að gefa þeim, og stund-
um reyndi hann að yppta öxlum
og segja, að hann hefði þvi miður
enga smápeninga á sér, kannski á
morgun. Það gekk ekki, þeir létu
sér það ekki nægja, buðust til þess
að skreppa fyrir hann og fá skipt.
Komu svo til baka, dyggir, hjálp-
samir umhyggjusamir — og
ætluðust til afgreiðslu fyrir þetta
viðvik • lika.
Magnús og Liv gerðu hetjuleg-
ar tilraunir til þess að fá að bera
farangurinn sjálf, þrýsta sjálf á
lyftuhnappana. Gefðu þeim
ekkert! sagðihún. Þú leggur bara
þitt af mörkum til að viðhalda
þessu rotna kerfi. Þú stendur og
grefur i buxnavasana eftir smá-
peningum eins og gamall heims-
valdasinni. Þessir menn, sem þú
gefur fáeina pjastra fyrir smá-
greiða, hefðu kannski orðið há-
skólakennarar eða bankastjórar,
ef þeir hefðu haft sömu
menntunarmöguleika og þú.
Hann var henni sammála. Auð-
vitað hafði hún á réttu að standa.
Sá, sem stjórnaði þjónustuliðinu á
þeirra hæð var kallaður „ofurst
inn” og hafði verið við E1 Ala-
mein, með ör i andlitinu eftir
byssusting, og það glitti i gamla
einkennisjakkannn undir hvitum
klæðum hans. Hann stóð i rétt-
stöðu, þangað til hann hafði
fengið sina pjastra, það var erfitt
að gefa honum og horfast i augu
við hann um leið. Enn erfiðara að
láta það vera.
Við pýramidana voru þau um-
kringd af mönnum, sem vildu
leiðsegja þeim, selja þeim minja-
gripi, hálsfestar, póstkort, leigja
þeim úlfalda, bjóða þeim sitt litið
hver og fá hver sitt fyrir það. Bak
við æpandi hjörðina reis Keops-
pýramidinn, og þau reyndu að
brjóta sér leið að honum, reyndu
að útskýra, að þau vildu sjálf fá
að ganga urh, að þau hefðu með-
ferðis norska bók, þar sem þau
gætu fundið allt, sem þau vildu
vita. Allt i kringum þau tróðust
þessir menn, tuttugu, þrjátiu
ungir menn og gamlingjar, æp-
andi, ógnandi, biðjandi. Lög-
reglumaður kom þeim til aðstoð-
ar og ruddi þeim nægilegt svig-
rúm til þess að velja einn mann úr
hópnum, sem gæti þá haldið hin-
um i hæfilegri fjarlægð. Þau hálf-
hlup'u að pýramidanum, dauð-
hrædd við að lita i kringum sig og
ennþá með hóp af úlfaldaleigj-
endum og minjagripasölum á
hælunum.
Á heimleiðinni óku þau i gegn-
um litið sveitaþorp. Liv spurði
bflstjórann, á hverju ibúarnir
lifðu, og hann svaraði, að þeir
lifðu á ferðamönnum. Þetta voru
heimkynni leiðsögumannanna,
úlfaldaleigjendanna, minjagripa-
framleiðendanna og sölumann-
anna. Þegar Magnús horfði á
þreyttar konurnar og skitug
börnin, fann hann til sektar-
kenndar, fannst hann hafa svikið
þau. Hefði hann ráð á þvi að
borga flugfélögum og hóteleig-
endum, ætti hann einnig að geta
borgað þeim, sem ekki höfðu
annað en rústir og pýramida að
lifa á.
Hann reyndi að skýra þetta út
fyrir Liv. Þú ert nú ekki almenni-
legur, sagði hún. Skilurðu það
ekki, að á meðan fólk hugsar
svona eins og þú, þá verður engin
breyting til batnaðar hjá þessu
fólki það eina, sem þú hefur upp-
úr þessu, er að friða þína eigin
samvizku.
Alla leiðina til Kairo talaði hún
um menntun, iðnvæðingu, jarð-
bætur, um leyfarnar af lénsskipu-
laginu. Þetta fólk skortir ekki
ölmusur, sagði hún, heldur sjáfs-
virðingu!
Þrátt fyrir alla hennar mælsku,
hafnaði hann hádegisverðinum til
þess að spara nokkra pjastra.
Hann var þegar búinn að eyða öll
um norsku peningunum, sem
hann hafði skipt, án þess að hún
vissi. Hann kvaðst ekki vera
svangur i þessum hita og sat með
glas af ódýru egypsku öli, meðan
hún snæddi ilmandi kebabrétt.
Hann langaði til þess að segja, að
enda þótt kenningar hennar væru
eflaust réttar, þá ættu þessir
vesalings fátæklingar ekki
annarra kosta völ nú til þess að
framfleyta fjölskyldum sinum, og
að hann hefði hugsað sér að halda
áfram að dreifa smápeningum
meðal þeirra, eins lengi og það
væri það eina, sem hann gæti gert
fyrir þá. En hann átti ekkert svar
við þeirri staðhæfingu hennar, að
eina leiðin til jafnréttis mann-
anna væri að breyta afstöðunni til
þjóðanna i vanþróuðu landanna.
Hefðu þau setið heima i Osló,
hefði hann hlýtt á hana fullur að
dáunar, eins og venjulega. Hann
Smásaga eftir Evu Seeberg
24 VIKAN 3 . TBL.