Vikan - 17.01.1974, Blaðsíða 37

HvaBa sáputegund viltu helzt nota, þegar þú ert neyddur til aö
þvo þér?
Voru að gefa sig, heyrði ég þessa
sömu rödd, sömu orðin:
— Komdu hingað, Madeleine.
Komdu til min.
Hún rétti mér hendur sinar og
ég kyssti á kinnina, sem hún sneri
að mér. Einhverra hluta vegna
varð ég að berjast við grátinn...
Næstu daga var ég i hálfgerðri
leiðslu. Allt var svo óraunveru-
legt og ég barðist við að finna ein-
hverja fótfestu. bað gekk betur
en ég hafði búizt við, — svo lengi
sem ég gat flúið til Charles. Hann
var alltaf jafn hugsunarsamur og
reiðubúinn til að veita mér
stuðning.
Ef það hefði nú aðeins orðið
þannig... En þvi var ekki að
fagna. Tregarran og allar skyldur
hans tóku nú æ meira af timanum
og ég var mikið ein. Ég skildi
þetta vel, en erfitt var það.
Fjárhagsástæðurnar voru ekki
eins hagstæðar og Charles hafði
haldið. Það þurfti að lagfæra
margt og það kostaði mikla
peninga, Það þurfti lika að
athuga ýmislegt varðandi leigu-
liðana. Roger hafði alltaf séð um
þetta sjálfur i samráði við móður
sina, en nú hvildi þetta allt á
herðum Charles. Roger hafði
verið meðeigandi i stóru inn-
flutningsíyrirtæki i London og
ágóðinn frá þvi var nauðsynlegur,
til að geta haldið búgarðinum við.
Charles varð að koma i stað
bróður sins þar lika, svo hann
þurfti oft að fara til London.
Fyrstu vikurnar var Charles á
stöðugum eftirlitsferðum um
eignina með móður sinni. Ég var
þvi mikið ein og var reyndar fegin
þvi. Ég kveið fyrir að vera ein
með tengdamóður minni, kveið
fyrir spurningunum, sem ég vjssi
að hún myndi leggja fyrir mig.
Það var gott að fá svolitinn frest
og reyna að venjast aðstæðum.
Ég man eftir fyrstu máltiðinni,
daginn sem við komum.
Við vorum aðeins þrjú við
borðið og Jackson hafði yfirum-
sjón með framleiðslunni. Hann
stóð bak við stól Lydiu Tren-
dennis. Fjórði diskurinn var á
borðinu og ég hélt aö hann hefði
Victor Trendennis, föður
Lydiu, sem hafði verið lamaður i
mörg ár. Hann lá i rúminu i her-
bergi sinu á þriðju og'efstu hæð
hússins, gamall nautnaseggur,
sem hafði sóað lifi sinu og tölu-
verðum hluta af auðæfum sinum,
áður en sjúkdómurinn lagði hann
i rúmið. Þessi gamli maður,
dóttir hans Lydia og Charles voru
þau einu sem eftir liföu af ættinni,
sem ég var nú að ganga inn i.
A veggnum bak við auða
stólinn, var málverk af mjög fag-
urri konu, með hrafnsvart hár og
glitrandi skartgripi. Lydia Tren-
dennis sá hvert ég horfði.
— betta er málverk af föður-
ömmu minni, Lydiu Trendennis,
sagði hún. — Hún var fyrsta
konan, sem erfði Tregarran, en
stoltari en aliir forfeöur hennar.
Hún krafðist þess, að sá maður
sem kvæntist henni tæki sér
nafniö Trendennis, til að það yrði
ekki úr sögunni. Margir vildu
leggja það á sig, Trendennis var
frægt nafn!
Hún hélt áfram að tala, sagði
mér að móðir sin hefði látist af
barnsförum og að faðir hennar
hefði sifellt verið fjarverandi.
— Það var amma min, sem ól
mig upp, hún ein.
Einhversstaðar i undirvitund
minni hringdi viðvörunarbjalla,
en ég var of utan við mig, til að
skilja það. Mér var illt i höfðinu.
Nokkrum dögum siöar drap
Jackson á dyr hjá mér og sagði að
frú Trendennis óskaði eftir að
tala við mig.
Þetta var siðdegis og Charles
var ekki heima. Hann hafði farið
að heiman rétt eftir hádegið og ég
hafði setið ein i ibúð okkar á
annarri hæð. Þetta var ljómandi
þægileg ibúð, sem Roger hafði
látið gera á sinn kostnaö. Ég hafði
haldið mig þarna allan daginn, til
að losna við spyrjandi augnaráð
tengdamóöur minnar. Mér fannst
það augnaráð mjög óþægilegt.
Hún beið min i bókaherberginu,
þegar ég kom niður. Hún var vin-
gjarnlegri en ég hafði búizt við og
spurði hvort þetta væri mikið
ónæði fyrir mig. Þegar ég sagði
henni, að ég hefði hugsaö mér að
fara út fyrir miðdegisverðinn,
ráðlagði hún mér að fara i hlýja
kápu, vegna þess, að ennþá væri
kalt vorloftið, sérstaklega fyrir
mig, sem væri vön heitara lofts-
lagi. Hún bað mig að gæta vel
heilsu minnar.
— Hve lengi eruð þið búin að
vera gift? spurði hún allt i einu.
— Rúmlega tvö ár. Það verða
þrjú ár i nóvember.
— Jæja, svo lengi. En hve
timinn liður.
Við skiptumst á nokkrum
venjulegum setningum og ég
hafði á tilfinningunni, að hún væri
að fikra sig áfram að einhverju
sérstöku, sem henni lá á hjarta.
— Ég verð að viðurkenna, að
ég varð nokkuð hissa, þegar
Charles skrifaði mér og sagðist
vera að hugsa um að kvænast,
sagði hún brosandi. — Ég hafði
það alltaf á tilfinningunni, að
hann yrði piparsveinn. Það skipti
heldur ekki miklu máli, meðan
Roger var á lifi.
Mig grunaði hvað hún væri að
fara og ég reyndi að færa tal að
einhverju öðru. En það
heppnaðist ekki.
Hún flutti sig nær mér og lagði
hönd sina ofan á mina. Hún horfði
lika beint i augu min. Ennþá einu
sinni fannst mér ég sitja frammi
fyrir sjúkri manneskju.
— Þið eruð liklega svo nýtizku-
leg, að ykkur finnst ekki nauðsyn-
legt að eignast börn fyrstu ár hjú-
skaparjns, sagði hún. — En nú er
Roger horfinn og þið eruð ekki
lengur eins og fólk flest. Þið eruð
erfingjaraö Tregarran. Þið hafiö
nú skyldum að gegna og það sem
fyrst og fremst ber að hafa i huga,
þaö er að halda ættinni við. Með
öðrum orðum...
Hún horfði á mig vonaraugum
og þegar ég svaraði ekki, gerði
hún sig liklega til að standa upp.
En hún gat ekki staðið upp. Hún
stóð á öndinnni, beygði sig áfram
og tók með höndinni á siðunni og
var orðin náföl.
Ég stóð upp, óttaslegin og vissi
ekki hvernig ég átti að hjálpa
henni. Stundarkorn var eins og
hún væri að berjast við kvalakast.
Svo greip hún fast um stólbrikina
og þvingaði sig á fætur. Svo dró
hún djúpt andann og hristi
höfuðið.
— Það er liðið hjá. Lofaðu mér
bara... lofaðu mér þvi að segja
ekki Charles frá þessu. Ég vil
ekki auka á áhyggjur hans.
Hún hringdi og Jackson kom
strax inn. Það var eins og hann
skildi hvað hún vildi, þvi að hann
hraðaði sér út aftur.
— Ég hef áhyggjur af Tre-
garran, Madaleine, hélt hún
áfram. — Andlát Rogers var
mikiö áfall fyrir mig. Nú er ég svo
hrædd um að eitthvað geti komið
fyrir Charles, svo hann deyi barn-
laus. Þetta er hrein martröð. Þaö
er aðeins ein leið og það er aö þið
Charles eiginst barn. Made-
leine... Ert þú ekki hrifin af
börnum?
3 . TBL. VIKAN 37