Vikan - 31.01.1974, Síða 3

IÞROTTIR
ALLA
G/LDI ÍÞRO TTA
Þaö er hverjum einstaklingi
nauðsyn að stunda einhverjar
Iþróttir til að halda likamanum i
góöu formi. „Heilbrigð sái i
hraustum likama”, það ágæta
spakmæli, hefur löngum sannað
réttmæti sitt. Staðreynd er, að
þeir sem þjálfa likamann dyggi-
lega og misbjóða honum sjaldan
eða ekki með óhóflegu hóglifi eða
alltof skaplegum lifsvenjum, fá
siður ýmsa þeirra lifshættulegu
sjúkdóma, sem fylgja aukinni
velmegun og hafa mun betri
batahorfur, ef þeir fá einhverja
þessara sjúkdóma.
Iþróttahreyfingin hefur
stundum verið sökuð fyrir að
reyna eingöngu að laða til sin ein-
staklinga til þjálfunar með
keppni og afrek i huga. Þetta er
alrangt.
Keppnisiþróttir eru þó efalaust
algjör forsenda fyrir þvi, að unnt
sé að ná til fjöldans, en t.S.t.
hefur ávallt haft á stefnuskrá
sinni að reyna að fá alla með til
hollra og heilbrigðra íþrótta-
æfinga og likamsþjálfunar i ein-
hverri mynd.
Enginn getur neytt fólk til
iþróttaiðkana eða likamsræktar.
tþróttahreyfingin mun hins vegar
leggja enn meiri áherzlu á gildi
hvers konar likamsþjálfunar og
leitast við að kynna almenningi
niðurstöður læknavisindanna á
þessu sviði. Einnig verður áfram
unnið markvisst að þvi að bæta
aðstöðu til Iþróttaiðkana úti sem
inni.
Mikið hefur áunnizt og siðustu
árin heíur þeim fjölgað mikiö,
sem stunda iþróttir, ekki aðeins
með keppni i huga, heldur alls
konar trimm, og hefur aukningin
sennilega orðið mest á sund-
stöðum og i skiðalöndum. Hætt er
þó við, að ennþá séu kyrraliís-
dyrkendur allmargir.
Áróður siöustu ára fyrir
aukinni likamsrækt og likams-
stælingu byggist ekki á nýlega
uppgötvuðum sannindum. Mörg
sú staðreyndin um þessi mál
virðist hins vegar gleymd og
grafin núlifandi kynslóðum, sem
jafnvel fornmönnum var vel
kunn. Islendingasögur segja frá
áhuga fornmanna á leikjum og
iþróttum, ekki aðeins barna og
ungmenna, heldur einnig full-
orðinna. A sjötugs aldri gekk
Skalla-Grimur til knattleiks.
Siðar á öldum gleymdust
þessar listir að mestu vegna efna-
hagslegra erfiðleika. Lifsbjörgin
frá degi til dags krafðist mikils
likamlegs erfiðis. Matvana fólk,
úrvinda af þreytu eftir strit fyrir
daglegu brauöi, stundar ekki leiki
og iþróttir. Siöan óx gengi þjóöar-
innar á ný, og nauðsyn likamlegs
erfiðis við öflun fæðu og nauð-
þurfta minnkaði. Stór hluti
þjóðarinnar fer þá að búa við
likamlegt makræði. Orku-
lindirnar knýja nú vélar, sem
koma i stað strits likama og skila
margföldum afköstum. Sú þróun
er hárrétt, en felur þó i sér veiga-
mikla hættu fyrir höfund sinn.
Þörf likama hans fyrir hreyfingu
og stælingu hefur gleymzt.
Börn eru sifellt á hreyfingu og
telja ekki eftir sér sporin. Flestir
unglingar reyna hressilega á
likamskrafta sina af og til eins og
af innri þörf. En þegar komið er
fram að tvitugs aldri, hverfur
meginþorri manna og kyenna úr
leik. f langflestum tilvikum er
teningnum kastað á milli 25-30
ára aldurs, hversu verður um við-
haid og viðurgerning við
likamann til æviloka. Trúlega
kemur þá áþreifanlega i ljós
önnur tilhneiging mannverunnar,
sem eflaust er lika frumstæð og
áhrifarik: tilhneiging til hógh'fis
og makinda, náskyld öðrum djúp-
stæðum, mannlegum eiginleika,
letinni.
Menn eru i eðli sinu latir og