Vikan - 31.01.1974, Qupperneq 39

Ertu byrjaóur?
Byrjaður með hvað? %0
Byrjaður að spara!
Spara fyrir hverju?
Spariláni, auðvitað!
Landsbankinn gefur allar upplýsingar
um reglubundinn sparnað og sparilán.
Lesið bæklinginn um
Sparilán vp
Landsbankans
Framhald af bls. 33
virtust dauðir. Þar þekkti hann
d’Assega greifa, yfirhirðstjórann,
en hina ekki. En á þessari stundu
voru drottningin óg Manoel prins
i Vogarhúsinu, þar 'skammt frá,
og greifahjónin Figueira (sem
bæði tilheyrðu hirðinni), voru að
reyna að aftra prinsinum, sem
var úrvinda af harmi, frá þvi að
fara inn i spitalasalinn. Næstum
samstundis kom einn fyrrverandi
ráðherra að nafni Moreira, sem
einnig var læknir, á vettvang og
bað spænska sendiherrann og
d’Asseea greifa að hjálpa sér að
afklæða likin, svo hægt væri að
huga að sárum þeirra. Konungur-
inn, sem var með tvær kúlur i sér,
var sýnilega dáinn, en de San Lu-
is greifi var ekki viss um, að
krónprinsinn væri það einnig, þvi
að hann var með bros á vör og
virtist aðeins vera sofandi. Hann
sagði við Moreira lækni: — Það
þarf að rannsaka hann nákvæm-
lega, þvi að ég held, að hann sé
enn lifandi. Moreira svaraði, og
andlitið var tárvott: — Krón-
prinsinn okkar er dáinn eins og
konungurinn. ( Kúlan hafði komið
i hægri kinn og komið út um háls-
inn að aftanverðu). Greifinn vildi
enn ekki trúa þessu og bað hann
rannsaka prinsinn aftur, en lækn-
irinn svaraði aöeins: Hann er
dauður. Þá sagði San Luis greifi:
— Jæja, ég ætla þá að trúa yður
og sima stjórninni minni að kon-
ungurinn og krónprinsinn séu
dánir. — Yður er óhætt að sima,
sagði læknirinn. — Þvi miður fyr-
ir okkur alla, eru þeir báðir dánir
Nú komu læknar úr flotanum til
aö aðstoða Moreira lækni og einn
þeirra var sendur i Vogarhúsið til
þess að tilkynna Amélie drottn-
ingu árangurinn af rannsókninni.
Skömmu seinna, þegar Moreira
og hinir voru að þvo andlit hinna
dánu, fór greifinn yfir til drottn-
ingarinnar og Manoels pr ins —
nýja konungsins. Drottningin, öt-
uð I blóði eiginmanns sins og
eldra sonar, grét og faðmaði
Manoel, er hafði enn ekki fengið
neina aögerð sára sinna og bar
sig sem hetja. Greifinn heyrði
hana segja: — Þú ert særður, þér
hlýtur að liða illa, en Manoel
svaraði: — Nei, mamma, ég er
ekkert særður og handleggurinn
bagar mig ekki neitt. Það er bara
ógæfa min, sem bagar mig. En
það var greinilegt, að hann þjáð-
ist mikið, þegar hann sagði þetta.
Ef fyrirætlun morðingjanna
heföi náð fram að ganga, heföi
verið þriðja likið i spitalasalnum
viö hliöina á liki konungs og elzta
sonar hans. En Franco, sem einn-
ig hafði veriö dæmdur til dauða af
mönnum Buicas, hafði sloppið lif-
andi þennan dag fyrir einstæða
tilviljun. Þegar skrúðfylkingin
lagöi af stað frá bryggjunni, hafði
kunningi hans tekið hann tali, svo
að hann náði ekki að verða sam-
ferða, aö þvi er virtist. Hann hafði
þvi sent frá sér vagn sinn og farið
gangandi (að þvi er frekast er vit-
að), og einn sins liðs. Eins og de
Sant Luis hafði hann heyrt skot-
hvellina og uppnámið, þegar
hann var skammt kominn frá
bryggjunni, en stað þess að
ganga gegnum hópinn vestan-
megin á Praca, hafði hann farið
inn i flotavopnabúrið um dyrnar
út að ánni og i gegnum bygging-
una áleiðis að dyrunum út að
Vopnabúrsgötu og kom' að rétt i
þvi að konungsvagninum var ekið
inn. Nú var hann náfölur og sleg-
inn og stóð spölkorn frá hópi ráð-
herra og hirðmanna, sem biðu i
ofvæni úti fyrir spitalahúsinu til
að samhryggjast hinum nýja kon-
ungi og hylla hann. Einn vinur
hans gekk til hans og þrýsti hönd
hans I samúðarskyni. Franco
sagði við hann: — Þeir hafa drep-
ið kónginn minn og um leið ráð-
herrann hans.
Skothriðin á Pracatorgi hafði
heyrzt um alla borgina, en þó ekki
verið nægilega hávær til þess að
yfirgnæfa orðaskvaldrið og tón-
listina i franska sendiráðinu, sem
var i nokkurra stræta fjarlægð.
En fregnin um moröin háfði samt
borizt þangað skömmu siðar,
meðan boðið, sem franski sendi-
herrann hafði inni fyrir diplóm-
ata og helztu höfðingja borgar-
innar, var i fullum gangi. Þetta
var glæsileg samkoma með miklu
skrafi og matborði i aðalsalnum
og hljómsveit fyrir kvenþjóðina i
minni sal. En einnig hér mátti
merkja sömu spennuna — að
minnsta kosti hjá portúgölsku
gestunum — sem rikti hjá múgn-
um, sem beið á Pracatorginu.
Allir voru að ræða tilskipunina,
sem gefin hafði verið út þá um
morguninn. Passos-Vialos greifi,
fyrrum ráðherra opinberra fram-
kvæmda, var að tala við Jean
Finot, um djúpið milli konungs-
dæmisins og þjóðarinnar. — Og
konungurinn ykkar? spurði Finot.
— Ég hef allra þegnasamlegast
bent honum á, sagði greifinn, —
hætturnar, sem einræðisstjórn
Francos býr þjóðinni og hollustu
hennar við konunginn, en konung-
urinn virðist næstum eins og dá-
leiddur. Skammt frá þeim voru
nokkrir portúgalskir geStir aö
reyna að sannfæra erlenda
diplómata um illmennsku Franc-
os og yfirvofandi stjórnarbylt-
ingu. Einn diplómatanna sagði
við Finot: — Það er einkennilegt,
að jafnvel þeir menn, sem virðast
hingað til hafa verið nokkurn veg-
inn hlutlausir gagnvart einræöis-
herranum, virðast nú orðið allt i
einu vera farnir að hata hann. tJti
i horni I salnum var Senhor Cast-
ello Branco, forystumaður I hópi
framfarasinna, að spá þvi við
rússneska sendiherrann, aö
Franco yrði áður en lyki koll-
varpað af herskáum flokki, en i
sama bili kom franski sendiherr-
ann inn. Hann var svo nafölur og
þungbúinn á svipinn, að öllum
hnykkti viö, og skvaldrið hjaðnaði
Framhald á bls. 38
5. TBL. VIKAN 35