Vikan - 31.01.1974, Qupperneq 49

BINNI & DINNI
læst? Adria á ekki aö hafa aögang
aö þvi.
Shan staulaöist upp pallinn á
eftirhonum, og ég þurfti aö brýna
raustina til að láta heyra i mér i
gegnum hávaöann i systkinunum.
— Þegið þiö! öskraöi ég.
t þetta sinn kom ég Julian svo á
óvart, aö hann þagnaði og staröi á
okkur Adriu. Shan stóð á öndinni
og hné niöur i stól. Cinnabar
skauzt strax upp i kjöltu hennar,
sperrti eyrun og veifaði skottinu.
Eg skalf frá hvirfli til ilja, en ég
hélt fast um Adriu. Og þegar ég
tók til máls, þá beindi ég oröum
minum til Adriu.
Nú skulum viö sýna þeim það,
elskan. Viö skulum sýna þeim,
hvernig þú festir hemlana fyrir
móöur þina þennan dag. Svona
nú, Adria, sýndu þeim það, sýndu
föður þinum þaö.
Hún sendi fööur sinum hræöslu-
legt augnaráð en svo greip hún
um handföngin.
— Þetta er gott, Adria, sagði
ég. Svo reyndi ég að mjaka
stólnum, sem haggaðist ekki. —
Nú skaltu ýta á stólinn af alefli,
eins og þú geröir þennaa dag,
þegar ykkur móöur þinni varð
sunduroröa.
Hún færöi sig strax bak viö
stólinn og ég fann, að hann
hristist en hreyfðist ekki um
hársbreidd. Julian stóö grafkyrr.
Shan sat kjökrandi.
Sástu stólinn færast? spurði ég
Adriu.
— Ég beiö ekki til aö sjá þaö, ég
hljóp inn i dagstofuna. Eg stóö
þar viö gluggann og horföi á
brunnu trén.
— Gaztu séö svalirnar og hall-
ann frá glugganum?
— Nei.
— Svo þú sást aldrei stólinn
fara fram af . Þú sást ekki,
þegar móöur þinni var ýtt fram
af, eöa hver kom að henni?
Adria hristi höfuðið. — Ég sá
aöeins trén, og svo sá ég einhvern
skugga speglast i rúbunni.
— Hvenær hljóöaði móöir þin?
Gerbi hún það rétt á éftir að þú
haföir ýtt við stólnum?
— Nei. Hún vissi, aö ég gat ekki
gert henni mein, vegna þess að
hemlarnir voru á. Ég stóö við
gluggann, þegar hún hljóöaði.
Hún hljóp til fööur sins. —
Pabbi, ég hefði aldrei viljað gera
Margot mein! Þú getur lariö aö
elska mig aftur, pabbi!
Julian var sýnilega skelfingu
lostinn, virtist alveg lamaöur.
Hann dró Adriu að sér, faömaði
hana innilega og fól andlit sitt i
hárinu á henni. Ég stóö upp úr
Kjólastólnum og gekk til Shan,
sem var alveg miöur sin.
— Viö skulum koma út héðan,
sagbi ég, — við skulum leyfa þeim
aö vera einum.
Hún stóö upp og Cinnabar stökk
úr kjöltu hennar. Hún kom með
mér, eins og svefngengill. Þegar
viö komum fram i anddyriö, hljóp
hún frá mér og hljóp út um aðal-
dyrnar. Ég flýtti mér upp á loft og
hné niöur á rúmiö mitt. Mér haföi
þá tekizt þaö, ég hafði sigrað, en
ég fann frekar til tómleika en
sigurvissu.
Hugsun, sem liklega haföi veriö
mjög grunnt á, skaut upp i huga
mér. Hemlar hjólastólsins! Hvfers
vegna geröi þessi hugsun mig
óttaslegna? Hemlarnir höfðu
veriö losaöir, þegar stóllinn
fannst, eftir ab hafa flogiö fram af
brúninni og farið i gegnum brotnu
giröinguna. Hvers vegna haföi
Margot ekki sjálf reynt aö
hemla? Kannski haföi hún sjálf
losað um hemlana, áður en hún
fór niður hallann? Kannski hafði
henni aldrei veriö ýtt fram af
svölunum og það sem hafði skeð,
hefði þá skeð siðar, eftir að
stóllinn var komin niður á jafn-
sléttu. Það benti þá til þess, að
hver sem það var, sem kom að
henni þar, heföi ýtt stólnum af
alefli á girðinguna, sem svo hefur
gert það að verkum, aö Margot
sjálf hefur hrokkið upp úr
stólnum og niður i gilið, en
stóllinn hékk á brotinn i girðing
unni.
Eftir stundarkorn heyrði ég
raddir frá bakhlið hússins.
Ómurinn af þeim barst að utan.
Ég leit út i bakgarðinn. Þar var
Emory með dráttarvélina og
hvildi annan fótinn á skólfu snjó-
ýtunnar. Shan stóð hjá honum,
meö hendur i vösum. Þau voru i
áköfum samræbum og þó að ég
gæti ekki séö andlitið á Shan, þá
sá ég vel framan i Emory. Hann
sveigði stórthöfuðið, eins og til aö
hlusta betur og ég hafði aldrei séð
þennan svið á þungbrýnni ásjónu
hans. Svipurinn var óvenjulega
innilegur. Það var greinilegt að
Emory bar hlýjar hugsanir til
annarra en Julians.
Ég heyröi ekki orðaskil, en ég
hafði á tilfinningunni, að þau
væru að tala um mig og þaö sem
nýlega hafði átt sér stað. Þetta
var ekki þægileg tilfinning.
Framh. i næsta blaði.
5. TBL. VIKAN 45