Vikan - 18.09.1975, Side 14

Hann hafði verið svo vel undir
þetta búinn, að þegar að þvi kom,
gerði hann allt, sem hann átti að
gera, vélrænt, rétt eins og einhver
flókin vél færi i gang með þvi einu
aö ýta á hnapp.
Hann fór út Ur rúminu, fór i
inniskó og slopp. Þegar maður er
fjögra ára veit maöur heilmikið,
þó að maöur geti ekki komiö að
þvi orðum. Þú finnur þetta allt
meö höndum og fótum, nefinu, já
og yfirleitt hefur þú tilfinningu
fyrir deginum.
— Hvenær fór hún? spurði
hann föður sinn. Það var lika vél-
ræn spurning, vegna þess að hann
hafði ekki mikiö timaskyn ennþá.
— O, fyrir nokkrum klukkutim-
um. Ég held að klukkan hafi ver-
ið fjögur
— Fjögur I nótt?
Klukkan fjögur um nótt var
yfirleitt ekki til i hugskoti hans.
— Var ekki dimmt?
— Það var eitthvað farið að
birta. Ég heyrði eitthver,'hljóö i
fuglum, en þeir voru ekki farnir
að syngja. Það var bara svolitið
skrjáf, eins og þeir væru að velta
sér til i svefni.
Þetta vakti áhuga hjá Jake....
fuglar að velta sér i svefni.
Myndu þeir þá ekki detta út úr
hreiörunum sinum? Ef þeir geröu
það, hvað kæmi þá fyrir? Myndu
vængirnir opnast af sjálfu sér,
svo að þeir vöknuðu við það? Það
hlaut að vera skritið að vera i
fasta svefni og svo að vera allt i
einu svifandi á vængjum i myrkr-
inu?
Hann hugsaði um þetta meðan
hann var að þvo sér með þvotta-
pokanum. Hendur hans voru svo
smáar, að hann gat ekki undið
þvottapokann, svo hann var alltof
blautur, og faðir hans var farinn
niöur. Honum fannst hann vera
eitthvað svo stirður i andlitinu og
hugsaði með sér, hvort húðin
myndi rifna, ef hann færi að
brosa.
— Vertu nú kátur, sagði faðir
hans, — hún verður ekki svo lengi
I burtu — og sjáðu, hvað ég er bú-
inn að hafa til góðan morgunverð
handa þér.
Pabbi hans fór að leika
franskan þjón, setti diskaþurrk-
una á öxlina, gekk um eldhúsið og
trallaði: o-la-la. Jake fór að hlæja
og ipinntist þess, þegar þau voru i
sumarfrii i fyrra.
Brunt egg: soðið, brúnt brauð i
ræinum. Mjólk. Faöir hans var að
reyna aö gera sitt besta.
— Vita þeir, hvort þetta er
stelpa eöa strákur núna?
— Ekki ennþá, þetta tekur allt
svolitinn tima, það veistu.
Svolitinn tima? Þetta var heil-
eilifð, hugsaði Jake sorgmæddur.
óendanlegt.... vika eftir vikú,
mánuð eftir mánuð haföi plássið
fyrir hann verið að minnka i
kjöltu móður hans.
— Hvernig veröur með kjölt-
una á henni mömmu, þegar hún
kemur aftur? spurði hann. —
Veröur hún búin að fá hana aftur?
Get ég þá setið I kjöltu hennar?
— Já, að sjálfsögðu, þaö verða
engin vandræði. Það verður nægi-
legt rúm fyrir ykkur bæði.
Þaö var nú ekki sennilegt,
hugsaði Jake, þegar hann var að
MAMMA
ÞEGAR
FÓR
ÍBURTU
Þetta er svolitil frásögn, sem kannski
getur komið ykkur til að fliuga, hvernig
það er að vera aðeins f jögra ára og leiður
á lifinu.
skafa rauðuna innan úr eggja-
hvitunni. Barnið, já hvort sem
það yröi strákur eöa stelpa, var
sannarlega velkomið i vagninn,
en honum fannst hann hafa einka-
rétt á kjöltunni.
Það var þriðjudagur: dagurinn
sem hann var I leikskólanum á
morgnana.
— Þú veist þetta allt, Jake, svo
þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur, er það ekki? Ég fer
með þig i skólann, eins og venju-
lega, svo sækir Flora þig um há-
degið, þúborðarhjá henni, og svo
kemur amma þin og sækir þig
seinna I dag. Þú þarft bara að
vera hjá henni I nokkra daga.
— Ég veit það;
— Þú ert nú orðinn fjögra ára,
stór strákur, sagði faðir hans, og
Jake fannst hann sjálfur vera
eitthvað dapurlegur.
Hver er að kvarta, hugsaði
Jake, en gat samt ekki hent
reiöur á, hvernig honum var inn-
anbrjósts eða komið að þvi orö-
um. Það ert þú, sem ert að stynja
hugsaði hann til fööur sins, en
sagði það ekki... ó, þetta full-
orðna fólk... það gerði allt svo
flókiö...
Það var ekki þar með sagt, að
hann saknaöi ekki mömmu, það
var eins og allur ylur væri horfinn
úr húsinu. En það var bara þaö,
sem hann hafði búist við. Hann
stóö stjarfur við útidyrnar, þegar
faöir hans var tilbúinn, fyrri til I
fyrsta sinn. Faöir hans var að
flækjast eitthvað fram og aftur I
eldhúsinu, þurrka af borðinu,
loka skápum og gá aö þvi hvort
allt væri I lagi.
— Jæja vinur, sagði hann að
lokum, — ertu tilbúinn?
— Ertu með lykil? spuröi Jake,
og faðir hans starði á hann.
— Þú ert alveg eins og móðir
þln, sagði hann og brosti glettnis-
lega. — Þú ert nöldrari. Auövitaö
er ég með lykil — og súkkulaði-
stöngina þina. Og epli.
Súkkulaði og epli. Hann fékk
það á hverjum degi. Þetta var allt
eins og venjulega.
Það var lika allt eins i skólan-
um. Næstum þvi. En einhvern
veginn var það samt ööru visi,
eiginlega skemmtilegra og bjart-
ara.Frú Jones og Bella geröu svo
mikið vesen i kringum hann.
Hann fékk að leika sér lengur en
venjulega með leirinn. Það var
eins og allir væru eitthvað svo...
ja, hann vissi ekki hvað það var,
en það létu sér allir svo annt um
hann. Honum fannst þaö ágætt.
Um hádegiö beiö Flora eftir
honum. Hún var nú ein af þeim,
sem var að, missa kjöltuna.
— Ég er búin aö hringja til
ömmu þinnar, sagöi Flora, — Hún
kemur klukkan þrjú.
— Eftir sjónvarpsþáttinn?
— Já, liklega.
Þaö var notalegt heima hjá
Floru, hún bjó i nýrri Ibúð, og allt
var nýtt og fallegt.
— Sjáðu nú, hvað þú færö að
borða, sagði hún.
Brúnt egg: soöið, brúnt brauð,
skorið i ræmur. Mjólk. Epli og
súkkulaði.
— Ægilega gott, sagði hann en
hljómurinn i rödd hans var hálf
holur.
Þaö var aö færast fjör i sjón-
varpsþáttinn, þegar siminn
hringdi.
— Þetta er pabbi þinn, sagöi
Flora, og augu hennar ljómuöu.
Hann gekk aö slmanum, svolit-
iö treglega.
— Þú ert búinn að eignast
systur, Jake. Hún er ljóshærð.
Mamma biður kærlega aö heilsa
þér.
— Jæja, sagöi hann. — Má ég
svo fara?
— O, já... það er allt I lagi.
Flora fór aftur i simann, og hún
og pabbi tistu og skvöldruöu, rétt
eins og spörvar.
— Ó, er þetta ekki dásamlegt?
sagöi Flora, og hún var ennþá
með þennan annarlega svip,
þegar hún kom aftur inn til hans.
— Systur, Jake, finnst þér þaö
ekki sniöugt?
Það var eins og kominn væri
jarðskjálfti eða hvirfilvindur.
Eins og það gæti veriö nokkuð
annað en systir eða bróöir. Þetta
fullorðna fólk var smáskritið.
— Viltu, að ég lesi fyrir þig
stundarkorn, Jake?
Þar kom þaö einu sinni ennþá,
engin kjalta til að sitja i. Hann
kom sér fyrir á kolli og hallaðisér
fram, svo hann gæti séð mynd-
irnar. Hingað og þangað voru orð,
sem hann gat lesið. Köttur. Sól.
Og svo þetta stóra flykki, sem hét
vist fill.
Hann átti erfitt með aö halda
augunum opnum. Skyldi mamma
hans ekki vera syfjuö, hún sem
vaknaði um miðja nótt? Hann
hugsaöi til hennar, eins og hún
hafbi verið, þegar hún fékk sér
siödegisblund. Hún var svo róleg
og örugg og hún vaknaöi strax,
þegar hann þarfnaðist hennar...
svo róleg og örugg.
— Amma þin er komin, sagöi
Flora, og hann heyröi til hennar
eins og úr fjarlægð. Svo opnaði
hann augun.
Amma hlaut að hafa verið
þarna um stund: það var auð-
heyrt, aö hún hafði verið aö tala
við Floru. Þær voru eitthvaö svo
æstar.
— Systur, sagöi amma og leit á
hann yfir barminn á tebollanum.
O, þarna kemur það einu sinni
ennþá.hugsaöi Jake. Bara systir.
Það hefir jafnvel veriö skárra að
eignast fil. Hann hefði þá getað
riðiö á filnum.
— Þakkaöu nú Floru fyrir þig,
Jake, sagði amma hans.
— Þakka þér fyrir, Flora.
Amma ókminibil. Taskan hans
lá i aftursætinu við hliöina á hon-
um. Allt var fyrirfram tilbúið. —
Ef þaö er eitthvaö, sem þig vant-
ar, elskan, getum við alltaf
skroppið eftir þvi, sagði amma.
— En ég verö ekki svo lengi hjá
þér.
14 VIKAN 38. TBL.