Vikan - 18.09.1975, Blaðsíða 32

— Þjónninn þinn getur nú varla
haft um það háar hugmyndir, þar
sem hann var vitni að þvi, að þú
skildir mig eina eftir á sjáifa
brúðkaupsnóttina, og ég grét mig
i svefn.
— En þú hlýtur að skilja þetta
allt — núna!
— Skilja? Hvað ætti ég svo sem
að skilja?
— Að ég gat ekki.... viðgátum
ekki..... ég á við að við gátum
ekki haldið áfram í þessari lygi
um ættleyfðina.
Ég hristi höfuðið. — Þú verður
að fyrirgefa, Benedict, en ég get
ekki skilið það.
Rödd hans varð nú áköf....... —
En þegar þú hefðir komist að
þessu með Piers, sagði hann, —
þá hefði þér verið ljóst, að hvorki
ég né Saul áttum tilkall til
Mallion? Hvað hefði skeð, ef ég
hefði kannski dáið eða verið drep-
inn? Hvaða öryggi gat ég veitt
þér, hvernig gat ég skilið þig eft-
ir, ef til vill með litinn son, sem
hvergi átti tilkall til erfða, meðan
hinn rétti eigandi var á lifi, fangi i
sinum eigin kastala. Nei, Joanna,
við hefðum ekki getað eignast
börn, meðan Piers var enn á lifi.
— Segðu mér nú allt, Benediot,
hvislaði ég.
— Það gat verið að Piers fengi
einhverja heilsu, sagði hann. —
Það gat verið, að hann kæmist
það til heilsu, að hann kæmi aftur
i dagsins ljós, kvæntist Mayönu
og eignaðist kannski annan son
með henni. Hann hefði lika getað
ættleitt Jackie og gert hann aö
löglegum erfingja. Ég hefði
aldrei reynt að hindra það. En
eins og nú er ástatt vil ég senda
Jackie til Sviss og reyna að hjálpa
honum til fullrar heilsu, svo að
hann geti siðar lagt sitt af mörk-
um til að endurbyggja þessa ætt-
areign, sem faðir hans var réttur
eigandi að.
Ég gat ekkert sagt, kinkaði að-
eins kolli og hann sagði:
— 0, Joanna, þetta hefur verið
hreint vitb Þess vegna drakk ég
svona, þó að það sé nú litil afsök-
un.
Hann greip um hendur minar
og sneri mér til hálfs, en nóg til
þess að ég gat horft i augu hans.
Þar sá ég allar vonir minar ræt-
ast.
— Þú ætlar að vera kyrr hjá
mér, sagði hann. — Þrátt fyrir
allt?
Ég sinnti ekki spurningu hans.
Ég spurði hann: — Hvað áttir þú
við áðan, þegar þú sagðir að á-
kvörðun þin um að kvænast mér
hefði átt lengri aðdraganda?
— Manstu eftir dansleiknum á
Boswithiel? Þegarég sá þig fyrst
og mérvarðljóst, að þú varst ekki
barh lengur. Þú varst klædd þess-
um hlægilegum drengjafötum,
hrædd en samt hugrökk. Ég
strengdi þess þá heit, að kvænast
þér, þegar þú hefðir aldur til og
að gera allt til að ná ástum þínum
og ég hefi aldrei gleymt þvi og
gleymi þvi' aldrei.
Ég horfði rannsakandi á hann.
— Benedict Trevallion! hrópaði
ég upp yfir mig. — Ég trúi þér
einfaldlega ekki.
— Þú hefðir getað spurt föður
þinn, ef hann hefði verið á lifi.
Hann heyrði það af minum eigin
vörum nokkru siðar.
— Hvenar var það? spurði ég
lágt.
— Nokkrum dögum eftir dans-
leikinn, sagðihann. — Ég reið yfir
til hans og sagði honum það blátt
áfram.
— Sagðir honum hvað?
—- Sagði honum að sinna si'num
föðurlegu skyldum, sagði Bene-
dict. — Sagði honum að vaka yfir
þér og vernda þig fyrir öllu illu.
Vegna þess að ég elskaði þig og
ætlaði að fá þig fyrir eiginkopu,
þegar það væri timabært. En
elskulega Joanna, þú varstof fljót
að spretta úr grasi!
Aður en ég vissi var ég komin i
faðm hans.
—• Þú hefur verið nokkuð lengi
að átta þig, hvislaði ég i eyra
hans. — Ég þurfti að strúkja til
þess.
Hann hélt mér frá sér i arms-
lengd og virti mig fyrir sér.
— Ég er feginn að þú straukst,
sagði hann. — Það getur verið að
annars hefði ég aldrei haft kjark
*eöa uppburði til að gera þaö sem
ég gerði. Ég hefði kannski alltaf
verið að bfða eftir að Piers léti lif-
ið, svo við gætum búið saman i
hamingju.
Ég fól andlitð við öxl hans og
ságði vesældarlega: — Ég er feg-
in að þú komst á eftir mér. Það er
alveg sama, þó að þetta hafi ver-
ið svona sársaukafullt og valdið
svona miklum misskilningi, ég er
samt fegin að það skeði þannig.
Þú hefðir kannski annars orðið að
biða til eilifðar.
Ég fann heitar varir hans við
minar. Þetta var fyrsti kossinn
hans og fyrsti kossinn sem ég
hafði fengið á ævinni.
— Benedict, sagði ég.
— Já.ástin min?
— Þú ert nú löglegur húsbóndi
á Mallion, er það ékki?
— Jú, ástin min.
— Og fyrsti sonur okkar verður
llka húsbóndi hér einhvern tlma I
framtiðinni?
— 0, að sjálfsögðu elskan min,
sagði hann og horföi á mig þess-
um bláu augum, sem alltaf gátu
fengið mig til aö gleyma öllu. Mér
fannst sem jörðin stæði kyrr.
Sögulok.
<k,lf- ** •« ••<)* ipegll I iHkáp-
32 VIKAN 38. TBL.