Vikan - 18.09.1975, Page 16

Gf ég finn .bubblebub' I orbabókinni, þá hefur hann sagt
sitt fyrsta orö!!!
— Sjáöu nú til, hvaö finnst þér
um þetta? spuröi ;mma.
Brúnt egg: soöiö. Brúnt brauö í
ræmum. Mjólk, súkkulaöilengja
og epli.
Hann brosti dauflega. Hann
saknar mömmu sinnar, hugsaöi
amma.
En þaö var ekki þannig, ekki
svo mjög, þaö var bara allt svo
annarlegt.
Hann boröaöi samt eggiö sitt og
hvern bita af öllu hinu.
Hann var kominn f náttfötin,
þegar mamma hans hringdi.
— Mér liöur ágætlega, sagöi
hann. — Amma á heilmarga fiska
i tjörninni.
— Er þaö satt. Veistu hvað þeir
eru margir?
- Sjö!
— Þú skalt telja þá á hverjum
degi, ef ske kynni, aö einhver týn-
dist, eða þá aö þeir eignist litil
börn.
— Þurfa þeir aö fara aö heiman
aö eignast börn?
— Nei, ég hefi aldrei heyrt get-
ið um fiskaspitala. Ég hugsa, að
þeir eigi börnin sin innan um lauf-
iö i botninum á tjörninni. En
gullfiskarnir eignast ekki börn,
þeir eignast egg.
Egg.
— Mamma, sagöi hann i
örvæntingu sinni og hvislaði svo
lágt, sem hann gat. — Mamma,
veistu hvaö ég fékk i morgun-
verö?
— Nei, hvaö fékkstu?
Hanp sagöi henni það. Og lika
frá hadegisveröinum. Svo varö
þögn.
— En te?
Hann sagöi.henni það allt.
Hún fór aö hlæja, hún hló, svo
aö hún gat varla hætt, og þaö var
þögn i simanum, meðan hún var
aö ná andanum. Þá fór hann að
hlæja lika. Allt var svo ööruvisi
núna, þegar hann var búinn aö
tala viö mömmu.
— Hlustaöu nú á mig, Jake,
sagöi hún, þegar þau voru bæbi
búin aö jafna sig eftir hláturinn.
Eftir svolitla stund ætla ég aö
biöja ömmu þina að koma i
simann. Faröu svo upp á loft og
sjáöu, hvað liggur á borðinu viö
rúmiö þitt. Lofaröu þvi?
— Ég lofa þvi.
— Og ég hringi aftur til þin á
morgun.
— Lofarðu þvi? sagöi Jake.
— Ég lofa þvi, Jake.
— Svo er þaö þetta meö egg-
in...?
— Ég skal kippa þvi i lag lika,
þvi lofa ég. Þú skalt ekki fá soöin
egg á morgun.
Amma kom að simanum og
hann fór upp á loft. A borðinu viö
rúmiö hans lá segulbandstækiö
hans pabba, og á miöa stóö: —
Jake, ýttu á hnappinn. Hann gat
lesiö þaö.
Svo ýtti hann á hnappinn.
Fyrst heyröist svolitiö urg, svo...
— Sjáöu nú til, heyröi hann
rödd móöur sinnar, — náöu I bók-
ina þína.
Hann skellti sér á rúmstokkinn,
og þaö var eitthvaö hart undir
honum. Þaö var bókin með kvöld-
sögunum.
— Komdu þér nú vel fyrir,
leggstu út af, sagöi hún. — Ertu
búinn aö finna blaösiöuna þlna?
Jæja, þá skulum viö lesa áfram.
Þetta var alveg furöulegt, hann
staröi á töfratækiö.
Og svo las hún fyrir hann frá
tækinu. Blaösiöu eftir blaösiöu,
sagöi honum, hvenærhann átti aö
fletta, talaöi um myndirnar. Eins
og alltaf köur.
Aö lokum sagöi hún: — Þegar
ég hætti aö tala, þá skaltu láta
tækiö vera, amma þin gengur frá
þvi, svo þú getir hlustaö á þaö á
morgun lika.
A morgun. Alveg eins og venju-
lega.
Þegar amma hans kom upp, lá
hann á bakinu með bókina á mag-
anum, og spólan var útgengin.
Amma var brosandi, og það var
góö matarlykt af henni.
— Jake, sagöi hún, — hvað
langar þig helst til aö boröa?
— Pylsur, og baunir, Og
franskar kartöflur. Og beikon. Já
og is á eftir meö banönum.
Hún ljómaði. — En gott, þetta
er allt saman tilbúiö handa þér
niöri. Komdu nú.
— En hvernig get ég það?
spuröi hann. — Er þaö ekki úti...
úti... ó.. lokað svona seint.
— Úti... hvaö?
— Fær maður þá martröö?
— Ö, þú átt viö, aö þaö sé vont
fyrir meltinguna aö boröa svona
seint. Ég held þaö saki þig ekki
svona einu sinni. Okkur liggur
ekki svo mikiö á i rúmiö. Mér
þykir gaman aö hafa einhvern
félagsskap. Viltu ekki vera mér
til skemmtunar?
— Jú, svona einu sinni, sagöi
hann og var þotinn niöur stigann.
Alveg eins og venjulega.
*-t ikll «kkl kvcralg )>« l*rk k>l >k kil4* þrr
. p*Bnrllllt
...M *r ►•llMum, Konan krlur •rftlA loklk aft þruu
•lul, vrrlftl ■•1111111
16 VIKAN 38. TBL.