Vikan - 18.09.1975, Blaðsíða 15

Þaö var mjög rólegt heima hjá
ömmu. 011 hljóð ihúsinukomu frá
henni sjálfri. Hún skrölti með
pönnur og potta 1 eldhúsinu. Hún
raulaöi og talaði við sjálfa sig, og
það var stöðugt eitthvert rólegt
suð i kringum hana, eins og suðið
1 býflugu, en þar fyrir utan fannst
Jake þetta alltof hljóðlátt. Hann
fór út i garð.
Garðurinn hennar ömmu var
svo litill, ferhyndur og grár. —
Þegar maður er kominn á minn
aldur, sagi amma, — þá má garð-
urinn ekki vera stærri en svo, að
maöur geti hirt hann með sópn-
um.'
Og hún notaði sannarlega sóp-
inn, hún felldi meira að segja
rusaltunnuna með sópnum einu
sinni.
— Gáðu 1 gullfiskatjörnina,
kallaði hún út um eldhúsglugg-
ann.
1 litlu tjörninni voru steinar,
nokkrar vatnaplöntur og sandur.
— Fiskar! Hann varð nú loks-
ins hrifinn, i fyrsta sinn þennan
dag.
— 0, amma, en hvað þeir eru
margir!
Einn var svartflekkóttur, einn
gulur á hliðinni, svo annar svart-
flekkóttur, eða var það sami fisk-
urinn?
— Það er hræðilega gruggugt!
kallaði hann. Hræðilegt var alveg
nýtt orð hjá honum. — Eg er al-
veg i kleinu! Hvað eru þeir marg-
ir?
— Ég veit það ekki, sagði
amma. — Nú skal ég segja þér,
hvað þú átt að gera.
Hún kom út i garð. Hún var
alltaf svo fljót að ganga. Hún jós
vatni úr tjörninni upp i plastfötu
ogskellti henni niður við hliö hans.
— Austu svo fiskunum upp i föt-
una, þá geturðu talið þá. Svo
getur hellt þeim aftur út i tjörn-
ina.
— Þú ert góð amma, sagði
Jake og apaði ósjálfrátt eftir
mömmu sinni.
— Þú getur dundað við þetta,
þangað til þú færð teið þitt. Það er
svolitið appelsin hérna til að taka
úr þér sárasultinn.
Hann vissi ekkert, hvað þetta
var með sárasultinn, en það hafði
venjulega eitthvað gott i för með
sér, svo hann var ekki að þreyta
sig á aö vita, hvað það væri.
Hann var lengi að telja fiskana.
Þeir voru svo kvikir og hálir.
Hann varð rennblautur, bæði
skyrtan og buxurnar. En loks-
ins....
— Sjö, sagði hann sigri hrós-
andi. Hárið var lika vott og klistr-
aðist við ennið, en hann brosti út
undir bæöi eyru.
— Þetta er fint, sagði amma, —
nú getur þú gert þetta I hvert sinn
sem þú kemur hingað, þá er hægt
að vita, hvort þeir verða ekki
fleiri. Þaö getur vérið, að þeir
eignist litil börn.
— Litil börn, — börn, börn.
Gullfiskarnir höfðu þó enga
kjöltu, sem þeir gátu misst.
Hann tók mjög varlega á fisk-
unum og hleyptiþeim aftur út i
tjörnina, og þeir syntu strax til
botns.
— Skrepptu upp og hafði fata-
skipti, sagði amma, hátt og hvellt
eins og hún var vön: — svo færðu
teið þitt inn að sjónvarpínu.
— Það var allt til reiðu handa
honum þegar hann kom niður, og
hann skildi blautu fötin eftir i
hrúgu i baðherberginu.