Vikan - 27.01.1977, Blaðsíða 22

David skaut sér undan spurn-
ingunni með því að bera fram aðra.
,,Hvað eruð þér með í hendinni
Weber? Enn eitthvað óvænt?"
,,Nei, nei. Ekkert mikilvægt.
Aðeins fáein orð frá Krieger, skila-
boð, sem hann sendi á skrifstofu
McCullochs i Genf. Ég held að þau
muni styrkja yður ungfrú Corelli.
Látum okkur nú sjá...” Hann
renndi augunum yfir blaðið. Já,
hérna er það. Við höfum mætt and-
stæðingnum og höfum hann í hendi
okkar.” Weber reif blaðið. ,,Meira
er það ekki,” sagði hann. ,,Hann
kann að koma orðum að þvi þessi
hr. Krieger ykkar.”
,,Er þetta ekki einhvers konar til-
vitnun?” spurði Jo. Hún var nú
farin að brosa. ,,Nú veit ég það.
Nelson sagði þetta.”
David hristi höfuðið.
,,Þá var það John Paul Jones.”
,,Perry."
,,Ég vissi að það væri einhver
sjóliðsforingi. Þetta hljómaði þann-
ig. Ertu viss um að það hafi ekki
verið Nelson? Hann var ávallt svo
hnitmiðaður í tilsvörum.”
..Kysstu mig Hardy,” sagði
David, og kom Jo til að hlæja.
Hönd hennar var ekki eins stíf, þó
hún væri enn köld. Hann sleppti
henni um leið og þjónustustúlkan
kom. ,,Þú þarft á þeim báðum að
halda við skinkuna og eggið. Og
borðaðu nú vel.”
Jo kinkaði kolli. „Fulla ferð
áfram og til fjandans með hitaein-
ingarnar.”
David sá undrunina í svip Web-
ers. ,,Já,” sagði hann, „við erum
sjálfsagt dálitið taktlaus í bili.”
„Þetta hlýtur líka að vera mikill
léttir.”
Annaðhvort var að hafa þennan
háttinn á eða gráta.
Einstakt fólk.. Weber hætti að
horfa á þau og byrjaði að borða.
Þau voru að tala um að yfirgefa
Tarasp eftir að þau hefðu lokið við
matinn og fara að heimsækja Krieg-
er. Eftir allt það, sem þau höfðu
gengið í gegnum í gærkvöldi, var
þetta stórmerkilegt. Enn átti hann
eftir að frétta um ferð þeirra frá Vín.
Hún hlaut að hafa verið annað og
meira en langur akstur vestur á
bóginn. í morgun hafði Jo verið að-
laðandi en samt eins og úti á þekju.
„Dave mun segja yður nánar frá
þvi,” hafði hún sagt. En myndi
hann gera það? Weber ýtti frá sér
diskinum.
„Ég er líka að fara héðan. Ég
verð að vera kominn til Genfar
í eftirmiðdaginn. Mynduð þér vilja
leyfa mér að sitja í til Samaden?”
„Ef þér akið þá er það meira en í
lagi,” sagði David.
„Og eftir að þið hafið hitt hr.
Krieger, hvert farið þið þá?”
„Ég mun fljúga til Ziirich,” sagði
Jo. „og siðan til Rómar. Eftir
nokkurra daga hvild þar get ég
snúið mér að tískusýningum aftur.
Hvað um þig Dave?”
„Ég ætla að koma við í Genf.”
Æjá, hugsaði hún, Genf og Hugh
McCulloch. Þeir þyrftu að ræða um
Irinu. Hún fékk sér aftur kaffi í
bolla sinn og varð siðan þögul.
Weber kveikti sér í vindli. David
horfði út yfir dalinn, en hugsanir
hans náðu lengra en til fjallanna,
sem blöstu við þeim.
Endir.
Mjúkt úr
Sólblómaaskjan sómir sér vel
á matarboröinu. En askjan má
aðeins vera á matarboröinu meöan
veriö er aö nota hana. Sannleikurinn
er sá, aö Sólblóma er viökvæm vara,
sem verður aö geymast á köldum
staö.
Vinsamlegast hafiö í huga, aö
Sólblóma þjónar því hlutverki aö
styrkja heilsufar yöar. Sem heilsu-
gjafi á Sólblóma aöeins skilið rétta
meöferö. Gevmió því Sólblóma ávallt
á köldum staó.
smjörlíki hf.
22 VIKAN 4. TBL.