Vikan - 27.01.1977, Blaðsíða 36

ðrugg þjónusta byggð
yfir 55 ára reynslu

SJÓVÁ tryggt
er vel tryggt
SUÐURLANDSBRAUT 4 - SJMI 82500
Framhaldssaga
eftir ísknskan höfund
„Þér viljið ekkert skilja, þér eruð
ánægðar og viljið ekki vita af eymd
annarra. Hvað starf er það fyrir
yður að kenna einu barni? Hvers
vegna farið þér ekki niður í hreysin,
þar eru lika blind og heyrnarlaus
börn. Þau þyrftu margfalt fremur á
kennslu yðar að halda en þessi litla
ríka telpa, sem aðrir munu sjá fyrir
og annast meðan hún lifir.”
Að svo- mæltu skundar Derek
Ashton á dyr. Gróa situr eftir og er
hugsi. Henni verður ekki svefnsamt
um nóttina og ákveður með sjálfri
sér að komast að sannleikanum í
þessu máli.
Daginn eftir er Þakkargjörðar-
dagurinn. Þá gétur hún ekkert
aðhafst, þvi bæði hún og aðrir á
heimilinu eru önnum kafnir við að
taka á móti gestum og leggja
siðustu hönd að verki vegna veislu
kvöldsins.
Derek Ashton er aftur orðinn
sjálfum sér likur. Hann verður lítt á
vegi Gróu þennan dag, en þegar hún
rekst á hann gefur hún honum
gætur i laumi. Hvers vegna skyldi
hann hafa Iátið svona i gær? Og
annað, — er honum vel eða illa við
negrana? Hún fær ekki botn í hug-
leiðingar sínar, en ruglingslegt tal
og æsingur Ashtons kvöldinu áður
hefur komið henni úr jafnvægi.
Um kvöldið er veislugestir hafa
borðað sig sadda af kalkún og
berjum, sætu korni og öðru góð-
gæti, dreifist fólkið um stof-
urnar. Það er borið fram kaffi og
koníak og alls staðar glitrar á silfur
og kristal. Prúðbúnar konur, hlaðn-
ar gulli og dýrum steinum svifa um
salina og virðulegir herramenn
bpkka sig og beygja í kurteisi sinni.
Ó Gróu finnst Emil van Gorek bera
af öllum, sem þarna eru saman-
komnir. Þessi hávaxni, ljóshærði
hollendingur, með ljómandi augun,
er i hennar augum ímynd sannrar
karlmennsku. Hann gefur sig ekki
mikið að Gróu þetta kvöld. Hér
hittir hann marga vini, sem hann
hefur ekki lengi séð, og þeir eiga
athygli hans alla.
Hann syngur nokkur lög við
undirleik ungrar svarthærðrar
stúlku og frú Hamilton, móðir frú
Palmer þurrkar tár af augum sér og
segir andvarpandi við Gróu:
„0 svona sungu þau og léku, hún
Cornelia min og hann. Þau áttu svo
vel saman.”
Gróa klappar frú Hamilton vin-
gjarnlega á handarbakið til að láta í
ljós samúð sina. Hún hefur séð
myndir af Corneliu van Gorek og
veit, að hún var mjög fögur.
Síðar uni kvöldið horfir hún á van
Gorek stíga dans við fagrar konur
og þá finnur hún sárt til fötlunar
sinnar. Aldrei, aldreimun hún...
En hvað er hún að vorkenna
sjálfri sér. Kún má muna þann
tíma, er hún gat ekki gengið, en
varð að skriða, eða láta aðra bera
sig, hvert sem hún fór. Hvað ætli
þau segðu, ef ég kæmi allt í einu
skríðandi og veltandi eftir gólfinu,
hugsar hún með sér og næstum
skellir upp úr við tilhugsunina.
„Hvað er svona skemmtilegt?”
er spurt við hlið hennar. Hún lítur
vipp og beint i brosandi andlit van
Goreks.
Hjarta Gróu slær hraðar af fögn-
uði. Hann hefur þá veitt henni at-
hygli, þrátt fyrir allan þann fjölda
glæsilegra, óhaltra kvenna, sem hér
er samankominn. Hún brosir til
hans og segir: „Það var ekkert
sérstakt. Mér finnst bara svo
gaman að horfa á það, sem er svona
fallegt, eins og allt hér í kvöld.”
„Þér eruð svei mér nægjusamar
fr. Olson,” segir hann og Gróu
finnst hann hálfhæðnislegur. Strax
aftur er hann jafn kurteis og ætíð.
Hann býður Gróu arminn, þau skuli
koma fram og fá sér eitthvað
ætilegt. Gróa gengur frá sér numin
36 VIKAN 4.TBL