Vikan - 27.01.1977, Blaðsíða 37

við hlið hans, þau ganga hœgt og þá
ber ekki mikið á heltinni. Hún er
líka á nýjum mjög góðum skóm, og
síði kvöldkjóllinn hylur fætur henn-
ar og leynir að mestu, hve önnur
mjöðmin er hærri en hin.
Gróa nýtur augnabliksins, hún
situr við hlið Emils van Goreks við
lítið borð og gæðir sér á sætindum.
Hún veit, að hún er falleg og sú
vissa gefur henni ljóma í augu og
aukið sjálfstraust.
Van Gorek skemmtir henni með
sögum frá ferðalögum sínum, hann
segir vel frá og Gróa er afburða
hlustandi.
Er hún situr hér og lætur sér líða
vel, virðir hún fyrir sér prúðbúið
fólkið, sem handleikur dýran borð-
búnaðinn, hvítum vel snyrtum
höndum, þá er skyndilega sem
fyrir augu hennar beri mynd:
Skeggjaður, vinnulúinn bóndi situr
á rúmi sínu og stýfir mat sinn úr
hnefa. Siggrónar hendur hans beita
sjálfskeiðungnum lipurlega og hann
vinnur að hverri hnútu, svo ekki er
urmull eftir.
Eitt andartak fær hún eins og
sting í hjartað . Það er svo óralangt
siðan hún yfirgaf bernskulandið og
hún hugsar núorðið svo sjaldan um
ísland, jafnvel amma er orðin henni
fjarlæg minning.
Hún hrekkur upp úr hugleiðing-
um sínum, við að van Gorek spyr
vingjarnlega:
„Hvað veldur yður nú svona
skyndilegu angri, ungfrú Olson?”
,,Ég var bara að hugsa um gamla
landið mitt, og hve fólkið var
fátækt þar,” svarar Gróa.
,,Nú-ú?” segir hann undrandi.
,,Ég hélt, að Kanda væri auðugt
land. Er mikil fátækt þar?”
,,Ég er ekki fædd í Kanada,”
segir Gróa hálf stuttlega. Svo segir
hún honum frá iandinu langt í
norðri, þar sem sólin skin á sumar-
nóttum, en norðurljósin leiftra á
frostkyrrum vetrarkvöldum, en
fólkið er nægjusamt og vinnufúst.
Hún ætlast ekki til að hann skilji,
hvað svona fólk hefur að gera í
veröldinni. Og hún ætlast ekki
heldur til að hann hafi áhuga á
frásögn hennar. Því kemur það
henni á óvart, er hann biður hana að
segja sér fleira af landi og þjóð.
Gróa hefur sjaldan verið jafn
hamingjusöm og þetta kvöld. Það
kitlar hégómagirnd hennar að sjá,
hve margar af fínu frúnum og heldri
manna dætrunum senda henni
öfundaraugnaráð. Hún brosir til
ungu mannanna, sem gefa henni
hýrt auga og nýtur þess af öllu
hjarta að vera ung og lagleg.
Emil van Gorek dvelur við hlið
hennar lengst af kvöldinu. Hún
nýtur þess að spjalla við hann.
Kampavinið, sem hann skenkir
henni, stígur henni til höfuðs, svo
hún verður ör og heit.
Hún gengur þreytt til hvílu þetta
kvöld og sefur þungum svefni langt
fram á næsta dag.
Þegar Gróa kemur niður næsta
dag færir frú Palmer henni bréf frá
mági sinum. Hann hafði verið
kallaður í skyndi til Washington
þá um morguninn.
1 bréfinu þakkar van Gorek Gróu
ánægjulegt kvöld og biður hana að
gæta sjálfrar sin og Coru May vel.
Svo kveðst hann hlakka til að hitta
hana um jól.
Gróa geymir þetta bréf vandlega
og les það oft í einrúmi.
Getur það verið, hugsar hún
stundum efablandin, að svona
glæsilegur maður sé hrifinn af mér?
Fátækri, haltri kennslv.konu. Nú
biður hún jólanna eftirvæntingar-
full.
Meðan liún bíður þess, að tíminn
líði, ákveður hún að komast að raun
um, hvað hæft sé i dylgjum
Ashtons um illa meðferð á verka-
fólkinu á Sundale.
Einn fagran dag í nóvember,,
þegar Palmerhjónin og börn þeirra
þiggja boð nágranna sinna á Hill-
side, klæðir Gróa sig í göngubún-
ing. Hún kveðst ætla að nota tæki-
færið og anda að sér hreinu lofti
eftir hádegið.
Ashton hefur brugðið sér tii
Brookhaven og enginn veitir þvi
athygli, hvert Gróa leggur leið sína.
Hún hraðar sér sem mest hún má
út úr ávaxtagarðinum og niður
götuslóða framhjá bómullarakrin-
um. Á þessum árstíma eru akrarn-
ir auðir og dökk moldin bíður vors.
Gróa veit líka, að á þessum tíma
árs eru mun færri verkamenn í
vinnu við búgarðinn. En einhverjir
eru allan ársins hring til að sinna
húsdýrunum og vinna ýmis tilfall-
andi störf.
Langt niður í dalverpi og í hvarfi
frá íbúðarhúsinu á Sundale og
byggingunum umhverfis það er
húsaþyrping. Mörg þeirra eiga
reyndar alls ekki skilið að kallast
hús, þetta eru örgustu hreysi, en að
sumum hefur verið dyttað af litlum
efnum og þar eru jafnvel litlir
garðar í kring.
Úti fyrir einu slíku húsi eru tvö
dökk börn að leik. Þau lita upp, er
þau verða hennar vör. Annað barnið
bt odir þeim að húsinu og segir:
„Mamma inni, amma lika inni.”
Gróa heyrir gengið um inni í
húsinu, dyrnar opnast og út kemur
hvít kona. Jarphærð og gráeygð
hvit kona með lítið negrabarr. á
handleggnum.
Gróa er vist meira en lítið
undrandi á svipínn, því konar.
brosir vandræðalega og segir:
„Ætluðuð þér að hitta okkur
ungfrú?”
Gróa tekur eftir því, að hún hefur
að nokkru tileinkað sér málfar negr-
anna, en þó er i máli hennar einhver
framandi hreimur, sem lætur kunn-
w KÓTEK ★ DISKÓTEK^DISKÓTEK^DISKÓTEK^DISK
Q
í FERÐA DISKÓTEK
2 OBELIX
cn
UMBOÐSSiMI
15699
KL. 9-12,30
FYRIR HÁDEGI.
»sia Y-xaioxsia *xa±Q>isia -v-xaioxsia ^xaiQxsia
4. TBL. VIKAN 37
ÓTEK^DISKÓTEK^DISKÓTEK^